“อย่าถามอะไรแปลกๆ นะ =_=”
เบียร์ได้ยินอย่างนั้นเลยหันมายิ้มกรุบกริบให้ ทำท่าเหมือนเป็นต่อก่อนพูดออกมาว่า
“ไปร์ท… นายชอบมี่ใช่มั้ย!”
เหมือนไปร์ทจะอึ้งๆ ไปกับคำถาม แต่ปฏิกิริยาของเพื่อนคนอื่นๆ นี่คือระริกระรี้กันใหญ่ เล่นเอาฉันที่ถูกพาดพิงถึงนั่งลุ้นตามไปด้วย ไปร์ทหันมามองหน้าฉันด้วยความลำบากใจ ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกับเบียร์กันสองคน
คุยอะไรกันน่ะ =_=
ก่อนที่เบียร์จะหันมามองฉันแล้วหัวเราะคิกคัก พร้อมกับเพิ่มคำสั่งใหม่
“โอเค… มี่ เพื่อนๆ อยากกินเหล้าตองร้านข้างๆ กันอ่ะ ไปซื้อให้หน่อยสิ”
“หา…” มาอยากกินอะไรเอาตอนนี้ล่ะ ดูก็รู้ว่าจงใจไล่ฉันออกไปชัดๆ นี่ยังไม่รู้เลยว่าไปร์ทจะตอบอะไร
.
.
.
แต่ก็นะ… เพราะทนคำขยั้นขยอจากเพื่อนคนอื่น ๆ ไม่ได้เลยจำเป็นต้องลุกมาซื้อให้ ฉันเดินเซ็งๆ ออกร้าน ในหัวเริ่มคิดแต่เรื่องเมื่อกี้วนไปมา ทำไมต้องจงใจไล่ฉันออกมาคนเดียวด้วย หรือว่าหมอนั่นจะมีอะไรแอบแฝง
จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ แฟนเขาก็มีแล้วนี่นา
“พี่คะ ขอนารีรำพึงสี่แก้วค่ะ”
“ขอเพิ่มเป็นห้าครับ” ฉันสะดุ้ง หันไปมองเจ้าตัวที่เดินตามมาทีหลังพร้อมกับทำหน้าสงสัย
“ทำไมไม่ไปเล่นเกมต่อล่ะ =_=”
“ไม่เอาอ่ะ เบื่อละ” พูดแล้วก็ยักคิวหลิ่วตามาให้ ฉันเห็นแล้วหมั่นไส้เลยพูดประชดประชันไป
“แหม… ไม่ใช่ว่านายแอบชอบฉันหรอกนะ เลยบอกให้เพื่อนๆ ไล่ฉันออกมาน่ะ” แซวขำๆ ก่อนจะมองหน้าไปร์ทที่ชะงักไปกับคำพูดเมื่อครู่ เห็นนัยตาคู่นั้นมันวูบวาบทันทีที่ได้ยินคำทีเล่นทีจริงของฉัน ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“…ใช่”
“ฮะ?” ฉันมองอึ้งๆ ค้างอยู่ท่านั้นไปหลายวิ
.
.
.
เรามองหน้าอยู่สักพักก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหลบสายตาเอง “ล้อเล่นใช่ป่ะเนี่ย ฮ่ะ ๆ”
“…ฉันชอบเธอจริงๆ นะมี่” แรงดันจากคนตรงหน้า ทำให้ฉันต้องนั่งพับลงบนเก้าอี้เคาน์เตอร์ เหมือนทุกอย่างรอบข้างได้หยุดลง เราจ้องหน้ากันไปมาสักพัก เหมือนต้องการคาดคั้นเอาความจริงจากอีกฝ่าย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ก็ถูกเสียงของพี่บริกรเรียกดึงสติซะก่อน
“นารีรำพึง 5 แก้วได้แล้วครับ”
เรารับออเดอร์ที่สั่งก่อนจะเดินออกมา ไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างนั้น ก่อนที่ไปร์ทจะลากฉันเข้าไปหลบตรงหัวมุมของทางเข้าร้าน
“ทำอะไรของนายน่ะ หกหมดแล้วเนี่ย” ฉันบ่นเจ้าตัวที่อยู่ๆ ก็ฉุดกระชากลากถูเข้ามาในมุมอับ ทำเอาแก้วช็อตเหล้าตองที่ถือมาหกเละเทอะไปหมด แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากจู่โจมฉันด้วยริมฝึปากของเขา ฉันตกใจยืนตัวแข็งทื่อ ในหัวมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปหมด ถึงจะเมายังไงแต่ฉันก็มีสติสัมปชัญญะตลอดนะ และมั่นใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ใช่ภาพหลอนที่คิดไปเองคนเดียว
“…ทีนี้ยังคิดว่าล้อเล่นอยู่อีกม่ะ”
“ไปร์ท…นาย…”
อะไรเนี่ย งงไปหมดแล้ว…
“ฉันชอบเธอมาตั้งนานแล้ว… ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ”
จู่ๆ น้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดีใจหรือเสียใจกันแน่ แต่ความรู้สึกมันเอ่อล้นออกมาจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่ สิ่งที่ฉันคาใจมาตลอด…
