ยังมีเณรอยู่รูปหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น รอบข้างเต็มไปด้วยเศษกระดาษที่เขียนตัวอักษรแล้ว ทิ้งอยู่เต็มพื้น
อาจารย์เซนผ่านมาพบเข้าจึงเอ่ยถามเณรว่า
“เป็นไรไปแล้ว?”
เณรตอบว่า
“เขียนได้ไม่ดี”
อาจารย์เซนได้ยินดังนั้น จึงหยิบกระกาษที่ถูกวางทิ้งเหล่านั้นขึ้นมาดู
จากนั้นเอ่ยถามเณรด้วยความข้องใจว่า
“เขียนได้ไม่เลวทีเดียว เหตุใดต้องโยนทิ้ง แล้วทำไม่เจ้าต้องร้องไห้เล่า?”
“ศิษย์รู้สึกว่ามันยังไม่ดีพอ”
เณรกล่าวพลางร้องไห้
“ศิษย์ชอบความสมบูรณ์แบบ ผิดเพี้ยนไปแม้เพียงน้อยนิด ศิษย์ล้วนมิอาจรับได้”
อาจารย์ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวกับเณรว่า
“ปัญหาคือโลกนี้มีใครบ้างที่ไม่เคยผิดพลาดเลย”
จากนั้นจึงเตือนสติเณรว่า
“ดูอย่างตัวเจ้าเอง
เจ้าบอกว่าเจ้ารักความสมบูรณ์แบบ
แต่เมื่อไหร่ไม่ได้ดั่งใจ แม้เพียงเรื่องเล็กน้อย กลับมีโทสะ กลับร้องไห้ออกมา เช่นนี้
ตัวเจ้าก็ถือว่าไม่สมบูรณ์แบบเช่นกัน ใช่หรือไม่”