“ชินแล้วน่ะ นายอยากเดินใปไหน” เขาถามพลางชี้ตึกสองตึกที่อยู่ตรงกันข้ามกับหอศิลป์ อีกคนทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะชี้ไปที่ตึกสีเงินด้านหน้า
“ตึกนี้ดีกว่า สวยดี” หลังจากที่อีกคนพูดจบเขาก็เดินนำไปยังตึกที่ว่า พวกเขาเดินเข้าไปในห้างก่อนจะหาร้านน่ารักๆ และเงียบสงบเพื่อนั่งคุยกันอย่างเป็นทางการ ไปป์สะดุดตากับร้านร้านหนึ่ง มันถูกประดับตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์สีชมพูสดใส บรรยากาศโทนสีสว่างเรียกความสนใจของเขาที่ชื่นชอบสีชมพูได้เป็นอย่างดี
“ไผ่ ฉันว่าเราเข้าร้านนี้เถอะ” เอ่ยปากเรียกอีกคนที่เดินเลยไปราวกับไม่เห็นร้านสุดแสนจะน่ารักแห่งนี้อยู่ในสายตา เมื่อไผ่หันกลับมาก็ต้องเบ้ปากอย่างหนักและยืนกรานว่าเขาจะไม่เข้านี้เป็นอันขาด ไปป์ไม่ยอมแพ้ จนในที่สุด เขาก็จัดการดึงมืออีกคนเข้ามาในร้านจนได้
ภายในร้านประดับตกแต่งด้วยของตกแต่งสไตล์มินิมอล วอลเปเปอร์สีชมพูถูกฉาบทับผนังทั่วทั้งร้าน โต๊ะและเก้าอี้ไม้สีขาวสะอาดเข้ากับพื้นกระเบื้องลายหินอ่อนได้เป็นอย่างดี ดูๆ แล้วเป็นร้านที่เหมาะให้สาวๆ เข้ามาถ่ายรูปหรือนั่งเม้ามอยอย่างออกอรรถรสกับเพื่อนมากกว่าการที่มีผู้ชายสองคนเข้ามาด้วยกันแบบนี้
“คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ” พนักงานสาวเดินมาถามพร้อมกับหนังสือเมนูเล่มใหญ่ ไผ่รับเมนูมาเปิดดูทั้งๆ ที่ในใจก็มีเครื่องดื่มที่ต้องการสั่งอยู่แล้ว
“Americano Honey Lemon ครับ” ไผ่พูดขึ้นพลางพับเมนูเก็บไว้เหมือนเดิม จริงๆ เขาไม่ได้สนใจอาหารในเมนูเลยด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่สายตาของเขาให้ความสนใจในตอนนี้คือคนตรงหน้าที่กำลังทำสีหน้าครุ่นคิดกับกับเมนู เขาเห็นอีกคนเปิดหน้าแรก ไปหน้าสอง ไปจนถึงหน้าสุดท้าย แล้วก็กลับมาที่หน้าแรกใหม่
“นี่ อยากกินอะไรก็สั่งสิ เปิดไปเปิดมาอยู่นั่นแหละ” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นไปป์กำลังทำคิ้วขมวดอย่างหนัก
“งั้นผมเอา Straberry Blueberry Smoothie แล้วกันครับ” ไปป์พูดพลางพับเมนูเก็บไว้เหมือนกับเขาไม่มีผิด
“ลูกค้ารับชีสเค้กเพิ่มไหมคะ” พนักงานถามพลางผายมือไปทางเมนูชีสเค้กที่ไม่มีใครแตะมันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเห็นแววตาเป็นประกายในดวงตาของอีกคนเมื่อพูดถึงชีสเค้ก แต่เป็นประกายแบบนั้นได้ครู่เดียวก่อนที่ไปป์จะส่ายหน้าจนเส้นผมปลิวไปตามแรงหัน
“ไม่เอาดีกว่าครับ ผมเอาเงินมาจำกัดน่ะ” ไปป์ตอบพลางขยับยิ้มบางให้กับพนักงาน เมื่อเขาเห็นแววตาเศร้าๆ ของอีกคนหลังจากที่พนักงานเก็บเมนูไปแล้ว ก็อดที่จะเรียกเธอกลับมาอีกครั้งไม่ได้
“ช่วยนำเมนูมาอีกครั้งหน่อยครับ” ปากเรียกไปพลางหันไปมองไปป์ที่มองเขากลับมาด้วยสีหน้างุนงง เมนูถูกกางไว้บนโต๊ะ เขานั่งนิ่งไม่ยอมสั่ง สายตาจับสังเกตว่าอีกฝ่ายมองชีสเค้กชิ้นไหนอยู่บ่อยๆ จนในที่สุดเขาก็รู้ “ผมขอโอริโอ้ชีสเค้กที่นึงครับ” เขาสั่งพลางขอบคุณพนักงานที่ช่วยนำเมนูกลับมาให้เขาอีกรอบ
“นายกินชีสเค้กด้วยเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย”
“ไม่กินหรอก ฉันสั่งให้นาย” เมื่อเขาพูดออกไป อีกคนก็เบิกตากว้าง เจ้าตัวอ้าปากเตรียมที่จะบ่นเขาทันที
“ไม่ต้องบ่นเลย ไปป์ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนาย” เขาเบรคเจ้าตัวไว้ก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นที่เขาลากอีกคนมาถึงที่นี่ ถึงแม้จะไม่ใช่ร้านที่เขาอยากเข้า แต่บรรยากาศน่ารักๆ แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
“อะไรล่ะ ฉันมันก็แค่เด็กต่างจังหวัดคนนึง ที่บ้านมีแค่กิจการร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดียว ลูกประธานบริษัทอย่างนายจะไปอยากคุยอะไรกับฉัน” ไปป์ร่ายยาวออกมา เขามองไม่เห็นเหตุผลที่อีกคนต้องอยากคุยกับเขาจนถึงขั้นต้องลากออกมาหาร้านนั่งแบบนี้เลย
“นายเป็น Coffee ใช่ไหม” ราวกับนาฬิกาหยุดเดิน เขาหันไปสบตากับคนถามแทบจะทันทีที่อีกฝ่ายถามคำถามนั้นออกมา เขาคิดว่าอีกฝ่ายเป็น Decaf มาโดยตลอด เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่ไผ่จับมือของเขา ไผ่ไม่เคยแสดงออกให้เขาเห็นเลยว่าตนเองได้รับรสชาติแบบไหน ถูกใจหรือเปล่า
“อืม ถ้างั้นนายก็คงเป็น Cup ใช่ไหม…ฉันเป็นยังไง ไม่ใช่สิ คือว่า คือรสชาติของฉันมัน…”
