[ตะวันพาร์ท]
เมื่อวานผมออกไปทำงานพาร์ทไทม์ขับรถเล่นแก้เบื่อซะหน่อย แต่ไปเจอเด็กฝึกงานยืนรอเท็กซี่ทำหน้าหัวเสียอยู่เลยแวะจอดรับ บังเอิญเจ้าตัวดันฝึกงานอยู่บริษัทผมพอดี เลยทำให้ผมได้รู้อะไรบางอย่างเข้า
“มีคนมาฟ้องกูว่าบริษัทเรากดขี่ โขกสับเด็กฝึกงาน” ผมถามอคินออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจรัง
“หรอ ใครวะ” เหมือนไอ้เพื่อนสุดรักของผม มันจะโฟกัสผิดจุดเข้าซะแล้ว
“มึง ควรสนใจประเด็นที่เด็กฝึกงานโดนกดขี่ไหม”
ผมได้แต่สายหน้าเอือมๆ ให้ความคิดของเพื่อนสนิท
“มีด้วยหรอวะ ทำไมกูไม่เคยรู้” มันทำหน้าตาไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำที่ผมพูด
“เด็กที่สีน้ำดูแลน่ะ ส่งมาให้กู”
“นี่มึง…” อคินทำหน้าตกใจ พร้อมกับเอามือยกขึ้นมาป้องปากตัวเอง
[จบตะวันพาร์ท]
.
.
.
หลังจากที่หายเข้าไปในห้องอยู่สองนาน บอสอคินก็ออกมาพร้อมกับเพื่อนของเขา ที่ทำหน้าตายิ้มแย้มแล้วมองมาทางผม ผิดกับบอสอคินที่เขาทำหน้าเครียดอยู่ตอนนี้ หวังว่ายิ้มที่บอสตะวันส่งมาให้ผมมันคงไม่ใช่ยิ้มอาบยาพิษ ที่หลังจากยิ้มให้แล้วก็ไล่ผมออกนะ
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ปาล์มไปฝึกงานกับบอสตะวันนะ” บอสอคินเอ่ยขึ้นบอกพี่สีน้ำอย่างหนักใจ ผมก็ดีใจอยู่หรอกครับที่ได้เปลี่ยนพี่เลี้ยง แต่เปลี่ยนมาเป็นบอสตะวันแทน แบบนี้มันก็ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน
“มานี่สิครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอง” ทำไมผมถึงรู้สึกทะแม่งแปลกๆ กับคำพูดของบอสตะวันนะ
.
.
.
1 เดือนต่อมา
11:00
JYS ENTERTAINMENT
ผมฝึกงานกับบอสตะวันได้ 1 เดือนแล้ว น่าแปลกที่คนไม่ค่อยเข้าบริษัทอย่างเขากลับรู้ทุกสิ่งเป็นอย่างดี เขาคอยแนะนำผม ต่างจากพี่สีน้ำที่ลอยแพผมมาตลอด น่าเสียดายที่เหลือเวลาฝึกงานกับเขาแค่สองเดือนเอง
“วันนี้มีออกกองนะ เตรียมตัวด้วย” บอสตะวันเอ่ยขึ้นบอกผม ที่กำลังนั่งพิมพ์เอกสารให้เขาอย่างขะมักเขม้น
“ครับบอส”
“ป่ะ ไปกัน” ผมเดินลงมาพร้อมกับบอสตะวัน ผมกำลังจะเดินไปขึ้นรถกองแต่ต้องชะงักเมื่อเขาจับมือผม
“ครับ!?” ผมเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ
“ขึ้นรถสิ คุณจะไปไหม” เขาว่าขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่รถ BMW สีดำที่จอดอยู่ข้างๆ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปรถกอง” ตอนนี้สถานะของผมกับเขาไม่ใช่เท็กซี่กับผู้โดยสารแล้วนะครับ ผมจะกล้าขึ้นรถเขาได้ยังไง
“คุณเป็นเด็กที่ผมดูแลอยู่ ก็ต้องไปกับผมสิ” ทำไมใจผมมันถึงต้องเต้นแปลกๆ ด้วยวะ แค่บอสเขาบอกว่าผมเป็นเด็กฝึกงานที่เขาดูแล ไม่ใช่เด็กอะไรแบบนั้นสักหน่อย
หลักจากที่โดนบอสตะวันพูดประโยคนั้นใส่ ผมก็เดินขึ้นรถมาอย่างง่ายดายเหมือนถูกสาป ตลอดทางเราไม่ได้พูดคุยกันเหมือนครั้งก่อน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอะไรมากนัก
