“พ่ออย่าตีพี่วิมลเลย ผมเองที่เป็นคนเล่นกับน้อง พี่วิมลไม่เกี่ยว”
วิรัชเข้าขวางพี่สาวเอาไว้
“ออกไปไอ้วิรัช แกไม่เกี่ยว”
ผู้เป็นพ่อโกรธอย่างบ้าคลั่ง จนไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น
“จริงๆนะพ่อ ในขณะที่พี่วิมลซักผ้า ผมก็พาน้องเล่นอยู่แถวๆริมแม่น้ำตามปกติเหมือนทุกครั้ง แต่น้องก็ดื้อวิ่งลงไปในน้ำห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้นมา แป๊ปเดียวเท่านั้นเองน้องก็จมหายไปเลย ผมจึงตะโกนว่าน้องจมน้ำ แล้วก็มีชาวบ้านมาช่วยกันหาแต่ก็หาไม่เจอ”
วิรัชพยายามปกปิดเรื่องที่วิมลเผลอนอนหลับไปเพื่อช่วยพี่สาว
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่แกก็ผิดอยู่ดี ที่ปล่อยให้น้องตาย ถ้าดูน้องให้ดีกว่านี้ ลูกฉันคงไม่ตาย”
ดารีบยุงยงสำทับเพื่อชี้โทษให้วิมลดูหนักขึ้นให้ได้
“แล้วทำไมน้าไม่ดูน้องเองล่ะ น้าเป็นแม่แท้ๆปล่อยให้พี่วิมลที่เป็นเพียงพี่สาวดูอยู่คนเดียวทำไม พี่วิมลก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ”
วิรัชเด็กวัย9ขวบ เถียงแม่เลี้ยงแทนพี่สาวเพราะสุดจะทนกับความใจร้ายของแม่เลี้ยงเหลือทนแล้ว
“อย่ามาเถียงน้าดาเขานะ ไอ้วิรัช เขาเลี้ยงแกมาตั้งแต่แม่แกตาย ยังไงน้าดาเขาก็เปรียบเหมือนเป็นแม่แกอีกคนนะ”
“แม่เลี้ยงใจร้ายน่ะสิ”
พูดเสร็จวิรัชก็รีบวิ่งร้องไห้ออกไปทันที แล้วนายเคร่งก็หันมาเฆี่ยนตีวิมลลูกสาวคนโตอย่างบ้าคลั่งด้วยความบันดาลโทสะอีกครั้ง จนกระทั่งเพื่อนบ้านคนที่เห็นเหตุการณ์ทนไม่ไหว ออกมาห้ามและมาเล่าเหตุการณ์เรื่องราวให้ฟังอย่างละเอียด เพื่อให้นายเคร่งคิดได้
“อย่าไปตีลูกมันเลย รู้มั้ยวิมลมันทำงานบ้านเหนื่อยอยู่คนเดียว เด็กตัวแค่นี้ต้องทั้งกวาดบ้านถูบ้าน ทำกับข้าว เสร็จแล้วต้องเดินแบกเอาผ้าไปซักกองโตที่ริมแม่น้ำ ไหนจะเลี้ยงน้องอีก จะไม่ให้เด็กมันเหนื่อย จนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือ แล้วดาเมียเอ็งน่ะ ทำอะไรบ้าง พอแกออกไปทำงานหาปลามาเลี้ยงทุกคนในบ้าน อีดาก็เอาแต่แต่งตัว ออกเที่ยวบ้านเพื่อนและเล่นไพ่ ลูกเต้าตัวเองก็ไม่เคยสนใจ ทิ้งให้วิมลเลี้ยงน้องตั้งแต่เกิดจนถึงสามปี ถ้าแกจะโทษควรจะไปโทษเมียแกมากกว่า”
เพื่อนบ้านคนนึงในสองคนนั้นพูดให้เคร่งคิดได้ จนเขาทิ้งไม้เรียวแล้วทรุดตัวลงนั่ง
