“เธอเองดอกรึ ใยมาเดินเพ่นพ่าน”
“ที่นี่ห้ามเดินหรือค่ะ”
“ดึกแล้วมิสมควร ใครมาเห็นเข้าจักหาว่าคนบ้านนี้มิสอนสั่งบ่าวไพร่”
“โห ก็จะดูเกินไปหน่อยนะค่ะ ถึงเป็นทาสก็น่าจะมีสิทธิ์สักนิดบ้าง”
“ช่างปากกล้าอยากโดนหวายรึ” เขาขู่
“ข้าราชการไม่มีเหตุผล” เขาทำหน้าขมวดแล้วก็หันหลังกลับ
“เดี๋ยว!” ฉันเรียกเขาให้หยุดยื่นยาหม่องที่ถือติดมือมาให้เขา
“นี่กระไร” เขาพินิจดูตลับยาแววตาดูสนใจเพียงครู่แล้วก็ทำเป็นเฉย
“ยาหม่องทาแก้ฟกช้ำ เย็นๆ” เขารับไป
“พรุ่งนี้ไปเรียนมารยาทกับคุณแม่ที่เรือนใหญ่” เขาเอ่ยสั้นๆ ก่อนจากไป
.
.
.
คืนนั้นฉันอ่านสมุดบันทึกของแม่ ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากรู้ว่าตอนต่อๆ ไปเป็นจะอย่างไรฉันใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็อ่านสมุดบันทึกเล่มนั้นจบ เป็นเรื่องราวที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้
พ่อกับแม่เป็นเพื่อนกันมาแต่เล็กและแต่งงานกัน พ่อเป็นคนเจ้าชู้มากเมื่อแต่งงานแล้วทำให้แม่ช้ำใจ วันหนึ่งพ่อพาผู้หญิงเข้าบ้านด้วยว่าเธอคนนั้นท้อง แม่ไม่อาจทำใจได้แม้จะเป็นเรื่องปกติธรรมดาในยุคนั้นก็ตาม แม่จึงหนีออกจากเรือนทั้งๆ ที่ท้องฉันอยู่ แม่เล่าในตอนหนึ่งว่าคงเป็นเพราะแรงอธิษฐานที่ทำให้แม่ต้องหลงเข้าไปในยุคอนาคต ฉันสะเทือนใจน้ำตาปริ่ม ทุกประโยคที่แม่เขียนฉันจำได้ไม่ลืมเลือน..
.
.
.
วันรุ่งขึ้นยังไม่ทันที่ไก่จะขัน ฉันก็ถูกยายแม้นที่เป็นทาสปลุกให้ตื่น ฉันมองนาฬิกาเพิ่งจะตีสามกว่าเท่านั้น ฉันทำท่าอิดโรยรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัว ก็คงจะเป็นผลพวงมาจากเมื่อวานและเมื่อคืนนี้กระมัง ยายแม้นทั้งดึงกระชากลากถูกจนฉันต้องลุกแต่โดยดี
