2 ปีผ่านไป
ฉันได้รู้จักกับพี่ฮายเป็นเวลา 3 ปีได้แล้ว จนคิดว่าคงไม่มีอะไรมาทำร้ายความสัมพันธ์ของเราสองคนนี้ได้ แต่ในระหว่างที่เราคบกันฉันไม่เคยซีเรียสเรื่องความสัมพันธ์นี้เลย ฉันเพียงคิดแค่ว่าเรามาอยู่ด้วยกันอีกทั้งเรามีอะไรกันตลอด ซึ่งมันคงมีแค่แฟนกันเท่านั้นแหละที่ทำแบบนี้ได้ บอกก่อนเลยว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ได้เปิดเผยมากเท่าไหร่ ไม่ได้ลงรูปคู่ในโซเชี่ยลแต่อย่างใด เพียงแค่ลงในพื้นที่ส่วนตัวที่มีแค่เราสองคนเห็นเท่านั้น วันหนึ่งฉันเลยถามถึงความสัมพันธ์ว่า
“เรารู้จักกันมา 3 ปีแล้ว ตกลงเราเป็นแฟนกันใช่ไหม”
“ถามทำไมล่ะ”
“ก็อยากรู้ไงล่ะเลยถาม”
“ทำไมจู่ๆ ถึงอยากรู้ล่ะ แต่ก่อนไม่เห็นถามเลยจนเวลา 3 ปี พอมาวันนี้มาถาม”
“โอเคไม่ถามก็ได้” ตอนนั้นน้อยใจมาก ถามแค่นี้ก็ไม่ตอบ
“โอ๋….ก็เป็นแฟนกันสิค่ะ”
“เออ…ก็ตอบแค่นี้ มันจะเป็นไรเดี๋ยวเถอะ”
“ดุจังค้าบบบบ…”
“ได้ดุกว่านี้แน่”
.
.
.
เช้าวันต่อมา
ฉันได้ลงไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อใกล้หอพักของพี่ฮาย บังเอิญไปเจอเพื่อนพี่ฮายที่เคยเจอกันตอนที่ไปกินข้าววันที่เรามีอะไรกันเป็นครั้งแรก พอดีพี่เขาไปต่างประเทศพึ่งกลับมา ฉันก็จำพี่แกไม่ค่อยได้ แต่คำแรกที่พี่แกทักฉัน มันทำให้ฉันถึงกับอึ้ง
“ใช่น้องสาวฮายหรือเปล่าคะ มันสบายดีไหม ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้ติดต่อมันเลย”
“อ่อ…พี่ฮายสบายดีค่ะ เดี๋ยวหนูบอกพี่ฮายให้นะคะ ว่าพี่…”
“พี่ชมพู่จ้า…หรือเรียกว่าพี่พู่ก็ได้จ้า พี่ฝากบอกมันหน่อยนะว่าพี่คิดถึงมันมาก เดี๋ยวว่างๆ พี่จะนัดเจอมันอยู่”
“ได้คะ พี่พู่”
จากนั้นชั้นก็เดินกลับไปที่หอพัก พร้อมกับคิดเรื่องที่เจอเพื่อนพี่ฮายที่ร้านสะดวกกซื้อ มันวนอยู่ในหัว
“กูเป็นน้องมึงหรอ มึงบอกคนอื่นว่ากูเป็นน้องมึงหรอ” ตอนนั้นคือโมโหมาก เมื่อฉันถึงห้องแล้ว ฉันเก็บแต่ของที่จำเป็นออกจากห้องพี่ฮายและรีบออกมาขับรถกลับไปที่ห้องของตัว
