บันทึกที่ 94 ของการเดินทางมาดาวดวงใหม่
เป็นเวลา 3 เดือนกว่าที่เราใช้ชีวิตบนดาวดวงนี้ และเป็นเวลาอีกเกิน 1 เดือนที่เราได้รู้จักกับไมการ์ ผมและทีมได้ตัดสินใจช่วยให้ไมการ์มาอยู่ด้วยกันที่ฐานทัพของเรา โดยเธอจะเป็นคนดูแลด้านอาหารการกินและการใช้ชีวิตให้กับพวกเรา เธอสามารถสื่อสารกับเพื่อนร่วมทีมของผมได้ทุกภาษา ซึ่งมันเป็นอะไรที่วิเศษมากและจากการศึกษาร่างกายของเธออย่างระเอียด พบว่าเธอมีความคล้ายคลึงกับมนุษย์มาก ทั้งระบบการทำงานในร่างกาย และการใช้ชีวิต เพียงแต่ดวงดาวและผมของเธอนั้นเป็นสีชมพูเท่านั้น ไมการ์เธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใจดีมาก มีจิตใจอ่อนโยน ผมชักจะอยากรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้แล้วสิ
“ทำอะไรอยู่หรอ?” ไมการ์เดินเข้ามาหาผมที่กำลังนั่งจดอะไรอยู่คนเดียว
“เปล่าครับ” ผมตอบพร้อมกับรีบพับสมุดบันทึกเก็บไว้
“กันโกหกไมการ์” เธอตอบ
“ไมการ์อยู่ที่นี่คนเดียวเหงาไหม?” ผมถามเธอ เพื่อเปลี่ยนความสนใจของเธอ
“เหงาหรอ ไม่รู้สิไมการ์ไม่เคยอยู่กับใครมาก่อน แบบนี้ก็ดีนะ” เธอตอบพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ผม
“แล้วไมการ์ชอบแบบไหนมากกว่ากัน” ผมหันไปถามเธอ
“ชอบแบบนี้ ไมการ์ชอบกัน… ชอบทุกคนที่นี่นะ” เธอตอบอย่างไร้เดียงสา
เอ๊ะ เมื่อกี้เธอบอกว่าไงนะ เธอชอบผะ…ชอบผมงั้นหรอ? ‘ไมการ์ชอบกัน’ ประโยคทำเอาผมสติแทบหลุด ทำไมใจผมถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ เธอจะได้ยินหรือเปล่านะ
“ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก” เธอพูดพลางหันหน้ามามองผม ผมว่าเธอได้ยินนะ
“…” ผมนิ่งไม่พูดอะไร
“เสียงตรงนี้ของกัน ดังพร้อมกันเสียงของไมการ์เลย ตึกตัก ตึกตัก เร็วและดังกว่าทุกครั้งเนาะว่าไหม” เธอพูดพลางเอามาข้างซ้ายมาจิ้มที่หน้าอกของผม แล้วเอามือข้างขวาจิ้มไปที่หน้าอกของตัวเอง
ผมรีบลุกขึ้น แล้วเดินหนีขึ้นยานไปรวบรวมสติของตัวเอง นี่ผมเป็นอะไรไป ผมชอบเธองั้นหรอ ไม่ได้นะ อีกไม่กี่วันเราก็ต้องกลับแล้ว ต้องขอบคุณไมการ์เธอช่วยให้เราทำงานได้เร็ว และง่ายขึ้นมากๆ ทำให้กำหนดการกลับไปยังโลกของเราถูกเลื่อนเข้ามาให้เร็วขึ้น โดยภารกิจจะจบสิ้นในอีก1 เดือน
บันทึกที่ 121 ของการเดินทางมาดาวดวงใหม่
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะต้องกลับไปยังที่ที่เราทุกคนจากมาเป็นเวลาเกือบ 2 ปี ผมควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่จะได้กลับไปเจอพ่อเร็วขึ้น แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนไม่อยากกลับล่ะ อาจเพราะทีมเราตัดสินใจจะไม่เอาไมการ์กลับไปยังโลก โดยเราจะไม่ให้ทางองค์กรรู้ว่าเราพบไมการ์ เราจะเก็บเรื่องของไมการ์เป็นความลับ เพราะเราทุกคนรู้สึกผูกพันกับไมการ์ เธอกลายเป็นเหมือนน้องสาว คนในครอบครัวของเราทุกคนที่นี่ เราไม่มีทางรู้เลยว่าถ้าเธอเดินทางไปยังโลกแล้ว ทางองค์กรจะจัดการกับเธอยังไง
“พรุ่งนี้กันก็จะกลับแล้ว ลาก่อนนะ” ไมการ์เดินเข้ามาหาผมในที่ประจำของเรา
“ไมการ์ รู้เรื่องนี้ได้ไง” ผมถามเธอ
“ไมการ์ได้ยินจอห์นกับหลินจือคุยกัน” เธอตอบหลังจากได้ยินสมาชิกในทีมของผมคุยกัน
“…” ผมนิ่งไม่ตอบ
ไมการ์ค่อยๆ ร้องไห้ออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นน้ำตาของเธอ ไม่ใช่แค่ดวงตาของเธอที่เป็นประกาย น้ำตาของเธอก็ด้วย ผมค่อยๆ ดึงไมการ์เข้ามากอด และข่มใจไว้ไม่ให้ร้องไห้
“ไมการ์โอเค ไมการ์อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาทั้งชีวิต ไมการ์ดีใจนะที่ได้รู้จักกับกันและทุกคน” เธอพูดในอ้อมกอดของผม ผมไม่ได้ตอบกลับ ผมทำได้เพียงกอดเธอไว้แน่นๆ
