//// ไลน์ ไลน์ /////
[Line notification]
MOM
[พาเจ้าตัวเล็กมาหาหมอแล้วนะ]
[แม่มีธุระด่วนเลยฝากคุณหมอเจ้าของร้านไว้]
[ลูกเข้าไปรับน้องด้วยนะที่คลินิกสัตว์เลี้ยงหน้าปากซอย]
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านแชทไลน์ของแม่ และตอบตกลงว่าจะไปรับน้องการ์โตกลับบ้านอย่างง่ายดาย เพราะยังไงซะวันนี้ผมก็ตั้งใจลาครึ่งบ่ายเพื่อไปหาเจ้าตัวเล็กอยู่แล้ว
.
.
.
14:40
คลินิกสัตว์เลี้ยง
“สวัสดีครับคุณหมอ ผมมาดูอาการของการ์โตครับ” ผมเอ่ยขึ้นบอกคุณสัตวแพทย์ที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์
“แป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวหมอขอไปดูอาการน้องก่อนนะ” พอว่าจบคุณสัตวแพทย์ที่สูงราวๆ 185 เซนก็เดินเข้าไปหลังคลินิก ผมขอแบ่งความสูงจากเขามาได้ไหมครับ สักสองเซนก็ยังดี
“น้องอาการดีขึ้นแล้วนะครับ แต่อาจจะไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่” เขาเอ่ยขึ้น
“งั้นผมขอรับเจ้าตัวเล็กกลับบ้านเลยได้ไหมครับ”
“ได้ครับเดี๋ยวหมอเข้าไปเอาน้องมาให้” เขาพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหลังคลินิกที่เป็นห้องพักของเหล่าสัตว์เลี้ยงที่มารักษาตัวอีกครั้ง
“นี่ครับ” สักพักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับกรงงูเหลือม
“หมออออออออออ!!!!!!!!! นี่มันไม่ใช่การ์โตแมวผมนะ”
“อ้าว เจ้าตัวเล็กที่คุณหมายถึงคือแมวหรอครับ”
“ใช่น่ะสิ ก็แมวตัวเล็กๆ พันธุ์เมนคูนไงครับ”
“นึกว่าเป็นน้องการ์โต งูเหลือมตัวนี้ซะอีก งั้นผมฝากถือน้องไว้ก่อนนะครับ” ใคร !! ใครกันที่มันมาตั้งชื่องูซ้ำกับชื่อแมวผม แล้วทำไมพี่หมอเถื่อนนั่นมันต้องเอางูเหลือมตัวสีเหลืองอ๋อยนี่มาฝากไว้กับผมด้วยวะ
“หมอก็เอามันกลับเข้าไปด้วยสิครับ” นอกจากจะไม่ฟังคำพูดของผมแล้ว พี่หมอสัตว์คนเถื่อนนั่นมันยังเอากรงงูมาวางไว้ที่มือผมอีก
“เอาไอ้งูเหลือมสีเหลืองอ๋อยนี่ออกไปจากมือผมเดี๋ยวนี้นะ !!!!!!!!!!!” ผมโวยวายดังลั่น จนตอนนี้ทุกคนที่อยู่ในร้านมองมาที่ผมกันหมด ใครใช้ให้ไอ้หมอเถื่อนมันทำกับผมแบบนี้ล่ะครับ นี่ขนาดโวยวายจนคนในร้านหันมามอง พี่มันยังไม่กลับมาเหลียวมองผมเลยแม้แต่หางตา
“เร็วดิหมอ !!!!!!! มันจะรัดคอผมแล้วเนี่ยยยยยยยยยยย !!!”
“มันรัดคอผมแล้ววววววววววววววววววว ฮรือออออออ”
“เลิกเว่อร์ได้แล้วครับคุณ งูมันอยู่ในกรง มันจะไปรัดคอคุณได้ยังไงกัน” คนตัวสูงที่กำลังเดินออกมาจากหลังร้านได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
“อ่ะนี่ลูกคุณ” เขาว่าพลางอุ้มแมวน้อยการ์โตมาให้ผม
“ขอบคุณครับ แล้วสรุปลูกผมเป็นอะไร” พอเขาเอากรงงูกลับไป สติที่เคยกระเจิงของผมเมื่อกี้มันก็กลับมาหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง จึงได้เอ่ยถามอาการของลูกรักออกไป
“ น้องเป็นหวัดน่ะครับ ผมให้ยาไปแล้ว อีกหนึ่งสัปดาห์อาการก็น่าจะกลับมาปกติแล้วครับ”
“อ่อ ครับงั้นผมลาล่ะครับ” ผมเอ่ยบอกลา พี่สัตวแพทย์ผู้มีพระคุณ (…??…) ก็คงมีล่ะมั้งครับ ถึงแม้ว่าเขาจะปล่อยให้ผมอยู่กลับงู แต่เขาก็ช่วยชีวิตลูกผมเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนครับ…หมอขอข้อมูลติดต่อไว้หน่อยได้ไหม เผื่อจะได้ถามอาการเจ้าตัวเล็กด้วย” แหมะ !!! ถ้าเขาเป็นสาวๆ ผมคงคิดว่าโดนจีบอยู่แน่ๆ แต่คนที่แกล้งผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแบบหมอเถื่อนนี่ ผมจะมองว่าเป็นบริการหลังการขายของคลินิกล่ะกันนะครับ ไม่เคยรู้เลยว่าคลินิกหน้าปากซอยบ้านผมมันจะบริการดีขนาดนี้
“อ่ะ นี่ไลน์ผมครับ อย่าทักมาเกินสี่ทุ่มนะ ผมจะนอน” เมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจ้าเหมียวตัวน้อยผมก็ตัดสินใจพิมพ์ไอดีไลน์ให้คนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล
“อ่าครับ” คุณสัตวแพทย์เถื่อนคนนั้นตอบรับอย่างยิ้มแย้ม
