โดย : ลูกกลอน
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
พระอาทิตย์เริ่มโผล่แสงอรุณวันใหม่ หญิงสาวรูปร่างผอมบางหากแต่สมส่วน สูง155ซม. ผมยาวสลวยสวมกางเกงขาสั้นเสื้อยืดคอกลม ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ริมรั่ว ซึ่งป็นแบบนี้ทุกวัน
” ริน กวางคิดว่ากวางชอบมุกว่ะ” คำพูดและใบหน้าที่โผล่ออกมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงของเพื่อนข้างบ้านรั้วติดกัน ทำให้รินถึงกับสะดุ้งแต่ก็รีบปรับสีหน้า
“อืม” เธอตอบรับ กวางเริ่มบอกเล่าถึงหญิงสาวที่ตนพอใจ นั่นคือมุก เพื่อนในชั้นเรียนเดียวกับริน
“กวางเจอมุกที่ห้องสมุดบ่อยๆวันนี้ไปห้องสมุดด้วยกันนะ”
“ได้ๆ”
“ช่วยกวางหน่อยนะ กวางชอบมุกจริงๆ” คำขอของเพื่อนทำให้รินไม่กล้าปฏิเสธ แต่ข้างในหัวใจห่อเหี่ยว
เขาสามคนใช้เวลาในแต่ละวันไปด้วยกันท่ามกลางความรู้สึกอึดอัดแต่ทำอะไรไม่ได้ของริน
“รินไปซื้อขนมให้มุกหน่อย”
“ได้สิ”
“เผื่อกวางด้วย” ผู้ชายคนเดียวพูดแทรกขึ้น
“จ้า” น้ำเสียงกังวานใสตอบกลับ
รินคอยอยู่เคียงข้างกับคนทั้งคู่ แม้ทั้งคู่พบเจอปัญหาก็พยายามสนับสนุนทุกทาง และทุกอย่างเหมือนจะไปด้วยดี
“เรียนจบกวางว่าจะหางานทำเก็บเงินแต่งงานกับมุกนะริน รินว่าดีไหม” กวางเริ่มพูดคุยถึงอนาคตอันใกล้
“อืม..ดี วันนี้สอบก็พยายามให้มาก สู้ๆนะ” รินยิ้มให้ หากข้างในเจ็บแปลบ
“รินก็เหมือนกันนะ”
“อืม”
เมื่อถึงวันเรียนจบรินและกวางต่างก็แยกย้ายไปใช้ชีวิตของตน รินย้ายออกจากบ้านเกิดมาสมัครเป็นพนักงานบริษัท “เที่ยงนี้ทานข้าวที่ไหนกันดี” เพื่อนร่วมงานเอ่ยชวน
“ร้านข้างบริษัทไหมใกล้ๆ ” รินที่ไม่อยากไปนั่งร้านไกลๆจึงออกความคิดเห็น
ระหว่างที่มองหาโต๊ะว่างเพื่อทานข้าวกับเพื่อนร่วมงาน รินก็ได้เจอกับมุก
“มุก…” รินรีบเรียกเพื่อนสาว อีกคนมองแล้วยิ้มเมื่อนึกได้เป็นใคร
“อ้าวริน เป็นไงมาไงเนี่ย”
“รินมาทำงานอยู่แถวนี้ แล้วมุกล่ะ ไม่ได้เจอกันนานสบายดีไหม”
“สบายดีแล้วรินล่ะ”
“เราสบายดี…”
“เออริน นี่เพื่อนเรา” มุกแนะนำเพื่อนชายที่มาด้วยพร้อมจับมือชายคนนั้นอย่างสนิทสนม
“สวัสดีค่ะเราชื่อรินนะ เป็นเพื่อนสมัยเรียนของมุก”
“ชื่อ กร ครับ ยินดีที่รู้จัก”
เมื่อทักทายกันพอสมควร รินอดที่จะกวาดตามองหากวางไม่ได้ แต่ก็ไม่เห็นกวาง เธอมองดูทั้งสองคุยกันด้วยความสนิทสนม ทำให้คิดไปถึงกวาง แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามมุก อึดใจต่อมามุกก็ขอตัวไปทำธุระของเธอต่อ
วันหยุดยาวรินได้กลับบ้านเกิด แล้วเริ่มสืบหาเรื่องราวของกวางกับแม่
“แม่เจอกวางบ้างไหม”
“กวางเหรอ มันเลิกกับเมียไปแล้ว”
“ทำไมคะ”
“ใครจะอยู่กับคนพิการ เดินเหินก็ไม่ได้”
คำบอกเล่าของมารดาทำให้รินรู้สึกใจหายและรู้สึกกังวล เมื่อรู้ว่ากวางได้เลิกลากับมุกหลังจากประสบอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้และไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ
ในสถานการณ์แบบนั้นกวางผ่านมันมาได้อย่างไร… รินคิด
“แม่เดี๋ยวรินมานะ” เธอรีบบอกแม่และวิ่งออกจากบ้าน เพื่อไปให้เห็นกวางกับตาตัวเอง
รินใช้คำว่าเพื่อนสมัยเรียนเข้าหากวาง การกลับมาครั้งนี้ความรู้สึกทุกอย่างยังเปี่ยมล้นเหมือนเคย “กวางนี่รินเอง รินมาหา เธออยู่ไหม…”
ประตูไม้ที่บ่งบอกการใช้งานมานานถูกเปิดออก ชายพิการที่เดินไม่ได้นั่งรถเข็นอยู่ตรงหน้าและนั่นคือคนที่เธอรัก
“ริน…” เมื่อพบหน้าเพื่อนเก่า กวางมีสีหน้าที่ดีใจแต่ริน กับต้องสะอื้นในใจที่เห็นกวางในสภาพแบบนั้น รินรีบเปลี่ยนท่าที รีบยิ้มออกไปเพื่อไม่ให้กวางรู้สึกแย่ไปด้วย
“รินรู้จากแม่ว่ากวางไม่ค่อยสบายรินเลยมาหา” เธอพูดพร้อมย่อตัวลงเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน
“รินสบายดีไหม เข้ามาในบ้านก่อน”
รินรีบลุกขึ้นและจับรถเข็นที่กวางนั่ง หันเข็นเข้าบ้าน
“ลมอะไรหอบมา” กวางยังติดใจเรื่องที่รินมาโผล่อยู่ตรงหน้าเขา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นหายไปไม่บอกกล่าวกัน
“รินว่าจะย้ายกลับมาช่วยแม่ขายของที่บ้าน”
“ดีสิจะได้เจอกันบ่อยๆ…” สีหน้ากวางเปลี่ยนเหมือนจะเตือนตัวเองว่าพิการ
“แต่..เราคงไปไหนไม่ได้”
รินรีบปรับอารมณ์ทันทีและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองอย่างเคย ก่อนที่กวางจะมีความรู้สึกผิดหวังไปมากกว่านั้น
“ไม่เป็นไรบ้านอยู่แค่ใกล้ๆรินจะมาหากวางเองนะ” ใบหน้าที่เคยแห้งแล้งของกวางเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
ระหว่างที่เข็นรถเข็นกวาง รินคิดเพียงว่า จะทำยังไงเพื่อช่วยกวางที่ดูโดดเดี่ยวเหลือเกิน จะทำยังไงให้กวางมีชีวิตที่ดีขึ้น รินตัดสินใจลาออกจากงานประจำกลับมาอยู่บ้านเพื่อช่วยกิจการที่บ้านและเพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองได้อยู่ใกล้ชิดกับกวาง รินใช้เวลาอยู่กับกวางได้ดูแลกวางอย่างที่หวัง ระหว่างนั้นรินหาข้อมูลตามโรงพยาบาลเพื่อที่จะรักษากวาง อย่างที่ได้คิดเอาไว้
“รินจะเป็นคนพากวางไปหาหมอนะ รักษาขากวางจะได้ดีขึ้นไง”
“คงไม่มีประโยชน์ เราไม่อยากเป็นภาระให้ริน”
“เพื่อนกัน ถ้ากวางพูดแบบนี้อีกรินโกธรนะ”
กวางยิ้มและรู้สึกมีความสุขมากที่รินพูดประชดแบบนั้น “รินจะพยายามทำให้กวางกลับมาเดินอีกครั้งนะ กวางก็ต้องช่วยรินด้วย อย่าท้อรู้ไหม” รินยิ้มและสบตาให้กำลังใจกวาง
“ได้เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะริน”
“มาลองกันสักตั้ง ฮ่าๆๆ”
รินพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้กวางกลับมาเดินได้อีกครั้ง ในฐานะเพื่อน
.
.
.
เวลาผ่านไป กวางรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตนเองที่มีให้ แต่ด้วยสภาพที่ตนเป็นก็ไม่หวังจะให้รินหมดอนาคตกับคนอย่างเขา
ความพยายามของทั้งคู่ทำให้กวางค่อยๆดีขึ้น
“รีบๆหายนะ มาอยู่กับกวางทุกวัน”
“รินไม่ได้แต่งงานกันพอดี”
“แต่งกับเราไหม”
“กวางก็ชอบพูดเล่นแบบนี้แกล้งรินอยู่เรื่อย” ท่าทางเขินอายของรินทำให้กวางยิ้มกว้าง
กวางพยายามพูดเป็นนัยๆให้รินรับรู้ความรู้สึกเขาที่มีต่อรินหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาทั้งคู่ก็เก็บงำและใช้ชีวิตภายใต้คำว่าเพื่อนโดยไม่มีใครเอ่ยถึงความรู้สึกออกมา
.
.
.
อาการของกวางเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ รินนั่งลงที่พื้นข้างๆรถเข็นในขณะที่พากวางออกมาสูดอากาศยามเย็น
“ถ้าหายดีแล้วกวางจะทำอะไรต่อ”
“แต่งงานกับรินไง”
“เอาดีๆ สิ” รินจิกตาใส่ พร้อมกับเอามือตีไปที่แขนคนขี้เย้าเบาๆ
“ก็ได้ๆ” น้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับคว้ามือของรินมาแนบอกและสบตาสายตาประสานกัน “กวางจะกลับไปช่วยพ่อทำงานที่บริษัท”
“ก็ดีนะ เห็นไหมกวางเก่งจะตาย”
“รินก็อย่าหายไปไหนนะ” กวางพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง รินสะดุดกับคำพูดของกวางสบตากวางด้วยใจที่เต้นแรง
“รินเป็นอะไรไหม?” กวางถามเพราะเห็นรินเม่อลอย
“จ้า..รินก็อยู่แบบนี้แหละช่วยแม่ขายของที่บ้าน” รินรีบเปลี่ยนทีท่าลุกขึ้นเอาตัวเองออกมาจากสถานการณ์นั้นอย่างเขินอาย
ทุกๆวันรินจะดูแลกวางอย่างใกล้ชิด
.
.
.
แล้วความตั้งใจความพยายามของทั้งคู่ก็เป็นผล
“วันนี้กวางจะเดินได้แล้วนะดีใจไหม?”
“ดีใจสิ แล้วก็มีความสุขมาก ต่อไปกวางจะดูแลรินเองนะ” ทั้งคู่สบตาและรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นดี
“พร้อมหรือยัง ไปโรงพยาบาลกัน”
กวางตัดสินใจกลับไปช่วยงานที่บริษัทพ่อในฐานะรองประธานบริษัท
“วันนี้กวางไปทำงานวันแรก อย่าหักโหมมากนักนะ” รินพูดด้วยความเป็นห่วงอย่างเคย
“เป็นห่วงกวางหรอ?”
“ก็ต้องห่วงสิ” รินเดินมาส่งกวางหน้าบ้านหลังจากที่ดูแลเรื่องการแต่งตัวของกวางเสร็จ
“กวางไปนะแล้วจะโทรหา” รินพยักหน้ารับ ทั้งคู่สบตาและยิ้มให้กำลังใจกันอย่างมีความสุข
ด้วยรูปร่างหน้าตาและฝีมือในการทำงานไม่เป็นรองใครจึงทำให้กวางประสบความสำเร็จได้ไม่ยาก มีชื่อเสียงเป็นที่นับหน้าถือตาของคนทั่วไป
“ทำไมวันนี้มาหารินได้”
“คิดถึง” คำตอบสั้นๆแต่ทำให้อีกคนหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย
“พูดอย่างนี้อยู่เรื่อย” น้ำเสียงและสีหน้าค้อนให้
“วันนี้กวางมารับรินไปทานข้าวนอกบ้านกันนะ อยากทานอะไร “
“แล้วแต่กวางรินทานได้ทุกอย่าง”
กวางให้ความสำคัญกับรินมาก แต่ด้วยบุคลิกที่อบอุ่นแต่นิ่งเฉยของกวางทำให้รินยังไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้ ก็ทำให้รินสุขใจมากพอ
“พรุ่งนี้กวางมีสัมภาษณ์ ทางโทรทัศน์”
“ดังใหญ่แล้วนะ”
“รินอย่าลืมดูนะ”
“จ้ะ” เสียงหวานหากเต็มไปด้วยความสุขตอบรับ
รินคอยมองดูความสำเร็จของกวางอย่างหวังดีและห่วงใย ด้วยงานของกวางทำให้ไม่ค่อยมีเวลาและต้องพบเจอผู้คนมากมาย แต่เมื่อหาเวลาได้กวางก็มักจะให้มันกับริน
“พรุ่งนี้กวางหยุดเราไปเที่ยวกันนะริน”
“รินไม่อยากให้กวางเหนื่อยเราหาอะไรทำทานกันที่บ้านก็พอ กวางจะได้พักผ่อนด้วย”
“ตามใจริน”
.
.
.
ในขณะที่รินกับกวางกำลังใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเหมือนที่ควรจะเป็นนั้น มุกก็กลับมาอีกครั้งมุกให้ความสนิทกับทั้งคู่เหมือนที่ผ่านมา อีกทั้งทำตัวเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“มีธุระอะไร!” กวางถามเมื่อเห็นมุก รินรีบเอามือแตะแขนกวางเบาๆเพื่อให้กวางสงบขึ้น
“พอดีเห็นกวางออกรายการโทรทัศน์ แล้วก็คิดถึงด้วยเลยมาหา… มาไม่ได้หรอ” มุกพูดพลางเดินมานั่งเบียดชิดกวาง
“ตามสบาย!” กวางลุกขึ้นท่าทางไม่พอใจเด่นชัด ก่อนจะยตรงไปที่ประตูห้องนอนของตนเองพร้อมปิดประตูเสียงดัง
“มุกว่าจะกลับมาดูแลกวางเอง รินคงไม่ว่าอะไรนะ”
“…อืม” เสียงแผ่วเบาของรินตอบกลับ
ท่าทีของมุก ทำให้รินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีฐานะอะไรระหว่างเขาสามคน รินเดินก้มหน้าไปที่หน้าประตูห้องกวางแล้วพูดผ่านบานประตูเข้าไป “กวางพรุ่งนี้บ้านรินมีงานคงไม่ได้มานะ”
“เป็นอะไร!” กวางรีบลุกมาเปิดประตูด้วยความร้อนใจ รินไม่อยู่ตอบ ก้มหน้ารีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ด้วยท่าทางของรินทำให้กวางรู้สึกไม่สบายใจ “ริน! ริน!”
ความที่รินเป็นคนไม่ต่อกลอนกับใครและรู้ฐานะตัวเองดีรินถอยห่างออกมา ไม่ไปหาไม่ติดต่อกวางเหมือนอย่างเคย กวางพยายามติดต่อรินทุกทาง ไปหาที่บ้านไปอยู่กับริน ถึงรินจะมีท่าทางหลบเลี่ยงและแม้จะมีมุกตามมาด้วยทุกครั้งก็ตาม
“ทำไมรินไม่รับสายกวางเลย” กวางพูดเสียงแข็งด้วยสายตาตัดพ้อ รินหลบตากวางด้วยใจที่สั่นไหวพยายามเอี่ยวตัวหนี
“พอดีรินมัวแต่ยุ่งๆน่ะ” พูดจบก็รีบเบี่ยงตัวหนี
กวางคว้าตัวรินกลับมาอีกครั้ง “โกธรอะไรกวางหรือเปล่า”
“ไม่ อย่าคิดมากสิ รินยุ่งจริงๆ” รินพูดพลางเอาแขนยันตัวกวางออกห่าง โดยกวางเองก็มีท่าทีขัดขืน หงุดหงิดทุกครั้งที่รินทำอาการแบบนี้
“รินขอตัวก่อนนะ” รินพยายามเอาตัวเองออกมาจากสถานะการนั้น
“ให้กวางช่วยนะ” กวางก็ไม่ลดความพยายาม
การกระทำของกวาง ทำให้มุกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“อุ้ย!!! กวางมุกเจอตัวอะไรก็ไม่รู้”
กวางหันมองด้วยความเบื่อหน่ายแบบรู้ทัน
“รินพรุ่งนี้กวางหยุดเราไปเที่ยวทะเลกันนะไม่ได้ไปนานแล้ว” กวางรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อที่ให้รู้ว่ารินสำคัญกว่าเรื่องไหนๆ
“มุกกำลังอยากไปอยู่พอดี” มุกพูดแทรกขึ้น พยายามแทรกระหว่างกวางกับรินอยู่เสมอเมื่อมีโอกาส
“ใครชวน” กวางถามด้วยท่าทางรำคาญและไม่พอใจ
“รินไปนะถ้ารินไม่ไปมุกคงอด ไปนะ ไปนะ”
“ก็ได้ๆ” รินตอบรับคำไปด้วยความกระอักกระอ่วน
”งั้นพรุ่งนี้กวางมารับนะ” มุกอ้อนวอนรินจะไปด้วยทำให้กวางขัดไม่ได้
ทั้งสามคนเดินทางด้วยความอึดอัดใจ “เดี๋ยวกวางไปซื้อน้ำมาให้นะรินนะ”
“จ้ะ”
เมื่อมุกและรินอยู่บนรถลำพัง 2 คน มุกก็ไม่พลาดโอกาสที่จะทำให้ความรู้สึกรินสั่นคลอน
“ริน มุกขอโทษนะที่อยู่ๆก็กลับมา”
“ขอโทษรินทำไม?”
“ตอนนั้นมุกกับกวางตกลงจะแยกทางกัน เพราะกวางอยากให้มุกทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จ ตอนนี้มุกกลับมาแล้ว รินก็อย่าขวางเลยนะ” รินพยักหน้ารับคำ ด้วยความปวดใจ มุกรังแกรินสาระพัดแต่ด้วยความจิตใจดีของรินก็เป็นฝ่ายขอโทษก่อนอยู่เสมอ
กวางเดินกลับขึ้นรถสังเกตุได้ถึงความผิดปกติของริน แต่กวางไม่ได้โง่ ระหว่างเดินทางกลับ กวางคิดทบทวน ที่ผ่านมากวางรับรู้ได้ถึงสายตาที่รินมองเขาด้วยความรัก กวางค่อนข้างมั่นใจกับสิ่งที่ตนคิดถึงแม้รินเอาแต่ก็ปฏิเสธทุกการเข้าใกล้เสมอ การผลักไสของริน อาจเป็นเพราะกวางยังไม่ชัดเจนพอและกวางก็อยากให้รินเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน อาจเพราะเรื่องราวที่กวางเคยผ่านมา กวางจึงไม่พร้อมกับการผิดหวังซ้ำอีกครั้ง กวางต้องจัดการตัวเองและเพื่อยืนยันบางอย่าง กวางจึงแกล้งถอยตัวเองออกจากมุกและริน โดยขาดติดต่อ ต่างจากที่เคยทำมา
รินกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อย ที่กวางเงียบหายไป อีกทั้งการที่กวางหายไปทำให้มุกมาหารินด้วยท่าทางไม่พอใจ
“กวางไม่ได้อยู่กับรินหรอ” ท่าทางที่ตกใจในการมาของมุกก็ปนความโล่งใจที่ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
“ไม่ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า” รินถามกลับด้วยสีหน้ากังวล มุกมองรินด้วยสายตาโกธรเคืองแล้วเดินออกไปอย่างไม่พอใจ
ท่าทางของมุกบวกกับการที่กวางเงียบหายไปทำให้รินกังวลใจ ระหว่างนั้นกวางทำอะไรกันนะ กวางหายไปหลายวันแแล้วนี่… รินตัดสินใจหยิบโทรศัพท์พิมพ์ข้อความหากวางทันที
“กวางไม่สบายหรือเปล่า” รินพยายามส่งข้อความหากวางหลายต่อหลายครั้ง พบว่ามีการเปิดข้อความอ่านแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ
“อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ” รินเริ่มรู้สึกเป็นห่วงและกังวลมากขึ้น
ตลอดเวลาแม้ที่ผ่านมาจะผลักไสกวางอยู่เสมอแต่การมาทุกครั้งของกวางทำให้รินมีความสุข การเงียบหายของกวางทำให้รินอยู่เฉยไม่ได้
“กวางเป็นอะไรไหม”
ข้อความที่รินส่งถูกเปิดอ่านแต่ไม่ได้รับการตอบกลับอีกเช่นเคย รินตัดสินใจไปหากวางที่บ้านด้วยความเป็นห่วง เมื่อมาถึงหน้าบ้านของกวาง รินเดินวนไปวนมาด้วยท่าทีลังเลกับการที่จะเคาะประตูอยู่นาน
อาการของริน ทำให้กวางที่มองผ่านหน้าต่างถึงกับยิ้มออกมาอย่างพอใจและมีความสุข รินตัดสินใจจับประตูพบว่าประตูบ้านไม่ได้ล๊อค เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหากวาง
“กวาง กวาง” รินวิ่งพร้อมกับเรียกชื่อชายที่ตนเองแอบรักไปทั่วบ้าน ก่อนจะพบว่ากวางนั่งจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว และด้วยความดีใจของริน เธอลืมตัวโผลวิ่งไปกอดกวาง
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” ท่าทีร้อนรนจับกวางหันไปหันมาก้มลงดูขาเพื่อความแน่ใจว่ากวางไม่ได้เป็นอะไร
กวางประคองรินลุกขึ้นยืนแล้วพูด “กวางไม่เป็นอะไร” หากแต่เขากับได้ยินเสียงสะอื้น รินร้องไห้ ทำให้กวางใจเสียพร้อมกับดึงตัวรินเข้ามากอด
”กวางไม่เป็นอะไร”
“แล้วทำไมกวางเงียบหายไป” กวางยิ้มมุมปากในขณะที่กอดรินไว้แน่น
”ถ้าไม่ทำแบบนี้กวางก็จะไม่รู้ว่ารินรักกวางมากแค่ไหน” รินถลึงตาเหมือนได้สติว่ากำลังกอดกวางอยู่ “รักกวางใช่ไหม”
ทันทีที่ได้ยินกวางถาม รินมีอาการตกใจ พร้อมพยายามดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของกวาง กวางรีบดึงรินกลับไปกอดอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง
“รินรักกวางไหม” รินยอมให้กอดแต่โดยดีพร้อมพยักหน้าเบาๆ ด้วยท่าทีเขินอายและรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ตัวเองรู้สึกแบบนั้น
“รินไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ กวางไม่ต้องรู้สึกอะไรกับรินก็ได้” กวางกอดรินไว้แน่นและยิ้มอย่างพอใจหันหน้ามาจูบลงที่หน้าผากรินอย่างนุ่มนวล
“กวางรักรินนะ” เมื่อได้ยินกวางพูดออกมาแบบนั้น ทำให้รินกอดกวางไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
“พรุ่งนี้รินว่างไหม?”
”ทำไมหรอ” รินเงยหน้าดันตัวเองออกจากอกกวาง แล้วจ้องหน้าเขาอย่างสงสัย
”กวางมีธุระ รินไปเป็นเพื่อนกวางหน่อยนะ”
“อืมได้สิ” รินพยักหน้ารับคำ
เช้าวันรุ่งขึ้น รินตื่นขึ้นมามองที่หน้าต่าง เห็นกวางรออยู่ จึงรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาหากวาง “ตื่นสายนะ… ขอโทษนะ” กวางยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดูริน พร้อมกับเปิดประตูให้รินขึ้นรถ
”เราจะไปที่ไหนกันเหรอ” กวางยิ้มพร้อมหันไปสบตาคนถามที่รอคอยคำตอบจากเขา
ไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงที่หมาย กวางเลี้ยวรถเข้ามาจอดนิ่งที่หน้าอำเภอ ก่อนจะรีบเปิดประตูและวิ่งอ้อมรถเพื่อเปิดประตูให้รินลง
”เรามาทำอะไรที่นี่กันเหรอ” เมื่อยังไม่ได้คำตอบ รินก็ถามด้วยความสงสัย อีกครั้ง
กวางเอามือทั้งสองข้างจับหัวไหล่รินหันมามองหน้าก่อนที่จะดึงรินเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน ”แต่งงานกับกวางนะ… ได้ไหม” สายตาและน้ำเสียงบ่งบอกถึงความจริงจัง
”แล้วมุกล่ะ”
กวางจับรินออกจากอก มามองหน้าด้วยสายตาเหมือนจะดุริน ”ไม่เกี่ยวกับคนอื่น กวางรักริน อย่าสนใจคนอื่นได้ไหม” รินเงยหน้ามองกวางด้วยความตื้นตัน น้ำตารินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับพยักหน้ารับคำขอแต่งงาน ทั้งคู่จดทะเบียนสมรสกัน กวางไม่ลืมที่จะให้เกียรติริน โดยส่งผู้ใหญ่ไปสู่และขอนัดหมายการแต่งงาน โดยก่อนจะถึงวันแต่งได้หมั้นหมายกันไว้ก่อน
การ์ดงานแต่งถูกส่งไปให้มุกและเเขกที่ครอบครัวของทั้งคู่สนิท มุกมาหากวางและริน ด้วยท่าทางเหมือนไม่รู้ว่าทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน เมื่อกวางเห็นมุกที่กำลังเดินเข้ามาหาตน กวางก็ดึงรินมาโอบพร้อมกระซิบข้างหูว่า ”กวางเป็นของรินคนเดียวนะ กวางรักรินมาก รินรู้ดีใช่ไหม?” รินพยักหน้ารับ ”เพราะฉะนั้น รินจะไม่ให้ใครมาทำลายความรักของเราใช่ไหม?” รินพยักหน้าอีกครั้ง พร้อมกับส่งการ์ดงานแต่งของตนทั้งคู่ให้กับมุก
“หวังว่ามุกจะมาร่วมยินดีงานแต่งเรา 2 คน ด้วยนะ” มุกยื่นมือรับการ์ดมาถือไว้ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจรินเป็นอย่างมาก ก่อนจะสะบัดเดินออกไปจากบ้านกวาง
”รินเก่งจัง” กวางพูดพร้อมกับดึงรินมากอด และจูบที่หน้าผากเบาๆ