ยัยของขวัญมาส่งฉันที่หอแล้ว แต่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็มีเสียงโทรศัพท์โชว์เบอร์ยัยของขวัญโทรเข้ามา
“แหมมมม โทรมามีไรยะ กินข้าววไปยิ้มไปคงจะแก้มแตกตายไปละมั้ง” ฉันแซวยัยของขวัญ
“น้ำปั่น..” เสียงของของขวัญสะอื้น
“แกเป็นอะไร! ไอ้ณธีร์ทำอะไรแกรึเปล่า ของขวัญแกร้องไห้ทำไม!!”
“ฉันถูกณธีร์บอกเลิก …ฮือๆๆๆๆ”
.
.
.
ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็ไปถึงที่ร้านที่ของขวัญอยู่ ของขวัญยืนร้องไห้อยู่ที่ลานจอดรถหน้าร้านอาหารนั้น เมื่อของขวัญเห็นฉันเธอก็ได้วิ่งเข้ามากอดแล้วร้องไห้ฮืออย่างหนักใส่ฉัน
“ณธีร์ทิ้งฉันไปแล้ว เขาบอกเลิกฉันแล้ว เขามีคนอื่นเขาบอกว่าเขาเบื่อฉันแล้ว ทำไมเขาถึงทำกับฉันได้ ทั้งที่ฉันรักเขามากขนาดนี้ พยายามไม่งี่เง่าพยายามเข้าใจว่าเรียนหนักเขาไม่มีเวลาไม่ว่างมาเจอ แต่ที่จริงแล้วที่เขาไม่ว่างเพราะเขามีคนอื่น เขาไปแอบคบกับนักศึกษาแพทย์ด้วยกัน ทำไมเขาถึงทำกับฉันได้ลง ฮือๆๆๆๆ”
ของขวัญร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนัก ทำไมไอ้ณธีร์ถึงทำกับของขวัญได้ลง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย หัวใจของฉันมันเจ็บเมื่อเห็นของขวัญร้องไห้ แต่อีกใจฉันแอบดีใจ โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก นี่ฉันเป็นโรคจิตหรอฮะที่เห็นเพื่อนอกหักแล้วเหมือนจะมีความสุขอ่ะ!!
“ไม่เป็นไรนะของขวัญขวัญแกยังมีฉันอยู่ ฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ ผู้ชายอย่างณธีร์ไม่คู่ควรกับแกเลยสักนิด แกก็แค่คนโชคร้ายคนหนึ่งที่หลวมตัวไปคบไปกับไอ้หมอนั่น” ฉันปลอบของขวัญพร้อมกับกอดของขวัญกลับคืน กอดเพื่อให้ของขวัญรู้สึกว่าตรงนี้ยังมีฉันนะที่อยู่ข้างเธอ
.
.
.
เวลาผ่านไปนานพอสมควรของขวัญหยุดร้องไห้ไปสักพักแล้ว แต่นั่งนิ่งเม่อลอยเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ ฉันขับรถให้ของขวัญเพื่อที่จะไปส่งของขวัญที่บ้าน
“น้ำปั่น วันนี้ฉันขอไปนอนกับแกที่หอนะ ฉันไม่อยากให้แม่เห็นฉันในสภาพแบบนี้” ของขวัญเอ่ยปากออกมาหลังจากเงียบไปนาน
“ โอเค งั้นฉันขับรถกลับหอเลยนะ” ฉันตอบตกลงอย่างง่ายดาย เพราะปกติของขวัญก็มานอนกับฉันบ่อยอยู่แล้ว และแม่ของขวัญก็สนิทกับฉันด้วย
.
.
.
นี่ก็เป็นเวลา4ทุ่มกว่าแล้ว เพราะกว่าเราจะออกจากร้านอาหาร กว่าจะฝ่ารถติดกลับมาได้ เหนื่อยชะมัดเลย
“แกไปอาบน้ำไป เหนื่อยมามากพอแล้ววันนี้” ฉันบอกกับของขวัญ
“ขอบใจแกมากนะน้ำปั่นที่อุตส่าห์ออกไปรับฉัน อยู่ข้างฉันจนถึงตอนนี้” ฉันยังไม่ทันได้ตอบกลับ ของขวัญก็เดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่คำพูดของของขวัญเพียงแค่นี้ทำไมมันทำให้รู้สึกดีขนาดนี้นะ
