[เรเดียร์พาร์ท]
“มึง พี่เขาน่ารักมาก แบบน่ารักมากกกกกกกกก” พอจากกลับมาจากโรงพยาบาลผมก็รีบโทรหา ข้าวตัง เพื่อนสนิทสุดรักทันที เพราะผมเก็บความในใจไว้ไม่ไหวแล้ว ผมตกหลุมรักพี่หมอ ตั้งแต่ที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วพูดขึ้นว่า ‘เป็นอะไรมาครับ’ ใจดวงน้อยๆ ของผมมันรับรู้ถึงความเป็นห่วงเป็นใยอันมากมายที่อยู่ในใจเขา
[เออ กูรู้แล้ว มึงพูดประโยคเดิมมาห้านาทีแล้วนะ]
“แต่เขาน่ารักมาก น่ารักจนเจ็บใจ ฮรืออออ”
[มึงพูดคำอื่นได้ไหม]
“เขายิ้มให้กูด้วยนะเว้ย มึง กูพิมพ์การ์ดแต่งงานรอเลยดีป่ะ”
[ไอ่สัส ใจเย็นก่อน พี่เขาแค่ยิ้มให้ตามมารยาทงี้ป่ะ]
“ไม่รู้แหละ เขายิ้มให้กู กูจะถือว่าเขามีใจ”
[เอางี้ เขาจำมึงได้รึเปล่าเถอะ]
“ถ้าวันนี้เขาจำไม่ได้ กูจะทำให้เขาจำได้เอง”
[จบเรเดียร์พาร์ท]
.
.
.
2 วันต่อมา
08:00
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“เดี๋ยวนี้คนไข้ vip เยอะจังนะมึง ได้พักบ้างป่ะเนี่ย” ริท เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมของผม ได้เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้าวอร์ดมาด้วยสภาพอิดโรย
“นอน 2 ชั่วโมง กูก็ต้องมาราวน์ต่อแล้ว” ผมตอบออกไปอย่างเหนื่อยๆ
“เอ่อ … พี่หมอครับ” เสียงของคนมาใหม่ที่เดินเข้ามายืนข้างๆ ผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ได้เอ่ยทักขึ้นพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟมาให้ผม
“ครับ?? ขอบคุณครับ” ผมรับแก้วกาแฟจากคนตรงหน้ามาแบบงงๆ
“ไม่สบายอีกแล้วหรอครับ” ผมเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เมื่อวันก่อนเขาก็พึ่งมาหาหมอไปนะ หรืออาการจะไม่ดีขึ้น
“ป่าวครับ ผมแค่อยากเจอหน้าพี่หมอน่ะครับ ^^” เรเดียร์ว่าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้
