“ใช่ผมทำอาหารให้คุณเป็นการตอบแทน ที่คุณดูแลผมอย่างดีตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่ดาวโลก”
เกรย์พูดและส่งยิ้มที่สุดแสนอบอุ่นมาให้ฉัน
หลังจากนั้นฉันและเกรย์ก็กินอาหารด้วยกัน แต่ครั้งนี้แปลกไปมันเป็นอาหารที่รสชาติดีแต่ฉันกลับกินมันไม่ลง ไม่มีบทสนทนาระหว่างฉันกับเกรย์ตลอดมื้ออาหาร เราสองคนได้แต่ทำหน้าละห้อย
หลังจากกินอาหารเสร็จฉันก็แยกตัวไปมหาวิทยาลัย เผื่อไปเอาแผงวงจรที่เกรย์ต้องการใช้มาให้
“ฉันไปมหาลัยก่อนนะเกรย์” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“ได้ครับผมจะรอคุณอยู่ที่นี่นะ” เกรย์ตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่เศร้าไม่แพ้กัน
หลังจากนั้นฉันกลับมาจากมหาลัย เมื่อฉันลงจากรถเมล์ปกติ แต่สภาพอากาศวันนี้กลับไม่ปกติ มีฝนตกปรอยๆยิ่งทำให้บรรยากาศน่าเศร้าเข้าไปอีก และใช่เลยฉันไม่ได้หยิบร่มมาด้วย ฉันเดินลงมาจากรถเมล์ และภาพที่ฉันเห็นคือ เกรย์ ใช่นั้นมันเกรย์ เขายืนรอฉันอยู่ที่ป้ายรถเมล์พร้อมร่มคันใหญ่
“ไปครับเรากลับบ้านกันเถอะ” พูดจบเขาก็เดินเข้ามาหาฉันพร้อมร่ม
ฉันและเกรย์เดินกลับบ้านด้วยกันท่ามกลางสายฝนที่โปร่ยลงมา
“เอานี่ แผงวงจรที่นายต้องการ” ฉันส่งแผงวงจรให้เกรย์ทันทีที่ถึงบ้าน
เกรย์รับแผงวงจรจากฉันแล้วเอาไปประกอบเข้าที่ยานของเขา จนทำให้ยานของเขากลับมาทำงานอีกครั้ง นาทีนั้นเองที่ฉันกลั้นน้ำตาไว้อีกไม่ไหว
“เกรย์คุณรู้ไหมหลังจากคุณกลับไป ต่อจากนี้ทุกครั้งที่ฝนตกฉันจะต้องคิดถึงคุณแน่ๆ” ฉันพูดขณะที่น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด
“ผมจะคิดถึงคุณยูรา เมื่อผมไม่อยู่คุณห้ามใช้ชีวิตแบบเหงาๆอีกนะ คุณต้องหาความสุขใส่ตัวบ้าง ถ้าคุณทำแบบนั้นผมถึงจะกลับไปอย่างสบายใจ คุณสัญญาได้ไหมว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”
“ฉันสัญญาค่ะ” เมื่อฉันพูดจบเกรย์ก็ได้พุ่งตัวเข้ามากอดฉัน เรากอดกันแน่นจนฉันไม่อยากปล่อยเขาไปเลย
“ผมต้องไปแล้ว” เกรย์พูด และเดินไปที่ยาน
เราโบกมือลากันทั้งน้ำตา แล้วยานของเกรย์ก็ลอยห่างจากฉันไป…..
