โดย : ไอนที
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
ตื๊อตือตึ๊อตื่อ ตื่อตือตื๊อตือ
เสียงสัญญาณหมดเวลาวิชาสุดท้ายดังขึ้น ทุกๆคนต่างดีใจที่จะได้กลับไปพักผ่อน แต่กับผมไม่เป็นอย่างนั้น ผมชื่อพล็อต เรียนครูอยู่ปี 2 ทางบ้านของผมมีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายนิดหน่อย ผมจึงต้องหางานพิเศษทำ เพราะผมเกรงใจพ่อกับแม่ ผมจึงได้ไปสมัครพาร์ทไทม์ที่คาเฟ่แห่งหนึ่งใกล้ๆ มอนี่แหละ ผมเริ่มทำงานมาตั้งแต่วันจันทร์ และวันนี้ก็วันศุกร์แล้ว นี่ผมก็ทำงานมาได้วันนี้ก็วันที่ห้าแล้วสินะ
ผมเดินออกจากคณะและนั่งวินไปที่คาเฟ่เพื่อไปทำงาน ผมเข้าไปในร้านแล้วสวัสดีกับพี่แจ๊บผู้จัดการร้านที่แวะเข้ามาดูร้านทุกช่วงเย็น พี่แจ๊บเอ็นดูผมมาก ผมจึงได้งานที่นี่และผมก็ไม่อึดอัดที่จะทำงานอยู่ตรงนี้
.
.
.
วันนี้ลูกค้าก็เยอะตามเคย ผมยืนชงชา นี่ก็คงจะเป็นแก้วที่ 20 ได้แล้ว เรียกได้ว่าขายดีเทน้ำเทท่า แต่ก็แลกมาด้วยความเหนื่อยพอสมควร ขณะที่ผมกำลังชงชาอยู่ ก็ได้มีแกงค์นักบอล เข้ามาในร้านประมาณ 4-5 คน ผมอ่านที่ด้านหลังของเสื้อ ก็ได้รู้ว่าพวกเขาเป็นนักบอลมหาลัย และหนึ่งในนั้นมีคนนึงที่สูงสะดุดตาของผมมาก เขาเป็นชายร่างสูงหุ่นล่ำสไตล์นักบอล ผิวขาว ผมชักอยากจะกินนักบอลซะแล้วสิ
“เอาบลูฮาวายแก้วนึงครับ” หนุ่มนักบอลร่างสูงสุดหล่อคนนั้นสั่งน้ำกับผม
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ”
ผมรับออเดอร์จากเขาแล้วผมก็รีบทำตามออเดอร์ทันที ดูท่าทีเขาจะเหนื่อยกัน คงไปเล่นฟุตบอลเพิ่งเสร็จ ขณะที่ผมกำลังทำตามออเดอร์อยู่ ผมก็รู้สึกหนักหัวขึ้นมา โลกเริ่มเอียง ผมพยายามตั้งสติแล้วทำต่อ สงสัยผมคงไม่ค่อยได้พักผ่อน อีกอย่างวันนี้ผมก็เรียนตั้งแต่เช้ายันเย็นด้วย แล้วผมก็ทำบลูฮาวายได้จนเสร็จพร้อมเสิร์ฟ
.
.
.
ณ โรงพยาบาล…
ผมรู้สึกตัวอีกทีผมก็มีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ที่แขน ผมมองไปรอบๆ ถึงได้รู้ว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย
“ฟื้นแล้วหรอครับ” เสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมดังขึ้น ผมจึงหันกลับไปมอง ก็พบว่าเขาคือหนุ่มนักบอลมหาลัยคนนั้นที่มาสั่งบลูฮาวายกับผม แล้วทำไมผมถึงได้มาอยู่โรงพยาบาลล่ะ ผมจำได้ว่าผมกำลังจะเอาแก้วน้ำไปเสิร์ฟ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ”
“ก็นายเป็นลมหมดสติไปน่ะสิ ดีนะที่เรารับไว้ทันไม่งั้นหัวนายฟาดพื้นแน่” นี่ผมเป็นลมหรอเนี่ย ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
“อ่อ ขอบคุณนะ แล้วว่าแต่เสื้อนายไปโดนอะไรมา” ผมถามเขาเมื่อเห็นว่าเสื้อบอลสีขาวของเขามีคราบเลอะอยู่เต็มเสื้อ
“นี่นายยังจะถามอีกหรอ ก็นายแหละทำแก้วน้ำตกใส่เรา ดูสิเลอะหมดเลย หายดีแล้วเอาไปซักให้ด้วยนะ” คนอะไรหน้าตาก็ดี ทำไมถึงได้นิสัยแบบนี้กันนะ แต่ก็โอเค๊ ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยวันนี้ละกัน
“ก็ได้ ไว้เดี๋ยวเราซักให้ถือซะว่าเป็นการขอโทษ และขอบคุณที่พามาส่งโรงพยาบาลละกัน”
