เช้าวันต่อมา
“ทราย จะไปไหนหรอ” พี่ๆ ที่กำลังนั่งทานข้าวเช้ากันอยู่ถามผมที่เพิ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำ
“อ่อพอดีผมจะไปหาแฟนครับ แฟนผมรออยู่” แหม ขี้อวดเหมือนกันนะเนี่ย กูเนี่ย ก็ไอ้ซีเป็นแฟนของผมนี่นา แล้วพี่ๆเขาก็พากันแซวผมกันใหญ่เลย บางคนก็ทวงเงินกันเพราะพนันกันไว้ว่าผมกับซีเป็นอะไรกันกันแน่ นี่ผมก็เพิ่งรู้ว่าพวกพี่ๆ เค้าใส่ใจพวกผมมากขนาดนี้ ><
“มาแล้วววววววววววว” ผมวิ่งแจ้นมาหาซีที่กำลังนั่งมองทะเลอย่างมีความสุข
“ยิ้มไรอ่ะ คิดอะไรอยู่น๊า ยิ้มบานแบบนี้ คิดถึงทรายรึเปล่าน๊า” ผมพูดพลางกับเข้าไปโอบกอดซีจากด้านหลัง
“ซีกำลังคิดว่า ถ้าเราย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยคงจะดีไม่น้อย เหมือนเมื่อคืนไงที่เราได้อยู่ด้วยกัน ทรายว่าไงถ้าเราจะย้ายมาอยู่ด้วยกันอ่ะ”
“ได้เสมอค้าบบ ไม่มีปัญหา เราเป็นแฟนกันแล้ว และทรายก็มีความสุขมากๆที่ได้อยู่กับซี นี่ทรายนอนกับซีคืนเดียว ทรายก็อยากนอนกับซีทุกคืนแล้วเนี่ย เอ๊ะหรือว่าความสัมพันธ์เราพัฒนาแล้วนะ ทรายว่าทรายไม่ใช่แฟนซีแล้ว เอ๊ะเป็นอะไรนะ เป็นผัวไง ฮ่าๆๆ” ผมพูดจบ ซีก็วิ่งไล่ตีผม ดูออกแหละว่าเขิน แหมมมมมมมม
หลังจากที่เราเล่นกันอยู่นาน เราสองคนก็ได้มาร่วมกิจกรรมที่พี่ๆ ทางโรงพยาบาลร่วมกันจัดขึ้น นั่นก็คือการแข่งขันกีฬา โดยจะแบ่งออกเป็นสองทีม และบังเอิญมากผมกับซีเราได้อยู่ทีมด้วยกัน แหม่ เรานี่มันแยกกันไม่ได้จริงๆ
ผมกับซีเราถึงเส้นชัยเป็นคนแรก ในการแข่งขันเดิน 3 ขา โดยการใช้เชือกผูกขาของคู่เดินให้ติดกับขาของตัวเอง นี่ก็อาจจะเป็นเพราะเราใจตรงกันเปล่านะ แนวแบบมองตารู้ใจว่าต้องก้าวจังหวะนี้ จึงทำให้เราสองคนคว้าชัยมาครองได้สำเร็จ ผมนี่ก็ขี้อวดเหมือนกันเนอะ
หลังจากที่เราแข่งเสร็จ เราสองคนก็ได้ไปยืนให้กำลังใจ ส่งเสียงเชียร์พี่ๆ ในทีมคนอื่นๆ ที่กำลังแข่งขันอยู่ บรรยากาศตอนนี้อบอุ่นมากๆ เหมือนครอบครัวใหญ่ที่พาลูกหลานมาเที่ยวอย่างนั้นเลยแหละ ทุกคนร่วมสนุกกันอยู่นาน จนตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า จึงได้พากันหยุดเล่นกีฬา และช่วยกันเตรียมงานปาร์ตี้ตอนเย็น
“เฮ้ยทราย พาพี่ไปซื้อเครื่องดื่มหน่อยสิ” พี่ฉัตร ที่เป็นพยาบาลชวนให้ผมพาไปซื้อเครื่องดื่ม แต่ผมกำลังต่อไฟไปยังริมหาด ผมจึงได้ปฏิเสธพี่ฉัตรไป เพราะที่นี่มีแค่ผมคนเดียวที่ต่อไฟเป็น พี่ฉัตรจึงได้ไปชวนให้ซีพาไป
“ขับรถดีๆ นะซี เป็นห่วงนะ” ผมบอกกับซีด้วยท่าทีเป็นห่วง
“รับทราบครับคุณ เดี๋ยวซีไปก่อนนะ” ซีกล่าวลาผมพร้อมหยิกแก้มผม เพื่อไม่ให้ผมกังวลมากเกินไป
ผมได้ต่อไฟไปที่หาดจนเสร็จ และทุกอย่างก็พร้อมสำหรับปาร์ตี้คืนนี้ เว้นเสียแต่เครื่องดื่มที่พี่ฉัตรกับซีไปซื้อยังมาไม่ถึง พวกเราที่นี่ก็เลยพากันร้องเพลงรออย่างสนุกสนาน และเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จากชั่วโมง เป็นสองชั่วโมงก็ยังไม่มา ผมชะเง้อมองหาตลอด ผมติดต่อซีไม่ได้ พี่ฉัตรก็ไม่รับสาย ผมเป็นห่วงมาก กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับซี และทุกคนที่นี่ก็เริ่มเป็นห่วงกันหมด
กริ๊งๆ กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมดีใจมากที่ซีติดต่อมาแล้ว แต่พอยกโทรศัพท์ขึ้นมาใส่หู เสียงที่ปลายสายกลับไม่ใช่เสียงที่ผมคุ้นเคย
“ใช่คุณทรายไหมครับ” ปลายสายถามผม
“ใช่ครับ” ทำไมล่ะ ทำไมไม่ใช่ซี ทำไมเป็นคนอื่น ที่มันเรื่องอะไรกันแน่
“เกิดเรื่องอะไรหรอครับ เจ้าของเครื่องหายไปไหน” ผมถามปลายสายด้วยความร้อนใจ ผมเป็นห่วงซีมากๆ และคำตอบที่ผมได้สินจากปลายสายก็ทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก
