I’m so in love with you มารักกันหน่อย ขี้เกียจอ่อยแล้ว : น้ำเขียว

นิยายสั้นรักโรแมนติค (Romantic)

12.11

“ตรงนี้ๆ พี่ดิน เห็นยัง น้ำค้างยืนโบกมืออยู่เนี่ย” ฉันโบกมือไปมา เพื่อให้พี่ดินที่อยู่ฝั่งตรงจะได้มองเห็นฉัน

“เห็นละๆ” พี่ดินพูดขึ้นก่อนจะตอบสายไป

“ตายแล้ว หล่อจนกูอยากจะไปเป็นเมียให้” เพื่อนคนนึงของฉันพูดขึ้น มันชื่อน้ำปลา ลักษณะนิสัยก็เหมือนชื่อของมันเลย เค็มยิ่งกว่ามหาสมุทร แต่ทีกับผู้ชายนะเปย์เอาๆ

“ฉันจะเป็นคนนั่งตรงข้ามพี่ดิน เผื่อจะมีโอกาสที่ทำให้เราสองคนได้สบตากัน แล้วเราสองคนก็จะแต่งงานกัน” น้ำหนึ่ง เพื่อนผู้หญิงของฉัน ที่มันน่าจะชอบผู้ชายไปเกือบทั้งโรงเรียนได้แล้วมั้ง

“อีเพ้อเจ้อ” ฉันพูดขึ้น แล้วเอามือไปผลักหัวของเพื่อนฉันอย่างหมั่นไส้

“สวัสดีครับ” พี่ดินพูดทักทายเพื่อนของฉัน ที่ตอนนี้กำลังยืนปากค้างกันอยู่ทั้งสองคน

“อ้าว นี่พี่กู คุยกับพวกมึงอยู่นะเนี่ย” ฉันพูดขึ้น

“อ๋อเอ่อ สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำหนึ่งนะคะ ยังไม่มีแฟนค่ะ” น้ำหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตอแหล เอ้ย สดใสสิ

“พี่เขาไม่ได้ถามจ๊ะ เอ่อส่วนหนูชื่อน้ำปลานะคะ ชื่ออาจจะดูตลก แต่รักจริงนะคะ” น้ำปลาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้แล้วว่าปลอมขนาดไหน

“เสียงเป็นไรอะ ส้นตีนติดคอหรอ” น้ำหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ

“เอ๊ะอีนี่” น้ำปลาพูดขึ้น พร้อมกลับหันไปถลึงตาใส่น้ำหนึ่ง

“พี่ดินอย่าไปสนใจเพื่อนน้ำค้างเลยนะ มันไม่ค่อยเต็มอะ เราไปซื้อกับข้าวมากินกันดีกว่า” ฉันพูดออกมา ก่อนที่ฉันจะเชิ่ดเดินควงแขนพี่ดินไป
.
.
.

12.35

“พี่ดินจำข้าวฟ่างได้ไหมคะ ที่ข้าวฟ่างเคยขอไลน์ตอนเราเจอกันที่โรงหนังอะค่ะ” ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น ฉันวางช้อนในมือแล้วหันไปมองว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ที่กล้ามาขอไลน์ผู้ชาย ทั้งๆ ที่ผู้หญิงก็นั่งอยู่เต็มโต๊ะกันขนาดนี้ ฉันไม่สงสัยเลยว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงกล้าพูดแบบนี้ออกมา เพราะผู้หญิงคนนั้นก็คือ ข้าวฟ่าง เพื่อนร่วมห้องกับฉันเอง ที่โคตรเกลียดกันอย่างกับอะไรดี

“ไม่เห็นหรอ ว่าคนเขากำลังกินข้าวกันอยู่ หัดมีมารยาทบ้างนะข้าวฟ่าง” ฉันเอ่ยขึ้นมา

“พูดดีๆ สิน้ำค้าง” พี่ดินพูดขึ้น

“จำได้สิ” พี่ดินตอบกลับข้าวฝ่างไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ต่างกับน้ำเสียงที่ดุฉันเมื่อกี้ลิบลับ ฉันทำสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก แต่พี่ดินก็เหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรฉันเลย กลับไปยืนคุยกับยัยข้าวฝ่างนานสองนาน เออ คุยกันไปเลย ขอให้เข้าเรียนไม่ทันเลยไอ้พี่ดิน