หอพัก The half blood
หลังจากที่แม่มาส่งฉันเสร็จก็ขับรถออกไปเลยค่ะไม่ถงไม่ถามลูกสาวเล้ย! แต่ดีหน่อยค่ะที่ที่นี้มีพนักงานมาช่วยฉันยกกระเป๋าขึ้นห้อง ระหว่างที่เดินขึ้นมาพนักงานคนนั้นก็แนะนำที่นี้ค่ะ ที่นี้เป็นหอพักที่ลูกครึ่งมนุษย์ที่อายุยังไม่ถึง 25 ปีต้องมาทุกๆ ปิดเทอม ที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างทั้งห้องอาหาร ห้องสมุด โรงหนัง สปา สนามกีฬา เรียกได้ว่ามีครบทุกอย่าง แต่เพียงแค่ที่นี้ต้องอยู่ห้องกับรูมเมทค่ะ
พอมาถึงห้องที่ฉันต้องอยู่ก็พบว่าอีกเตียงมีคนอยู่เรียบร้อยแล้ว แต่เจ้าของเตียงนั้นไม่อยู่ห้อง เห็นพนักงานบอกว่าเธอชื่อนาตาชา อายุ 20 ปีเป็นลูกครึ่งเสือ พอฉันได้ยินดังนั้นถึงกับขนลุกเลยค่ะ คิดได้ยังไงเนี่ยให้กระต่ายมาอยู่กับเสือ แล้วถ้าวันไหนเธอหิวมากลางดึกจะไม่จับฉันกินเอาเหรอ คิดแล้วก็เครียดค่ะงั้นเลิกคิดขอดูลาดเลาก่อน
.
.
.
ตอนฉันมากินอาหารเย็น ฉันถึงกับต้องอึ้งกับห้องอาหารและเมนูต่างๆเลยค่ะ นี้มันสวรรค์ชัดๆ
“เธอเพิ่งเคยมาที่นี้ครั้งแรกใช่มั้ยเนี่ย” ระหว่างที่ฉันกำลังอึ้งอยู่นั้น ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นฉันจึงหันไปมองเธอ
“ฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอว่าเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกน่ะ”
“เปล่าหรอกแค่ทุกคนที่มาที่นี่ครั้งแรก พอได้เห็นห้องอาหารก็ตาวาวกันทั้งนั้น อ่อฉันชื่อโรสนะ ฮาฟของฉันเป็นแม่กวางตัวน้อยจ้ะยินดีที่ได้รู้จักนะ มีอะไรสงสัยเกี่ยวกับที่นี่ถามฉันได้เลย เพราะฉันคือแหล่งข่าวที่ดีที่สุดของ The half blood”
หลังจากที่เธอพูดจบฉันก็แนะนำตัวและชวนเธอไปกินข้าว ต้องผูกมิตรไว้ค่ะ ตั้งแต่มาที่นี่ฉันยังไม่มีเพื่อนเลย เหงาจะแย่แล้วเราก็เลือกโต๊ะนั่งกินอาหารกัน แต่ทันใดนั้นเองสายตาฉันก็ไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสะสวยและดูโดดเด่น ผมของเธอเป็นสีทองสลวย แต่ติดตรงที่ใบหน้าที่ติดจะเย็นชาซะเหลือเกิน
“โรสนั้น…ใครน่ะ” ฉันเอ่ยถามโรสออกไป เธอหันไปมองตามที่ผมบอกแล้วรีบหันหน้ามาทันที ท่าทางของโรสดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ
“เธออย่าได้ไปจ้องเขานักนะ เธอคนนั้นน่ะชื่อ นาตาชา ฮาฟของเธอคือเสือ สัตว์เล็กๆ อย่างเราน่ะไม่มีใครไปยุ่งกับเธอหรอก แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือเธอเป็นคนน่ากลัวมาก ไม่คบค้าสมาคมกับใครแถมยังนิ่งและเย็นชาสุดๆ เธอเองก็อยู่ให้ห่างจากเขาไว้นะฉันขอเตือน” นาตาชาเหรอทำไมชื่อคุ้นจัง
“ชื่อนาตาชาเหรอ…เอ่อคือ…เธอเป็นรูมเมทฉันเองน่ะ”
“เฮ้ย ! จริงเหรอ ถ้ายังนั้นเธอต้องระวังตัวไว้ให้ดีๆ เลยนะ หรือไม่ก็ไปขอเขาย้ายห้องเลย”
“มันไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งโรส ฉันคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก แต่ฉันจะระวังตัวแล้วกัน”
ฉันไม่เห็นด้วยเท่าไหร่กับการที่มองคนแค่ภายนอกแล้วไปตัดสินเขา ถึงนาตาชาจะเป็นคนนิ่งๆ เย็นชาแต่เธอก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อย หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็แยกกันกลับห้องครับเพราะนี้ก็เย็นมากแล้ว
.
.
.
พอเดินกลับมาที่ห้อง ฉันก็เห็นว่ามีคนเข้าห้องน้ำอยู่ สงสัยนาตาชาจะกลับมาแล้ว รอสักพักเธอก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยสภาพที่ผมเปียกน้ำอยู่เลย แต่มันกลับดูเซ็กซี่มากค่ะ ฉันถึงกับใจเต้นไปเลยเมื่อเห็นเธอใกล้ๆขนาดนี้
“เอ่อ…สวัสดี ฉันชื่อโม่ฮวาน ฮาฟเป็นกระต่าย ตั้งแต่นี้ไปฉันจะมาเป็นรูมเมทเธอ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้า”
แล้วฉันก็ส่งยิ้มที่แม่เคยบอกว่า ยิ้มแบบนี้ขออะไรก็ให้ ให้เธอไปเพื่อหวังให้เธอรู้สึกว่ าฉันไม่เหมือนคนอื่นที่พยายามตีตัวออกห่างจากเธอ ทั้งที่เรายังไม่ได้พูดคุยกันเลยสักคำ
“อืม สวัสดีฉันนาตาชา ครึ่งเสือ” เธอพูดแค่นั้นแล้วก็ไปล้มตัวนอนที่เตียงเลย
“เฮ้! เธออย่าเพิ่งนอนสิ มาเช็ดผมให้มันแห้งก่อนเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” ฉันวิ่งไปดึงเขามาแล้วก็จัดการเช็ดผมให้เธอ ก็ฉันกลัวเธอไม่สบายนี่นา…แต่นาตาชาก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันสักหน่อย
เมื่อฉันเช็ดผมให้เธอจนแห้งดี เธอก็ยังนิ่งอยู่จนฉันเห็นว่าเธอหลับตาอยู่ ฉันจึงปลุกให้เธอนอนดีๆ เธอไม่เห็นเป็นเหมือนที่คนอื่นเขาว่าเลยค่ะ ออกจะเหมือนลูกแมวตัวน้อยมากกว่า จากนั้นฉันจึงลุกไปอาบน้ำบ้าง พอออกมาก็เห็นว่าข้างนอกเหมือนฝนกำลังจะตกนั้นทำให้ฉันเริ่มกลัว
ตั้งแต่เด็กๆ เวลาฝนตกฉันจะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ ยิ่งถ้าฟ้าร้องด้วยนั้นแล้วไม่มีแม่อยู่ด้วยฉันถึงกับร้องไห้ออกมาเลย และแล้วฝนก็เทกระหน่ำตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง สักพักฉันก็เห็นแสงสีขาวแล๊บออกมา นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าต่อไปจะเป็นเสียงฟ้าร้อง นั่นทำให้ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างแล้วนั่งคุดคู้ร้องไห้ออกมา จนฉันรู้สึกถึงมีอะไรบางอย่างกำลังโอบกอดฉันอยู่จึงเงยหน้าขึ้นไปพบว่าคือนาตาชาเองค่ะ เธอกอดฉันไว้แน่นแล้วลูบหลังฉันเหมือนกำลังปลอบฉันอยู่ เธอกอดฉันไว้จนฉันคล้อยหลับไป
.
.
.
เช้าวันใหม่ฉันตื่นขึ้นมาและพบว่านอนกอดนาตาชาไว้อยู่ แต่ฉันก็ยังไม่ยอมขยับตัวออกจากเธอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันรู้สึกอยากกอดเธอไว้ให้นานๆ มันอบอุ่น และรู้สึกปลอดภัยมากค่ะ เรื่องเมื่อคืนทำให้ฉันประทับใจเธอมากยิ่งขึ้น เธอไม่เหมือนกับที่คนอื่นพูดเรื่องเธอจริงๆ ค่ะ เธอเป็นคนดีคนหนึ่งเลยเพียงแต่ด้วยฮาฟของเธอ และนิสัยที่นิ่งๆ เงียบ แสดงออกไม่ค่อยเก่ง ของเธอทำให้ผู้คนเกรงและกลัวจนไม่กล้าที่จะกล้าเข้าใกล้เธอกันไปเอง
