ในระหว่างที่วิมลเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอได้ยินเสียงแว่วๆมาจากแม่น้ำว่า “ช่วยด้วยน้องจมน้ำ ช่วยด้วยน้องจมน้ำ” แล้ววิมลก็รีบพลิกตะแคงกลับมาจากที่เผลอนอนหันหลังให้แม่น้ำ ก็พบว่าเป็นเสียงของวิรัชน้องชายของเธอเอง และแน่นอนน้องที่ว่าต้องเป็นสายน้ำอย่างไม่ต้องสงสัย ด้วยสัญชาตญาณวิมลรีบตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ทำให้เธอหลับตาลงอย่างเดิม ก่อนที่จะมีชาวบ้านสองคนที่นั่งตกปลาอยู่ห่างออกไป รีบกุลีกุจอเข้าไปช่วยอยู่พักหนึ่ง สักพักชาวบ้านสองคนนั้นก็ได้มาปลุกวิมลให้รีบตื่นขึ้นมาช่วยกันงมหาเด็กหญิงสายน้ำ เพราะตอนนี้ยังหาไม่เจอ แล้วทั้งหมดก็ช่วยกันดำน้ำงมหาร่างของเด็กหญิงสายน้ำจนสุดท้ายแล้วก็เจอร่างน้อยๆที่ไร้วิญญาณของเด็กหญิงตัวน้อยที่น่าสาร และรีบนำร่างกลับไปยังบ้านของเด็กหญิงเพื่อนำข่าวร้ายไปบอกแก่พ่อและแม่ของเด็กน้อย
ทันทีที่ดาเห็นคนอุ้มร่างที่นิ่งสนิทของลูกน้อยกลับมา ผู้เป็นแม่ก็ร่ำไห้ทันทีโดยไม่ต้องถามไถ่อะไรทั้งสิ้น
“โธ่น้องน้ำลูกแม่ ใครทำอะไรลูก ฟื้นสิลูก แล้วแม่จะอยู่ยังไง ฮือๆๆๆๆๆ”
ดาร่ำไห้ปานจะขาดใจตายตามลูกไป
“วิมลทำไมไม่ดูน้องให้ดี ปล่อยให้น้องตายได้ยังไง ใยวิมลบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ คอยดูนะถ้าพ่อแกกลับมา ฉันจะฟ้องพ่อแกว่า แกทำน้องตาย ฉันจะให้พ่อแกตีแกให้แกตายตามลูกฉันไปให้ได้เลย คอยดู ฮือๆๆๆๆ”
ด้วยความเสียใจดาจึงได้กล่าวโทษวิมลลูกเลี้ยงเป็นการใหญ่
“อย่าไปโทษเด็กมันเลยแม่ดา แค่นี้วิมลมันก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้ว คิดเสียว่าลูกเอ็งมันอยู่ได้แค่นี้”
หนึ่งในชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์พูดปลอบดา เพื่อไม่ให้กล่าวโทษวิมลลูกเลี้ยง เพราะชาวบ้านที่นี่ทราบกันดีว่าดาแม่เลี้ยงไม่ค่อยเมตตาเอ็นดูลูกเลี้ยงเท่าไรนัก
และเมื่อนายเคร่งผู้เป็นพ่อกลับมาจากการออกเรือหาปลาเพื่อหาเลี้ยงตัวเองและลูกเมีย ทันทีที่ได้ทราบข่าวร้ายการจากไปอย่างกะทันหันของลูกน้อยก็ให้เสียใจอาลัยรักเป็นอย่างยิ่ง และบวกกับที่ดาแม่เลี้ยงของวิมลคอยพูดจายุยงกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของวิมลที่ไม่ดูน้องให้ดี ทำให้ลูกของเขาต้องตาย ทำให้นายเคร่งผู้เป็นพ่อโกรธวิมลมาก ด่าทอและเฆี่ยนตีวิมลอย่างบ้าคลั่งด้วยความโกรธจนยับยั้งสติไม่อยู่ แม้กระทั่งวิรัชลูกชายอีกคนคอยบอกคอยห้ามว่าพี่ของเขาไม่ผิดก็ตาม
