“ผู้หมวดครับ คุณเพลงที่หมวดสอบปากคำเมื่อคืนมาให้การเพิ่มเติมครับ” ตำรวจคนหนึ่งเดินมาบอกเข้า ผู้หมวดภาธรลุกขึ้นไปพบปะกับเพลงทันที
“คุณเพลงจะบอกว่าคุณข้าวเป็นฆาตกรอย่างนั้นหรือครับ” หมวดภาธรเอ่ยถาม
“ไม่เชิงหรอกค่ะ ฉันอยากให้ลองตรวจลายนิ้วมือที่เสื้อของเพียงฟ้า” เพลงเอ่ยเสียงเบา
“ทำไมคุณถึงอยากให้ผมตรวจลายนิ้วมือที่เสื้อของผู้ตายล่ะครับ”
“เมื่อเช้านี้ข้าวโทรมาหาฉันค่ะ พร้อมกับบอกว่าเธอเป็นคนใช้มีดแทงเพียงฟ้าเองกับมือ นี่คือบันทึกการโทรเข้าโทรออก เมื่อเช้าข้าวโทรมาหาฉันจริงๆนะคะ” เธอยื่นโทรศัพท์มาให้เขาดู หน้าจอที่แสดงการโทรเข้าโทรออกแสดงให้เห็นว่าข้าวโทรมาหาเพลงจริงๆ
“โอเคครับ ผมจะลองตรวจสอบดู” หมวดภาธรรับคำ เสื้อของเพียงฟ้าที่สวมใส่ในวันที่ถูกฆาตกรรมถูกส่งไปให้หน่วยพิสูจน์หลักฐานตรวจสอบ ไม่นานผลก็ออกมาว่าพบรอยนิ้วมือของคุณข้าวอยู่บนเสื้อของผู้ตายจริงๆ
.
.
.
หมวดภาธรเตรียมการจับกุมตัวข้าว หลักฐานที่มีอยู่ค่อนข้างชัดเจน ทั้งรอยนิ้วมือบนเสื้อของผู้ตาย ระยะเวลาที่ไปพบผู้ตายเป็นคนสุดท้าย และรอยนิ้วมือบนด้ามมีด แม้จะยังเป็นที่สงสัยว่าทำไมมีดเล่มนั้นถึงมีรอยนิ้วมือของทั้งสามคน
.
.
.
“นี่มันอะไรกันคะ!” ข้าวโวยวายเมื่อตำรวจหลายนายมายืนอยู่หน้าห้องของเธอ
“เรามาจับกุมคุณครับคุณรวิดา” หมวดภาธรเอ่ยเสียงเรียบ
“ข้อหาอะไรคะ”
“ฆ่าผู้อื่น”
“นี่ ฉันไม่ได้ไปฆ่าใครนะ” ข้าวโวยวายมากกว่าเดิม “ฉันไม่ได้ไปฆ่าใครทั้งนั้น!”
“เราพบรอยนิ้วมือของคุณที่เสื้อของผู้ตาย และหลักฐานจากกล้องวงจรปิดว่าคุณเข้าไปในห้องผู้ตายพร้อมกระเป๋าผ้าไปใหญ่นานกว่าครึ่งชั่วโมง”
“ไม่จริง”
“คุณยอมรับซะเถอะครับ” ภาธรเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่จริง! ไหนยัยเพลงมันบอกว่าจะทำลายหลักฐานให้ฉันไง” ข้าวโวยวายอย่างหัวเสีย ผู้หมวดภาธรที่ยืนอยู่ด้านหน้าขมวดคิ้วมุ่นทันทีที่ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ของข้าว
“คุณบอกว่าเพลงจะทำลายหลักฐานให้งั้นหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
