2 สัปดาห์ต่อมา
ตึกสูง 40 ชั้นใจกลางเมือง
“โนอาร์ วันนี้มีประชุมโปรเจ็คใหม่กับบริษัทเกมส์ที่อยู่ตึกเรานะ ชั้น 19 ตอนบ่ายโมง” เจ้ขนิงเอ่ยขึ้นเตือนความจำผม
“ได้เจ้ ไม่ลืมหรอกครับ” ผมเอ่ยตอบกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
.
.
.
13:00
ชั้น 19
“ สวัสดีครับ ผม เฮเลน เป็นหัวหน้าประสานงานจากบริษัทเกมส์ที่จะมาดูแลโปรเจ็คนี้ครับ”
ผมละสายตาจากเอกสารการประชุมไปสบตากับเจ้าของน้ำเสียงที่คุ้นหู นี่มันบังเอิญเกินไปรึเปล่านะที่เจ้าแมวน้อยขี้ยั่วทำงานอยู่ตึกเดียวกันกับผมเนี่ย แถมตอนนี้ยังกำลังจะมาทำงานร่วมกันอีก
“ครับ ผมโนอาร์จากบริษัทซอฟแวร์ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ” ผมเอ่ยทักทายด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เหมือนว่าอีกฝ่ายจะดูตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้พบกับผมอีกครั้ง แสดงอาการล่กแบบนั้นออกมาต้องจำผมได้แน่นอน การพบกันครั้งนี้ผมจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสเสียเปล่า
.
.
.
ในช่วงที่ร่วมงาน 2 เดือน เต็มๆ ผมกับเฮเลนก็ได้พูดคุยกันมากขึ้น มีไปกินข้าวทีมด้วยกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันมากเท่าไหร่ รวมไปถึงเรื่องวันนั้นของเราสองคนด้วย
เพราะอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น การที่ผมได้เห็นหลายๆมุมของเฮเลนที่ไม่เคยเห็นก็ทำให้ผมแอบหวั่นไหวในความรู้สึกของตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมถึงได้มองเจ้าแมวน้อยตัวนี้น่ารักขึ้นเรื่อยๆนะ รู้สึกจักจี้ในใจแปลกๆ หรือว่าผมจะหลงรักคนตัวเล็กเข้าแล้ว
.
.
.
“ ทุกคนครับ วันนี้เราจะมีเลี้ยงจบโปรเจ็คกัน ใครว่างก็มาเจอกันที่บาร์ลอยฟ้าของตึกข้างๆได้เลย” เสียงของเฮเลนเอ่ยประกาศการจัดงานเลี้ยงดังขึ้นท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายของคนในทีมที่ตื่นเต้นกับการเลี้ยงทีมสุดหรูและคุ้มกับที่ทำงานให้ทั้งสองบริษัทมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ทำไมยังรู้สึกว่าเหมือนพึ่งจะประชุมเปิดโปรเจ็คไปเมื่อวันก่อนอยู่เลย
“ คุณไปด้วยหรือเปล่า” ผมเอ่ยถามเฮเลนอย่างมีความหวัง หวังว่าเขาจะไปน่ะครับ
“ไปสิ ผมไม่พลาดอยู่แล้ว คุณล่ะ” นี่แหละ!! มันต้องอย่างนี้!!!
“คุณไป ผมก็ต้องไปสิครับ” ผมว่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
.
.
.
21:00
บาร์ลอยฟ้า
“ที่นี่ดูหรูจังนะครับ ปกติแล้วบริษัทผมไม่ได้เลี้ยงทีมกันขนาดนี้หรอก” ผมบ่นอย่างตัดพ้อกับเฮเลนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ข้างๆในตอนนี้
“บริษัทผมก็ไม่ได้เลี้ยงดีแบบนี้เหมือนกันแหละครับ แต่เห็นว่าเป็นโปรเจ็คใหญ่ระหว่างสองบริษัท เลยเสนอไปว่าเลี้ยงจบโปรเจ็คควรจัดให้สมกับงานที่บริษัทให้พวกเราทำแบบอดหลับอดนอนมาหลายสัปดาห์สักหน่อย” เฮเลนเอ่ยตอบผมอย่างใจเย็น
“งั้นก็คุณเป็นคนแนะร้านนี้หรอครับ” ผมเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่นั่งดื่มเหล้าไม่หยุด
“ใช่ครับ” เขายังคงตอบผมด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“คุณมาที่นี่บ่อยไหม” เพราะเหมือนว่าเฮเลนจะโปรดปรานกับรสชาติของแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเป็นพิเศษ เขาคงมาที่นี่บ่อยอยู่เหมือนกัน
“ผมชอบมาที่นี่เพราะเครื่องดื่มอร่อย แต่บรรยากาศก็คงสู้ Signature Club ไม่ได้อยู่ดี” ผมชะงักไปเล็กน้อยที่อยู่ดีๆเขาก็เอ่ยถึงผับแห่งนั้นที่เราสองคน…เอ่อ…ที่ผมไปซ่อมเครื่องเล่นเพลงน่ะครับ
“…”
“…”
คราวนี้เป็นเราสองคนที่เงียบกันทั้งคู่ สีหน้าแววตาที่เคยนิ่งของเฮเลนตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นแววตาเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกซะอย่างนั้น
“จริงๆแล้วเรื่องคืนนั้นผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับ ที่เข้าใจผิด แล้วก็…เรื่องนั้นด้วย” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยแววตาและสีหน้ารู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องเข้าใจผิดยังไงมันก็ผ่านมาแล้ว แต่เรื่องนั้นของเราสองคนน่ะ ผมไม่ปล่อยผ่านไปหรอกนะ”
“ครับ !?” อยู่ๆเจ้าแมวเฮเลนก็หน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น
“เรื่องความสัมพันธ์ของโนอาร์กับเฮเลนไงครับ ไม่ยอมให้จบไปในคืนนั้นหรอก” ผมเอ่ยกระซิบกับเฮเลนจนทำให้หน้าของเจ้าแมวน้อยนั่นแดงขึ้นไปอีก ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ แค่นี้ผมก็หลงจะแย่อยู่แล้ว
“คุณ—คุณหมายถึงยังไงครับ” ตอนนี้เจ้าแมวน้อยของผมเขินจนตัวสั่นไปหมดแล้วครับทุกคน
“คุณต้องรับผิดชอบความรู้สึกของผมที่มีแต่คุณเข้ามาวุ่นวายในชีวิตด้วยนะครับ เฮเลน” ครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยแมวน้อยของผมไปอีก เขาเป็นคนเริ่มทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ก็ต้องรับผิดชอบด้วยกันสิ
“โนอาร์ครับ นี่คุณไม่ได้แกล้งผมเล่นใช่ไหม”
“ใครเขาจะมาแกล้งพูดเล่นเรื่องสำคัญขนาดนี้ล่ะครับเฮเลน” ผมเอ่ยตอบคนตัวเล็กพร้อมสังเกตท่าทีเขาไปด้วย แววตาท่าทางของเขาตอนนี้มันดูเหมือนคนสมหวังดังใจปรารถนา จะผิดไหมถ้าผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าเฮเลนก็อาจจะมีความรู้สึกแบบเดียวกัน
“ตลกเป็นบ้า”
“ที่คุณก็ชอบผมเหมือนที่ผมชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ”
คราวนี้เป็นผมเองล่ะครับที่เสียอาการ นี่เจ้าแมวน้อยชอบผมตั้งแต่ครั้งแรกเจอที่ผับครั้งนั้นหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ ใจผมมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว รู้สึกหน้าร้อนไปหมด
“งั้นคุณจะรับผิดชอบความรู้สึกของผมใช่ไหมครับเฮเลน”
คนตรงหน้าไม่ได้เอ่ยปากตอบผม เขาเพียงแค่เอื้อมหน้าขยับเข้ามาใกล้ผม ใกล้จนผมรู้สึกถึงความร้อนจากลมหายใจของอีกคน พร้อมกับยิ้มน่ารักจนตาแทบจะปิดใส่ เฮเลนก้มลงจูบริมฝีปากล่างของผมอย่างเชื่องช้า มันไม่ได้เร่าร้อนแบบครั้งก่อนแต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกและความอ่อนโยน วิธีให้คำตอบของเจ้าแมวขี้ยั่วนี่สมกับเป็นเฮเลนของผมจริงๆ
