“ครับ??” ช็อกครับ บอกเลยว่าคำตอบของเรเดียร์ เหนือความคาดหมายของผมไปมาก
“ตั้งใจทำงานนะครับ ซารังแฮ ^^” เด็กน้อยตรงหน้าว่าขึ้นพร้อมกับขยิบตาให้ผมทีนึงแล้วส่งมินิฮาร์ทมา เกิดมา 30 ปี พึ่งมีคนมาทำให้ผมแบบนี้ครั้งแรกเลยล่ะครับ ผมได้แต่ตกใจยืนนิ่งพูดไม่ออก จนกระทั่งริทเอ่ยแซวขึ้นมา สติผมมันเลยกลับมาบ้าง
“แฮ่ม ยังไงครับเพื่อน” ริทพูดขึ้นอย่างแซวๆ
“ยังไงอะไร นั่นคนไข้กู ไม่มีอะไรหรอก…มั้ง” ตัวผมเองก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เด็กคนนั้นทำเหมือนกัน จะคิดว่าโดนจีบอยู่ก็ดูเข้าข้างตัวเองเกินไป
“กับมึง กูก็ไม่รู้หรอกนะ แต่กับน้องนั่น กูมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่า มันสนใจมึงอยู่” มันว่าด้วยเสียงหนักแน่น พร้อมกับเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วเดินจากไป
.
.
.
หลังจากที่ราวน์คนไข้ในช่วงเช้าเสร็จ ผมก็ต้องตรวจคนไข้นอกต่ออีก นี่ก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้วแต่ข้าวยังไม่ตกถึงท้องผมเลยสักเม็ดเดียว ผมหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วครับ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินด้วย
“เหลืออีกกี่คน” ผมเอ่ยถามคุณพยาบาลหน้าห้องออกไป ด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าเขาจะตอบกลับมาว่า ‘หมดแล้วค่ะหมอ’
“เหลืออีกหนึ่งคนค่ะหมอ” เฮ้อ สุดท้ายความหวังผมมันก็เป็นเพียงฝันลมๆ แล้งๆ อีกแล้วสินะ
“เรียกเขาเข้ามาได้เลยครับ”
“กู๊ดอัฟเตอร์นูนคร้าบบบบบ พี่หมอ ^^” เรเดียร์เดินเข้ามาหาผมอย่างยิ้มแย้ม เหมือนกันกับเมื่อเช้าเป๊ะ
“ เราอีกแล้วหรอ ทำไมถึงได้ชอบมาโรงพยาบาลนัก ” ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง น้องมันจะมาทำไมบ่อยขนาดนี้กันวะ คนอื่นเขาไม่เห็นจะอยากมาเลยโรงพยาบาลเนี่ย
“ ที่ไหนมีพี่หมอ ผมก็อยากอยู่ทั้งนั้นล่ะครับ ^^” แค่เอ่ยขึ้นยังไม่พอ เจ้าเด็กนี้ยังเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมอีกด้วย เขาคงไม่กล้าทำอะไรผมหรอกมั้งครับ ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ
“น้องจะทำอะไรอ่ะ” ผมเอ่ยถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ สีหน้าและแววตาตอนนี้ของเรเดียร์ มันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“ผมรู้สึกว่าเหมือนจะเป็นไข้เลยครับ พี่หมอช่วยดูอาการให้ผมที” ผมคิดไปเองได้ไหมนะ ว่าเด็กนี่มันกำลังอ้อนผมอยู่
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาปรอทมาวัดไข้ให้นะ รอแปปนึง”
“ไม่ต้องหรอครับ วัดแบบนี้ก็ได้” ทันทีที่ว่าจบน้องมันก็เขย่งขึ้นมา แล้วกดหน้าผากลงมาแนบกับหน้าผากผมซะอย่างนั้น ใครสั่งใครสอนให้วัดอุณหภูมิภูมร่างกายกันแบบนี้ ไอ้เด็กนี่มันน่าจับตีจริงๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ กลับบ้านได้เลย” หลังจากที่น้องจู่โจม(?)ผมเสร็จ แล้วก็ยอมให้ผมวัดไข้แบบดีๆ แต่อุณหภูมิมันก็ไม่ได้ต่างจากคนปกติเท่าไหร่นัก พอบอกไปอย่างนั้นน้องก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“นี่ครับข้าวพี่หมอ อันนี้น้ำผลไม้ ส่วนอันนี้ของหวาน” เรเดียร์เอ่ยบอกผมพลางกับแกะปิ่นโตที่ถือมาด้วยออกทีละชั้น เจ้าเด็กนี่เตรียมข้าวเที่ยงมาให้ผมด้วยอย่างนั้นหรอ ผมเป็นหมอมาตั้งหลายปี ไม่เคยมีคนไข้คนไหนใส่ใจการกินข้าวของผมขนาดนี้มาก่อนเลย แต่จะว่าไป ก็คงไม่มีคนไข้ที่ไหนหิ้วปิ่นโตมาหาหมอด้วยหรอก นอกซะจากไอ้เด็กดื้อคนนี้
