ผมมาถึงแล้ว มันเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่กลางพื้นดิน ใหญ่เกือบเท่าบ้านทั้งหลัง มันห่างจากหมู่บ้านที่ผมอยู่หลายสิบกิโล
ข้างหลังมันคือนรกอย่างแท้จริง ทั้งไฟ ทั้งลาวา มันปะทุอย่างเร่าร้อนตลอด 24 ชั่วโมง
“นี่อะไรเหรอ?” เธอถาม
“นี่คือที่ ๆ เอาไว้ทิ้ง NPC ที่ไม่ใช้แล้ว พวกเขาจะถูกเผาทำลายทิ้งที่นี่”
“เราคงไม่ได้ต้องโดดลงไปใช่ไหม” เธอถามพร้อมก้มมองข้างล่าง
“เราต้องโดด ถ้าเพื่อนฉันพูดถูก ที่นี่ไม่มีไฟจริง ๆ หรอก ข้างล่างมันคือภาพลวงตา จริง ๆ แล้วมันคือประตูไปสู่ชั้นใต้ดิน ไปสู่ห้องที่จะปิดเกมนี้ได้”
ผมสัมผัสได้เลยว่าเธอกลัว แน่นอน ไม่มีคนบ้าที่ไหนไม่กลัวหรอก แม้แต่ผมก็กลัว
“ฉันไม่กล้า… นายไปคนเดียวได้ไหม” หน้าเธอตอนนี้เหมือนจะร้องไห้เต็มที
“เราห่างกันเกินสิบกิโลไม่ได้หนิ เธอลืมเรื่องพันธะสัญญาไปแล้วหรอ ฉันไม่ยอมฝากเธอไว้กับคนอื่นหรอกนะ”
“อะไรกัน นี่นายหวงฉันงั้นหรอ? นายมันวิตถารของแท้เลยนะ” เธอหลุดขำออกมา
ผมดีใจที่เป็นส่วนนึงที่จะได้ช่วยเธอ ผมรู้จักกับเธอไม่ถึงอาทิตย์ ผมรู้ว่ามันฟังดูเพ้อเจ้อ แต่ผมรู้สึกผูกพันธ์ เธอทำให้ผมมีเป้าหมายในชีวิต จากไอ้ขยะสังคมที่เป็นโรคเก็บตัว นอนตายอยู่บ้านไปวัน ๆ
วันนี้ผมจะเปลี่ยนโลก และทำลายความชั่วร้ายของเกมนี้
“ฮึบ!!” ผมอุ้มเธอ อุ้มท่าเจ้าสาว เขินหน่อย ๆ แฮะ
“กรี๊ด!! นายจะทำอะไร!!” เธอดิ้นไปมาภายในอ้อมกอดของผม
“เราต้องรีบแล้ว ถ้ารอเธอทำใจคงต้องรอไปอีกสองปีแน่ๆ “
“แล้วถ้าเพื่อนนายพูดผิดล่ะ?”
“ตายห่ากันทั้งคู่” พูดจบผมก็กระโดดลงไปทันที
“กรี๊ดดดดดด!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!”
น่าแปลก มันไม่รู้สึกร้อนเลย แถมพอมาใกล้ ๆ ถึงส่วนของลาวา ตัวของผมและเธอมันก็ลอยช้าขึ้นมา
“นี่มันบ้าอะไรเนี้ย” ผมและเธอพูดขึ้นพร้อมกัน
พวกเราลอยทะลุส่วนจองลาวาไปช้า ๆ และเราก็มาตกที่พื้นคอนกรีต
“พระเจ้าช่วย มีที่แบบนี้ในเกมด้วยหรอ” ผมบ่นออกมา รอบ ๆ มันเป็นคอนกรีตไปหมด ให้ฟีลเหมือนฐานทัพฮีโร่เลยแฮะ
“เราจะไปไหนต่อ?” เธอถาม
“ก่อนอื่น เราต้องไปสับสวิทซ์ไฟก่อน”
แผนของเราคือ ปิดสวิทซ์ไฟเพื่อเรียกความสนใจจากพวกการ์ดก่อน จากนั้นอะไร ๆ ก็จะง่ายแล้ว
“เอาล่ะ ตามฉันมาเงียบ ๆ ” ผมกุมมือเธอแน่น สัมผัสได้เลยว่าเธอตัวสั่น ทั้งกลัว ทั้งกังวล ผมก็เช่นกัน
พวกเราค่อย ๆ เดินไปตามทางเดินตามแผนที่ที่ปีเตอร์ให้ผมมา ผมกุมมือเธอแน่นตลอดทาง ผมแปลกใจเล็กน้อยที่ยังไม่เห็นการ์ดซักคนเลย ทั้ง ๆ ที่ปีเตอร์บอกว่าที่นี่ความปลอดภัยแน่นหนามาก
“เอาล่ะ ถึงแล้ว” เราเดินจับมือกันจนมาถึงที่ห้องควบคุม มันให้ฟีลเหมือนห้องในยานอวกาศ ประตูก็เปิดง่ายมาก มันเริ่มแปลก ๆ แล้ว
ผมเดินไปยังปุ่มใหญ่สีแดงตามที่ปีเตอร์บอก แล้วกดมัน
