ห้องสมุดที่นี้กว้างมากครับมีโซนอ่านหนังสือแบ่งเป็นสัดส่วน โต๊ะเก้าอี้ก็มีเยอะแยะมากมายเลย ถัดจากห้องสมุดไปจะเป็นสนามฟุตบอลครับ ถ้ามองจากห้องสมุดไปก็สามารถเห็นสนามบอลได้เลย
ผมกับต้าก็นั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่ได้ไปเรียนมาวันนี้กันครับ อันไหนลืมๆ จดหรือไม่เข้าใจจะได้ถามเพื่อนได้เลย เรานั่งอ่านไปสักพักโต๊ะข้างๆ เราก็มีคนมานั่งครับเป็นกลุ่มผู้ชาย 3 คนที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาครับ แต่ก็นึกไม่ออกว่าไม่คุ้นที่ไหน
แล้วผมก็เห็นคนที่ใส่ชุดบอลเมื่อตอนกลางวัน แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นชุดบอลชุดอื่นแล้วครับ มานั่งกับกลุ่มคนที่ผมรู้สึกคุ้นๆ หน้า ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่าเป็นเพื่อนของเขานั่นเอง ว่าแต่พวกเขาพักอยู่ที่หอนี้ด้วยเหรอเนี่ย พรหมลิขิตชุดเลย ผมพยายามไม่หันไปมองโต๊ะข้างๆ เพราะกลัวเขาจะหาว่าผมจะมองอะไรเขานักหนาอยู่ครับ เลยนั่งเพ่งสมาธิไปที่เนื้อหาที่เรียนมาอย่างเดียวเลย แต่ก็แอบได้ยินว่าพวกเขาคุยกันเกี่ยวกับโจทย์ PAT1 กันครับ เลยทำให้ผมรู้ว่าพี่เขาคงกำลังจะขึ้น ม.6
จนเมื่อล่วงเวลาไปถึง 5 ทุ่ม ต้ามันก็ชวนผมกลับห้อง เพราะพรุ่งนี้มีเรียนคณิตตอนเช้าต่อ ตอนลุกออกไปผมก็สบตาเข้ากับพี่ชุดบผลคนนั้นอีกแล้วครับ แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้เริ่มนะพี่เขามองผมก่อนต่างหาก พอได้สบตากันครั้งนี้ผมไม่หลบแล้วครับ ผมมองเขาเชิงถามว่ามีอะไรรึเปล่า พี่เขาแค่ยิ้มแล้วก็ก้มหน้าทำโจทย์ต่อครับ อะไรของพี่เขาเนี่ย ทุกคนงงมั้ย ซอลงงมาก…
.
.
.
วันต่อมา…
ตอนนี้ผมกำลังจะเข้าห้องไปเรียนฝั่งเทปครับ หลังจากเรากินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารของโรงเรียนกวดวิชาเสร็จ แต่วันนี้ต้ากับต๊ะมันจะเลิกเรียนแล้วออกไปก่อนครับ เพราะมันจะไปดูหนังกัน ส่วนผมขี้เกียจเลยให้มัน 2 คนไปกันเลยครับ แล้วค่อยเจอกันตอนเย็นเพราะจะไปกินเนื้อย่างกัน
2 ชม.สุดท้ายก็เหลือแค่ผม พอต้ากับต๊ะมันออกไป ก็มีคนหนึ่งมานั่งข้างผมแทนพวกมันครับ ผมไม่ได้หันไปมอง จนอยู่ๆ คนนั่งข้างๆ ก็หยิบกล่องขนมป๊อกกี้มาให้ผม ผมงงเล็กน้อยเลยหันไปมองหน้าเขา และเจอเข้ากับพี่เสื้อบอลคนนั้นครับ
“ให้ เห็นนั่งเรียนซะเครียด” พี่เขาบอกมาอย่างนั้นครับ ผมก็รับมางงๆ
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณเขาไป แล้วเขาก็ยิ้มขำๆ กับหน้าผมเล็กน้อย แล้วเขาก็นั่งเรียนของเขาไปครับ
.
.
.
ผมนั่งเรียนด้วยอาการคันในใจยิบๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขนมของพี่เขาหรือเพราะเขานั่งอยู่ข้างๆ ผมกันแน่ จนในที่สุดผมก็นั่งเรียนจนจบ 3 ชม.จนได้
เฮ้อสงสัยคืนนี้ต้องทบทวนยาวๆ แล้วครับจิตใจว้าวุ่นจังเลยเนี่ย แล้วผมก็เก็บของเตรียมลุกออกไป ก่อนไปพี่เขาก็มองหน้าผม ผมเลยโบกมือให้เขาไปเล็กน้อยครับแล้วพูดเบาๆ ไปว่า ไปก่อนนะเพราะเดี๋ยวรบกวนคนอื่นเขาครับ พี่เขาก็พยักหน้าให้ผม ผมเลยเดินออกมา
แต่พอเดินออกมาก็พบว่าฝนตกครับ ผมเลยต้องนั่งรอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยเดินกลับหอที่อยู่ใกล้ๆ ที่เรียน จนเวลาผ่านไป 1ชม. ฝนก็เริ่มซาๆ แล้วครับผมเลยตัดสินใจจะวิ่งผ่าฝนไป แต่ยังไม่ทันลุกจากเก้าอี้ ก็มีคนทักซะก่อน
“อ้าว ยังอยู่อีกเหรอเรา หรือรอพี่” เป็นพี่ชุดบอลเขาครับ
“ผมไม่ได้รอพี่ซะหน่อย ฝนมันตกต่างหาก”
“แล้วนี่จะลุกไปไหน จะวิ่งตากฝนกลับหอเหรอ กลับกับพี่มั้ยพี่มีร่ม” ผมลังเลเล็กน้อยครับ ใจหนึ่งก็ไม่กล้าแต่อีกใจก็ไม่อยากตากฝนเท่าไหร่ ไม่สบายมาแล้วลำบากครับ เดี๋ยวเป็นหนักหยุดเรียนแล้วจะไม่ทันคนอื่นเขา ผมจึงตกลงไปกับพี่เขาด้วยครับ
