เสร็จเรื่องพิธีกรรมแล้ว นายเคร่งได้กำชับให้เดชพาวิมลไปอยู่ที่ในเมืองอย่างถาวร และอย่าได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก ไม่ต้องห่วงเขา เขาอยู่ที่นี่โดยลำพังได้ เพราะที่นี่มีทั้งญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านที่ดี ที่พร้อมจะดูแลกันทั้งยามสบายดีและยามเจ็บไข้ เขาได้พูดปลอบใจกับวิมลลูกสาวของเขาว่า
“วิมลเองยังสาวยังแส้ยังมีเวลามีลูกได้อีกหลายคน และเขาได้กำชับเด็ดขาดว่าไม่ต้องกลับมาที่นี่ หากพ่อตายขอให้วิมลมาแค่วันฝังแค่วันเดียวเท่านั้นแล้วก็กลับ หากมีลูกก็ไม่ต้องพาลูกมา ให้ฝากไว้กับใครก็ได้ที่ไว้ใจได้ พ่อขอแค่นี้หวังว่าวิมลคงทำให้พ่อได้” วิมลรับปากแล้วจึงพากันกลับไป
ผ่านไปอีกปีกว่าๆวิมลก็ได้ให้กำเนิดลูกแฝดชายและเลี้ยงดูเป็นอย่างดีโดยไม่ให้ที่บ้านมีอันตรายอะไรโดยเฉพาะอันตรายที่เกี่ยวข้องกับเรื่องน้ำ และไม่เคยพากลับไปบ้านตามที่พ่อของเธอได้กำชับเอาไว้ มีแต่พ่อของเธอเท่านั้นที่เป็นฝ่ายมาหาเธอเอง วิมลรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากเพราะคิดว่าคงไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้นกับลุกของเธอได้อีกแล้ว หากเธอไม่พาไปที่นั่นอีก
จนกระทั่งก่อนที่ลูกของเธอจะครบสามขวบเต็มเพียงสองวันในขณะที่วิมลกำลังป้อนข้าวให้ลูกเสร็จแล้วก็ป้อนน้ำให้ดื่ม แต่ปรากฏว่าลูกของเธอแฝดคนน้องก็ได้เกิดอาการสำลักน้ำอย่างรุนแรงวิมลจึงพาไปโรงพยาบาลแต่ลูกน้อยของเธอเสียชีวิตในระหว่างนำตัวส่งโรงพยาบาลไปไม่ถึงมือหมอ วิมลแทบจะเป็นบ้าที่ต้องสูญเสียลูกไปอีกคน ฝ่ายนายเคร่งเองก็จนปัญญาที่จะช่วยหลานไว้ได้จากสิ่งที่เร้นลับอธิบายไม่ ถูกอยู่ขณะนี้ ได้แต่สงสารวิมลลูกสาวของเขา
ในคืนหนึ่งวิมลได้ฝันเห็นน้องสาวของเขานั่งกอดเข่าร้องไห้เรียกหาแม่อยู่ที่ริมแม่น้ำสายนั้นที่แกได้จมน้ำตายไปนั่นเอง วิมลตกใจตื่นก็รีบคว้าหาลูกอีกคนของเธอทันที รุ่งเช้าวิมลได้รีบกลับไปยังบ้านของเธอทันที วิมลไปเพียงลำพังคนเดียวหลังจากที่เดชสามีของเธอออกไปทำงานแล้ว และได้ไปส่งลูกชายของเธอไปโรงเรียนอนุบาลตามปกติ โดยวิมลตั้งใจว่าจะไปสารภาพความจริงวันนั้นที่เธอไม่ช่วยน้องสาวของเธอจริงๆกับผู้เป็นพ่อของเธอ เผื่อการสารภาพผิดครั้งนี้มันจะช่วยให้เธอได้ชดใช้กรรมในส่วนหนึ่ง
ในระหว่างทางวิมลได้เจอกับคนบ้าวิกลจริตคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้างถนน และพอเพ่งมองดูดีๆก็จำได้ว่าเป็นน้าดาแม่เลี้ยงของเธอนั่นเอง วิมลจึงพาดากลับไปยังบ้านพร้อมเธอ ทันทีที่เคร่งเห็นว่าวิมลพาใครมาด้วยเขาก็ร้องไห้ด้วยความเวทนาสงสารหญิงบ้าคนนี้อย่างเหลือคณานับ เพราะเขาเองก็มีส่วนที่ทำให้ดาต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ ถึงอย่างไรเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรักและหลงใหลผู้หญิงคนนี้มากเหลือเกิน เขานึกว่าดาจะไปมีผัวใหม่มีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ไม่คิดว่าจะมามีชะตากรรมน่าเวทนาเยี่ยงนี้ เขานึกไปถึงเมื่อก่อนกับตอนนี้ที่ผิดกันราวคนละคน ดาที่เคยเป็นคนสวยมาก หน้าตาหมดจด ผิวพรรณดี รูปร่างมีน้ำมีนวล จะกลายมาเป็นราวกับผีดิบเดินได้แบบนี้ เขาลูบหัวลูบตัวผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียด้วยความสงสารและสำนึกผิด พร้อมกับร้องไห้ด้วยความเวทนาจับหัวใจ
