BESIDE (กูยังอยู่ตรงนี้) : ไอนที

นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI)

เวลา 02.00 น.

ผมรู้สึกตัวขึ้นมาตอนดึกๆ นี่ก็ 7 ชั่วโมงแล้วที่ผมหลับไป แต่ทำไมโคมไฟยังเปิดอยู่ ผมมองไปที่โต๊ะอ่านหนังสือก็เห็นว่าไอ้เจฟุบหลับอยู่ตรงนั้น ทำไมถึงได้ไปนอนตรงนั้นนะ ไปปลุกมันมานอนดีๆ ดีกว่า

“เจ เจ ตื่นๆ” ผมเรียกชื่อพร้อมกับตบหน้ามันเบาๆ แต่ไอ้เจก็ยังไม่ตื่น ผมเลยเปิดคอมดูว่าไอ้เจทำงานอะไรทำไมถึงทำถึงดึกขนาดนี้ พอผมเปิดคอมขึ้นมาดู ก็เห็นงานที่ไอ้เจทำเสร็จแล้ว เปิดไว้อยู่ นี่มันงานของผมนิ ทำไมไอ้เจได้มาทำงานให้ผมล่ะ อ้อ ผมนึกออกแล้วงานนี้ผมต้องส่งก่อน 9 โมงเช้า นี่ไอ้เจมันรู้ว่าผมยังไงก็คงทำไม่ทันแน่ๆ มันเลยทำให้ผมหรอ ทำไมไอ้เจถึงใส่ใจผมขนาดนี้นะ

“เจ เจ ตื่นไปนอนดีๆ เร็ว” ผมเรียกอยู่นานแต่ไอ้เจก็ไม่ยอมตื่น สุดท้ายผมก็ต้องอุ้มมันมานอน นี่มันเกินไปแล้วนะ สรุปใครป่วยวะเนี่ย
.
.
.

เช้าวันต่อมา…

“ตื่นนานแล้วหรอวะ” ไอ้เจที่เพิ่งตื่นถามผม

“เออ ตื่นนานแล้ว”

“ดีขึ้นยังมึงน่ะ” เจมันถามถึงอาการไข้ของผม

“ดีขึ้นแล้ว ว่าแต่มึงนอนพอยัง เมื่อคืนก็นอนตั้งดึก กูได้อุ้มไปนอน ตัวหนักชิบหาย”

“นี่มึงอุ้มกูมานอนหรอ”

“เออดิ กูเห็นมึงฟุบหลับอยู่นี่ ดีนะที่กูรู้สึกตัวพอดี ไม่งั้นมึงปวดตัวแน่”

“เออๆ ขอบใจเว้ย” ไอ้เจขอบใจผมที่พามันมานอน

“ไม่เป็นไรกูต่างหากที่ต้องขอบใจมึง ที่มึงอุตส่าห์ทำงานให้กู ขอบใจมากๆนะเว้ย”

“มึงเห็นงานแล้วหรอ”

“เห็นแล้ว ขอบใจอีกครั้งนะมึง”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร กูเต็มใจ สภาพมึงเมื่อวานยังไงก็ทำไม่ทัน กูทำของกูเสร็จไวพอดี เลยทำให้มึงด้วย เดี๋ยวไม่มีงานส่ง”

“ทำไม…มึงถึงดีกับกูขนาดนี้วะ” ผมถามไอ้เจด้วยเสียงนิ่งๆ

“ถามอะไรวะ เป็นใครเขาก็ทำแบบกูทั้งนั้นแหละ” ไอ้เจตอบด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก

“เฮ้ยกูถามจริงๆ” ผมยังไม่ละความพยายามที่จะได้คำตอบ

“มึงอยากรู้จริงๆ หรอวะ” หน้าของไอ้เจถอดสี เหมือนกลัวที่จะบอกความจริงกับผม

“เออบอกกูมาเถอะ อย่างน้อยก็ให้กูได้รู้เรื่องของมึงบ้าง”
.
.
.

แล้วดูเหมือนว่าไอ้เจ มีท่าทีจะบอกความจริงกับผมแล้ว

“มึงจำได้มั้ยว่าทำไมกูถึงไม่มีแฟนสักที” ไอ้เจถามผม

“จำได้สิกูถามมึงตั้งบ่อย”

“เออนั่นแหละ ที่กูไม่มีแฟนสักที เพราะกูกำลังสับสน กูกำลังสบสนว่า จริงๆ แล้วกูชอบผู้หญิงหรือชอบผู้ชายกันแน่ เพราะตั้งแต่เรามาอยู่ด้วยกัน กูก็เหมือนรู้สึกดีกับมึงมาตลอด รู้สึกดีที่มีมึงอยู่กับกูในทุกๆ เรื่องราว แต่กูก็ยังไม่มั่นใจว่าความรู้สึกของกูที่มีต่อมึงตอนนั้นมันคืออะไรกันแน่ แต่พอมาเมื่อคืน กูเห็นมึงป่วยขนาดนั้น กูก็อดที่จะเป็นห่วงมึงไม่ได้ กูเป็นห่วงมึงมากเลยนะเว้ย และนั่นแหละมันเลยทำให้กูรู้ความรู้สึกของกู ว่าจริงๆ แล้วมันคืออะไร กูว่า… กูชอบมึงว่ะ

“นี่มึงไม่ได้ล้อกูเล่นใช่มั้ย” ผมถามคนตรงหน้า เพราะปกติไอ้เจชอบอำผมเล่นบ่อยๆ

“กูพูดจริง แต่กูก็ไม่ได้จะขอให้มึงมาชอบกูนะ เดี๋ยวกูจะพยายามเลิกชอบมึงเอง เราจะได้เป็นเพื่อนรักกันไง”

“มึงจะทำได้หรอวะ”

“ทำอะไร” ไอ้เจถามผม

“ก็เลิกชอบกูไง มึงจะทำได้หรอ”

“ไม่รู้ว่ะ ถ้าไม่ได้ มึงจะรังเกียจกูมั้ยล่ะ”

“กูจะรังเกียจมึงทำไม”

“ไม่รู้ดิ”

“ถ้าเลิกชอบกูไม่ได้ก็ไม่ต้องเลิก มึงไม่ได้ขอให้กูมาชอบมึง กูก็ไม่ได้ขอให้มึงเลิกชอบกูนิ ทำไมต้องเลิกชอบล่ะ ไม่แน่น๊า ลึกๆ กูอาจจะชอบมึงเหมือนกันก็ได้”

“โกหกมันบาปนะเว้ย”

“กูจะโกหกมึงทำไม ดีซะอีกมึงชอบกู มึงจะได้อยู่รับใช้กูไปนานๆ”

“นี่มึงคิดแบบนี้หรอ ไอ้ควายยยย”

“กูล้อเล่นได้มั้ยล่ะ”

“มึงไม่ต้อง กูรู้มึงคิดจริง ไอ้เวร”

“กูเปล๊า”

“มึงมานี่เลยนะ” แล้วไอ้เจก็วิ่งไล่เอาหมอนฟาดผม

แล้วเราก็เถียงกันยาววววววววววววว มีไอ้เจไว้เถียงกันแบบนี้ก็สนุกดีแฮะ 🙂