ที่จริงประโยคนี้มันหมายความว่า พี่กายสั่งให้เราลืมเรื่องระหว่างเราอย่างนั้นเหรอ? แบบนั้นใช่ไหมที่พี่กายจะบอก?
“พี่คิดเหรอว่า ที่ผ่านมามันง่ายมากพอ ที่จะทำให้เราเลิกร้องไห้ได้?”
“ก็เพราะเราไม่เคยเจอกันเลยไงคนิล มันก็ไม่ยากใช่ไหมล่ะถ้าจะลืม?”
ตลกแล้ว เป็นคนถูกทิ้งหรือไงถึงได้กล้าพูดแบบนี้ ใช่สิ คนที่ทิ้งเราก็คือคนที่ไม่ได้รักเราแล้วไง จะมาเจ็บปวดหรือรู้สึกทรมานเจียนตายกันล่ะ…
ก็เพราะถ้าเขารัก เขาจะไม่ทิ้งและตอกย้ำอยู่อย่างนี้
ใจร้ายชะมัด
“ถ้าเราลืมง่ายขนาดนั้นมันก็คงดี”
“เพราะอย่างน้อย เราก็จะไม่เกลียดตัวเอง ตอนร้องไห้ทุกครั้งในเวลาที่คิดถึงพี่”
“พี่ไม่ใช่คนถูกทิ้งจะมารู้สึกอะไร?”
เราเจ็บกับคำพูดนั้นของพี่กายจนเผลอตัดพ้อออกไป แต่เราก็รู้ดีกว่าการที่เราตัดพ้อไปอย่างนั้น ก็ไม่มีผลอะไรกับหัวใจของร่างสูงหรอก เขามันคนใจร้าย
น้ำตาของเรามันกำลังจะไหล เราไม่อยากให้มันไหลออกมาตอนนี้ เราไม่อยากให้ร่างสูงรู้ว่าเราอ่อนแอ เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเรายังไม่เปลี่ยนไป
แต่มันห้ามเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ฮึก…”
“ร้องไห้เหรอครับ?”
เราหันหน้าหนี
“ร้องไห้จริงเหรอครับ?”
พี่กายกำลังพยายามที่จะมองหน้าเรา แต่เพราะเราเอาแต่หลบหน้า เพราะไม่อยากให้ร่างสูงเห็นน้ำตาแห่งความอ่อนแอของเรา มือหนาของร่างสูงก็กระชากข้อมือเล็กของเรา
“คนิล…”
“ฮึก ปล่อยเรา!”
“พี่ขอโทษครับ”
“เราบอกให้…ปล่อย!”
นอกจากพี่กายจะเป็นคนใจร้ายแล้ว ร่างสูงยังเป็นคนเอาแต่ใจด้วย เราหยุดร้องไห้เมื่อพี่กายดึงเราเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่น
“อย่าทำแบบนี้”
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ตั้งใจจะพูดแรงกับเราขนาดนั้น ขอโทษนะครับ”
ถ้าหากว่าความไม่ตั้งใจของพี่กายมันทำให้เราเจ็บปวดขนาดนี้ แล้วถ้าร่างสูงตั้งใจสั่งให้เราลืมเขาไปล่ะ เราจะเจ็บปวดขนาดไหน เราเองก็ไม่รู้ และเขาก็ไม่เคยรู้ว่าเราเจ็บปวดมากเท่าไร ที่ตัวของเขาเองยังวนเวียนอยู่ในความคิดของเราตลอดเวลา
“ปล่อยเราเถอะ ขอร้อง อย่าทำให้เราเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย”
“…”
“แค่รู้ว่า เราเองยังคิดถึงพี่อยู่ มันก็เจ็บมากพอแล้ว”
“อย่าทำให้เราต้องเกลียด คนที่เคยเป็นความสุขของเราเลยนะ”
‘เรามักเกลียดสิ่งที่เคยเป็นความสุข ก็เมื่อตอนที่เจ็บปวดกับมันมากๆ’ นี่คือนิสัยเสีย ๆ ของเราที่มักเกิดขึ้นบ่อย ๆ
“เราไม่เคยเจอกันเลยก็จริง แต่ครั้งนี้ที่เราเจอกันมันคือเรื่องบังเอิญ”
“ให้เรื่องบังเอิญมันจบแค่วันนี้เถอะ”
“เราลบทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ไปหมดแล้ว เราคิดถึงพี่น้อยลงแล้ว”
“อีกไม่นานเราก็จะลืมพี่ได้”
“ไม่ต้องห่วงว่าเราจะร้องไห้อีก”
“เราจะเลิกร้องไห้ให้ได้”
“พี่กลับไปหาคนของพี่เถอะ อย่าเสียเวลากับเราอีก ที่ผ่านมาเราทำพี่เสียเวลามามากพอแล้ว”
เราระเบิดประโยคตัดพ้อที่ถูกเก็บสะสมมานานในก้นบึ้งของหัวใจ น้ำตาที่มันหายไปกลับไหลลงมาอีกครั้ง
พอแล้ว เราควรหันหลังให้กับพี่กาย แล้วเดินออกจากตรงนี้ซะ จะยืนร้องไห้ต่อหน้าเขาทำไมกันคนิลบ้าไปแล้วเหรอ อยากให้เขาสมเพชเหรอ
เราหันหลังกลับและเดินออกไป โดยที่ไม่หันไปมองว่าร่างสูงจะทำสีหน้าอย่างไร เขาไม่มีความรู้สึกหรอก หมอนั่นน่ะก็แค่คนที่ไม่มีหัวใจ
ต่อจากนี้ไปเราจะทำเหมือนกับเราไม่เคยพบเจอผู้ชายที่ชื่อ พี่กาย
