*ครืดดดด*
ประตูไม้ขนาดใหญ่ถูกเปิดออก เผยให้เห็นสวนที่เต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวขจี ตัดผ่านตรงกลางด้วยธารน้ำเล็ก ๆ และมีสะพานให้เดินข้าม ตามมุมของสวนมีต้นซากุระที่ออกดอกตลอดเวลาตั้งอยู่ สวยจริง ๆ ถ้าผมรวยแบบเขาก็จะซื้อเหมือนกัน แต่คงต้องเก็บเงินอีกนาน
ผมเดินผ่านสวนสวรรค์นี้ไปแล้วเข้าไปถึงตัวบ้าน ผมบรรยายไม่ค่อยเก่ง คุณลองเสิร์ชกูเกิ้ลว่า ‘บ้านโชกุน’ หรืออะไรทำนองนั้นดูสิ ถอดแบบมาเป๊ะ
“อ้าว ว่าไงเคน วันนี้รับกี่นางดีล่ะ” นั่นคือ J เขาเป็นชายสูงประมาณ 180 หุ่นดีมาก กล้ามใหญ่มากด้วย ใครมีเรื่องกับเขาคงโดนกระทืบจนหัวจมดิน เขามักจะสวมชุดสูทในบ้านแบบญี่ปุ่น รสนิยมแปลกชะมัด
“วันนี้ขอคนเดียวก็พอครับ ลูกค้าไม่ได้เขียนสเป็คมาด้วย ผมขอเข้าไปเลือกเองละกัน”
โดยปกติลูกค้ามักจะส่งสเป็คมาในจดหมาย แล้วผมก็จะเอาสเป็คนั้นบอก J เขาก็จะหายไปซักพักแล้วกลับมาพร้อมผู้หญิงไม่สวมเสื้อผ้าที่สเป็คตามที่สั่งเป๊ะ อะไรแบบนี้ในโลกจริงคงโดนตำรวจจับไปนานแล้ว
“โอ้ ได้สิ นายไม่เคยเข้าไป ห้องขุมทรัพย์ ของฉันเลยใช่ไหมล่ะ มาเลย ฉันให้นายเข้าเป็นกรณีพิเศษเลยนะ” เขาพูดพร้อมยิ้มไปด้วย แล้วก็เดินนำผมไปส่วนลึกสุดของบ้าน
“เอาล่ะ ฮึบ!” เขาใช้เท้ากระแทกที่พื้นเบา ๆ แล้วมันก็มีปุ่มเล็ก ๆ โผล่มาจากพื้น เขาก้มลงไปกด แล้วประตูที่พื้นก็เปิดออก แม่งโคตรเจ๋งเลย
“ไปกันเถอะเคน” เขาเดินลงไปข้างล่าง มันเป็นบันไดไม้ แม้แต่ข้างล่างก็เป็นสไตล์ญี่ปุ่น คงชอบอะไรแบบนี้มาก แต่ตัวเองดันใส่ชุดสูท แปลกคนจริง ๆ
“เอาล่ะ ที่นี่คือแหล่งเก็บขุมทรัพย์ของฉัน นายเดินเลือกได้ตามสบายเลยนะ” เขาผายมือให้ชมกับห้องกว้างขนาดใหญ่ มันใหญ่มากจริง ๆ นะ ยังกะบ้านอีกหลังเลย มีเฟอร์นิเจอร์พร้อมทุกอย่าง โต๊ะ เก้าอี้ โซฟา ห้องน้ำ ห้องครัว โคตรดูดี แต่ติดอย่างเดียวที่ผู้หญิงน่ะสิ ผู้หญิงทุกคนที่เป็นคอลเลคชั่นของเขา ไม่ใส่เสื้อผ้าเลย ผมเดาว่าคงทำให้เขาเลือกตามสเป็คที่สั่งได้ง่ายขึ้นมั้ง เขินชะมัด
“เอ่อ… ทำไมพวกเธอไมาใส่เสื้อผ้าครับ ผมลำบากใจที่จะมองน่ะ” ผมบอกเขา พลางเอามือปิดตา แหม ต่อให้ผมจะอายุ 21 แล้วแต่เห็นอะไรแบบนี้ต่อหน้าต่อตามันก็อึดอัดเหมือนกัน
“ฮ่า ๆๆๆ นายนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะเคน ผู้หญิงพวกนี้ไม่ใช่คนน่ะ อย่าคิดมากไปเลย” เขาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด อะไรจะขำขนาดนั้น ดูถูกกันอยู่รึไง
ระหว่างที่ผมมองรอบ ๆ เพื่อหาผู้หญิงไปให้ลูกค้า ผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึง เธอนั่งเงียบ ๆ อยู่โซฟาตรงมุมห้อง เอางี้ ขออธิบายก่อน โดยปกติแล้ว NPC พวกนี้จะถูกโปรแกรมมาให้มีความสุขตลอดเวลา จากที่ผมได้ยินมาจาก J น่ะนะ แต่เธอคนนี้นั่งก้มหน้าพร้อมร้องไห้อยู่ มองจากตรงนี้ยังรู้สึกได้ถึงรังสีความเศร้าเลย
“J เธอคนนั้นเป็นใครเหรอ ? “ ผมชี้ไปที่เธอ
“อ๋อ ได้มาเมื่อวานน่ะ เป็น NPC ที่ผิดพลาด ถึงภายนอกจะดูสวยแต่ขายไม่ออกเลย คงเพราะเธอเศร้าอยู่ตลอดเวลาแบบนั้นนั่นแหละ น่าจะถูกสร้างมาผิดน่ะ ถ้าอีกสองสามเดือนขายไม่ออกก็จะเอาไปแยกส่วนขายแล้ว”
พอเธอได้ยินที่ J พูดเธอก็สะดุ้งขึ้นมาทันที แถมเศร้าหนักกว่าเดิม
“ราคา เท่าไหร่เหรอ” ผมถาม J
“หืม เอาจริงอะ ฉันว่าเอาไปคงไม่มีลูกค้าคนไหนอยากได้หรอกมั้ง” เขาพูดพร้อมแตะไหล่ผม เหมือนส่งสัญญาณว่า อย่าเลยเพื่อน อะไรทำนองนั้น
