ท่าทางของมุกบวกกับการที่กวางเงียบหายไปทำให้รินกังวลใจ ระหว่างนั้นกวางทำอะไรกันนะ กวางหายไปหลายวันแแล้วนี่… รินตัดสินใจหยิบโทรศัพท์พิมพ์ข้อความหากวางทันที
“กวางไม่สบายหรือเปล่า” รินพยายามส่งข้อความหากวางหลายต่อหลายครั้ง พบว่ามีการเปิดข้อความอ่านแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ
“อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ” รินเริ่มรู้สึกเป็นห่วงและกังวลมากขึ้น
ตลอดเวลาแม้ที่ผ่านมาจะผลักไสกวางอยู่เสมอแต่การมาทุกครั้งของกวางทำให้รินมีความสุข การเงียบหายของกวางทำให้รินอยู่เฉยไม่ได้
“กวางเป็นอะไรไหม”
ข้อความที่รินส่งถูกเปิดอ่านแต่ไม่ได้รับการตอบกลับอีกเช่นเคย รินตัดสินใจไปหากวางที่บ้านด้วยความเป็นห่วง เมื่อมาถึงหน้าบ้านของกวาง รินเดินวนไปวนมาด้วยท่าทีลังเลกับการที่จะเคาะประตูอยู่นาน
อาการของริน ทำให้กวางที่มองผ่านหน้าต่างถึงกับยิ้มออกมาอย่างพอใจและมีความสุข รินตัดสินใจจับประตูพบว่าประตูบ้านไม่ได้ล๊อค เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหากวาง
“กวาง กวาง” รินวิ่งพร้อมกับเรียกชื่อชายที่ตนเองแอบรักไปทั่วบ้าน ก่อนจะพบว่ากวางนั่งจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว และด้วยความดีใจของริน เธอลืมตัวโผลวิ่งไปกอดกวาง
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” ท่าทีร้อนรนจับกวางหันไปหันมาก้มลงดูขาเพื่อความแน่ใจว่ากวางไม่ได้เป็นอะไร
กวางประคองรินลุกขึ้นยืนแล้วพูด “กวางไม่เป็นอะไร” หากแต่เขากับได้ยินเสียงสะอื้น รินร้องไห้ ทำให้กวางใจเสียพร้อมกับดึงตัวรินเข้ามากอด
”กวางไม่เป็นอะไร”
“แล้วทำไมกวางเงียบหายไป” กวางยิ้มมุมปากในขณะที่กอดรินไว้แน่น
”ถ้าไม่ทำแบบนี้กวางก็จะไม่รู้ว่ารินรักกวางมากแค่ไหน” รินถลึงตาเหมือนได้สติว่ากำลังกอดกวางอยู่ “รักกวางใช่ไหม”
ทันทีที่ได้ยินกวางถาม รินมีอาการตกใจ พร้อมพยายามดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของกวาง กวางรีบดึงรินกลับไปกอดอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง
“รินรักกวางไหม” รินยอมให้กอดแต่โดยดีพร้อมพยักหน้าเบาๆ ด้วยท่าทีเขินอายและรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ตัวเองรู้สึกแบบนั้น
“รินไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ กวางไม่ต้องรู้สึกอะไรกับรินก็ได้” กวางกอดรินไว้แน่นและยิ้มอย่างพอใจหันหน้ามาจูบลงที่หน้าผากรินอย่างนุ่มนวล