“ใช่ รูปนี้มันไม่มีอะไรเลยนะเธอมันเป็นรูปจากละครที่เราเล่น เค้าเคยแอบน้ำขิงคุยกับลิลลี่… แต่เราไม่มีเคยมีอะไรเกินเลยเลยนะ เพราะเค้ารักเธอเค้าเลือกเธอเค้า พอคิดได้เค้าก็เลิกคุยไป เค้าบอกลิลลี่ไปตรงๆ ว่าเค้ามีน้ำขิงอยู่แล้ว ลิลลี่คงอยากแก้แค้นเค้าเลยใช้วิธีนี้ รวมถึงเรื่องที่ปล่อยข่าวเราด้วย น้ำขิงให้อภัยเค้านะครับ”
เขาอธิบายมาจนกระจ่าง ฉันเข้าใจเขาแล้ว ถามว่ารักเขาไหมตอบได้เลยเต็มปากว่าฉันรักเขามาก แต่ฉันเหนื่อยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้แล้ว…
“เลิกกันเถอะ… เลิกกันเถอะนะโลมา” ฉันบอกเลิกโลมาพร้อมร้องไห้โฮออกมา
“ไม่เอา ขอร้องล่ะน้ำขิง” โลมาร้องไห้และปฏิเสธกลับมา พร้อมเข้ามาสวมกอดฉัน เราทั้งคู่ร้องไห้อย่างหนัก
“ถ้าเธอรักเค้า เธอเลิกกับเค้าเถอะนะ…”
.
.
.
6เดือนต่อมา…
ฉันที่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ที่สวนสาธารณะยามเย็น ที่ที่มีเรื่องราวของฉันกับเขา ที่ๆ เราสองคนตกลงคบกัน ที่ตรงนี้ทำให้เรื่องราวทุกอย่างของฉันกับเขามันย้อนกลับเข้ามาอีก ฉันปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างช้าๆ น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด
ตลอดระยะเวลา 6 เดือนที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ฉันไม่คิดถึงเขา ฉันยังคอยติดตามข่าวของเขาอยู่เสมอ ส่วนตัวฉันคงจะหายไปจากชีวิตของเขาแล้ว เขาไม่ได้ตามง้อ และไม่ได้ติดต่ออะไรกลับมา เขาคงจะงานยุ่งจนไม่มีเวลา หรือฉันเองอาจจะไม่ได้สำคัญมากพอกับชีวิตของเขาขนาดนั้น และฉันเองก็คงไม่กลับเข้าไปในชีวิตของเขาอีกแล้ว ปล่อยให้เขาอยู่เป็นแค่ความทรงจำดีๆ ของฉันคนนี้ตลอดไปก็พอ….
