18.11 ณ ห้องเช่าแห่งหนึ่ง
วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดในชีวิตของฉันแล้วมั้ง ทั้งอาจาร์ยที่กว่าจะปล่อยให้กลับบ้าน ทั้งทำเงินหาย เลยต้องเดินกลับมาบ้านเอง เหนื่อยจริงๆเลยโว้ยย แต่ก็ดีที่ถึงแล้ว เข้าไปนอนเลยดีกว่า
“น้ำตาลลูก” เสียงของหญิงสาวที่ค่อนข้างจะมีอายุเอ่ยขึ้นมา
“อ้าว สวัสดีค่ะป้าเพ็ญ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันพูดขึ้นทักทายคุณป้าที่เป็นเจ้าของห้องเช่าที่ฉันกำลังอาศัยอยู่ ท่าทางแกดูแปลกๆ นะเนี่ย
“คือแม่น้ำตาลไม่ได้จ่ายค่าเช่ากับค่าน้ำค่าไฟมา 3 เดือนแล้วน่ะลูก ป้าก็ไม่ได้ร่ำไม่ได้รวย น้ำตาลเข้าใจป้าใช่ไหมลูก ” ป้าเพ็ญเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจฉันเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรค่ะ น้ำตาลเข้าใจ สวัสดีนะคะ” ฉันตอบกลับพร้อมเดินออกมาจากห้องนั้น
.
.
.
ฉันเดินบนฟุตบาทไปแบบไร้จุดหมาย ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรจะทำยังไง ฉันควรไปขอความช่วยเหลือใคร เพราะเท่าที่คิดได้ ก็ไม่น่าจะมีใครมาช่วยฉันได้ในตอนนี้เพราะบ้านของเพื่อนๆ ฉันก็อยู่ห่างกับบ้านของฉันมาก ถึงโทรเรียกพวกมันมาก็ไม่รู้จะบอกพวกมันว่ายังไงดี ให้บอกว่าที่บ้านไม่ได้จ่ายค่าเช่า ฉันเลยต้องมาเดินข้างถนนแบบนี้น่ะหรอ คงหน้าสมเพชน่าดู
“หึหึ” ฉันหัวเราะออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น ฉันกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่ไหวแล้ว
ขาของฉันก็เริ่มขยับไม่ได้ ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะล้มลง
เข่าของฉันล้มลงอย่างแรงตรงฟุตบาทที่มีแต่ความขรุขระ เลือดของฉันไหลออกมาพอๆ กับน้ำตาที่ตอนนี้มันกลั้นไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ให้ฉันตายเถอะ ใครก็ได้เอามีดมาแทงฉันที ให้มันตายๆ ไปเลย
~ตึงง ~
[คุณมีข้อความใหม่ 2 ข้อความ]
[ Khaohom ได้ส่งรูปภาพ ]
[วันนี้แม่เราทำเค้กช็อคโกแล็ตด้วย ไว้พรุ่งนี้เราจะเอาไปให้น้ำตาลนะ]
.
.
.
“ฮ่าๆๆ” ฉันหัวเราะออกมาเหมือนคนที่กำลังจะเป็นบ้า ก็มันน่าขำจริงๆ นี่ คนที่ฉันเคยปฏิเสธเขาไปอย่างกับหมูกับหมา ทั้งตบหน้าเขาและด่าเขาอย่างหยาบคาย ตอนนี้กลับจะเอาเค้าช็อคโกแลตมาให้ฉัน เขาคงยังจำได้สินะว่าฉันชอบเค้กช็อคโกแลตมากกว่าสิ่งไหนแล้ว
มันจะผิดไหมถ้าฉันจะส่งข้อความไปหาเขา ให้เขามาช่วยฉันออกไปจากตรงนี้ ให้เขามาช่วยฉัน แบบที่เขาเคยช่วยฉันมาตลอด
[คุณได้ส่งโลเคชั่น ]
[มารับหน่อยได้ไหม]
