Time Machine : พลัชพา

นิยายสั้นแนววิทยาศาสตร์ (Science Fiction / Sci-Fi)

“จริงๆ แล้วก็มีกฎหมายว่า ห้ามให้คนในอดีตรู้เมื่อเดินทางข้ามเวลามาหรอกนะ แต่ฉันจะบอกคุณก็แล้วกัน แต่ว่าคุณห้ามไปบอกใครล่ะ ความจริงแล้ว ฉันมาจากอนาคตอีกสองร้อยปีข้างหน้าน่ะ” เธอเอ่ยออกมายาวเหยียด สายชลจับประเด็นอะไรไม่ค่อยได้นักแต่ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดว่าตนมาจากอนาคตนั้นเขาได้ยินมันอย่างชัดเจนดี

“คุณว่าคุณมาจากอนาคตงั้นหรือครับ” สายชลเอ่ยถามย้ำ

“ใช่ค่ะ ฉันมาจากปีสองพันสองร้อยยี่สิบ แล้วไทม์แมชชีนก็พาฉันมาที่นี่น่ะ”

“ในสมัยนั้นมีไทม์แมชชีนแล้วหรอ” สายชลถามอย่างอึ้งๆ

“มีแล้วค่ะ แต่ยังอยู่ในขั้นทดลองกันอยู่เลย” เธอตอบก่อนจะเอ่ยถามชื่อของเขา “ว่าแต่คุณชื่อเล่นว่าอะไรคะ”

“ชล” สายชลเอ่ยตอบ

“แค่นี้หรอคะ ชื่อสั้นจัง”

“ก็ใช่น่ะสิ ว่าแต่คุณละชื่ออะไร” สายชลถาม

“บลูเบอรี่ค่ะ”

“ชื่ออะไรนะ” สายชลถามย้ำอีกครั้งอย่างแทบไม่เชื่อหู

“บลูเบอรี่”

“นั่นชื่อหรือนั่นน่ะ”

“แหม ขนาดคุณทวดของฉันยังชื่อปังปอนด์เลยนี่คะ” เธอเอ่ย

“ฮะ? ทวดคุณชื่อปังปอนด์หรือครับ” สายชลถามอย่างไม่เชื่อหู

“ก็ใช่น่ะสิคะ จะว่าไปแล้วในตอนนี้ คุณทวดของฉันอาจจะยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ” เธอตอบด้วยท่าทางสบายๆ สายชลยืนพิจารณามองเธอใหม่อีกรอบ ท่าทางของเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเขานัก คงมีก็แต่เสื้อผ้าที่ดูจะแปลกไปนิดหน่อย แต่เท่านี้มันจะสามารถยืนยันได้เลยหรือว่าเธอมาจากอนาคตจริงๆ…เธออาจจะหลอกเขาก็ได้

“คุณโกหกผมหรือเปล่า เรื่องที่คุณมาจากอนาคต” เขาเอ่ย

“นั่นก็แล้วแต่คุณค่ะว่าจะเชื่อฉันหรือเปล่า” เธอตอบ “แต่ฉันคงต้องขอรบกวนคุณสักนิดหน่อยนะคะ”

“รบกวน? รบกวนเรื่องอะไรครับ”

“ฉันคงต้องขอพักกับคุณจนกว่าฉันจะกลับได้นะคะ”

“จะบ้าหรอคุณ”

“ไม่บ้าค่ะ”

“คุณเป็นผู้หญิงนะ จะมานอนกับผมได้ยังไง” สายชลว่า

“คุณไม่ทำอะไรฉันหรอก ใช่ไหมคะ” เธอตอบ

“คุณมั่นใจได้ยังไง”

“มันเป็นหน้าที่ของผู้ชาย ที่จะไม่ล่วงละเมิด ถ้าผู้หญิงไม่ยินยอมนี่คะ” เธอกล่าว “อ้อ อีกอย่างฉันก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนด้วย เพราะฉันไม่มีเงินของในสมัยนี้ติดตัวมาเลย”

“คุณเลยจะมาขอผมอยู่ฟรีๆ อย่างนั้นหรือ”

“ก็ไม่ได้จะมาขออยู่ฟรีๆ หรอกค่ะ ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ก็บอกได้เลยค่ะ”

“ให้ตายเถอะ ผู้หญิงในสมัยคุณเขาดื้อแบบนี้กันหมดหรือเปล่าเนี่ย”

“เรียกว่าพวกเรากล้าคิดกล้าทำ กล้ามีปากมีเสียงมากกว่าในสมัยนี้จะดีกว่าค่ะ” เธอตอบพลางยิ้มร่า