“ก็ดี โดนทำโทษซะบ้าง จะได้ไม่ทำงานเกินตัวจนมาเป็นลมแบบนี้อีก” นายคนนี้นี่มันชักจะเกินไปละนะ นี่อุตส่าห์ชอบที่หน้าตาดี นึกว่ามีความเป็นห่วงเป็นใย แต่กลับมาด่ามาว่าผมแบบนี้ สงสัยเพื่อนบังคับให้พาผมมาแน่ๆ คนแบบนี้คงไม่เต็มใจมาเองหรอก
“นี่นายรู้ได้ไงว่าเราทำงานหนัก”
“ก็เราถามพี่ผู้จัดการนาย เขาบอกว่านายมาทำงานที่นั่นทุกวันหลังเรียนเสร็จ จะหาเงินไปแต่งเมียรึไง” ดูไอ้บ้านี่พูดเข้า นี่ผมเผลอชมคนแบบนี้หรอเนี่ย
“นายนี่ก็ปากดีเหมือนกันเนอะ”
“ยังไงวันนี้ก็ขอบใจ กลับบ้านละ” ผมพูดพร้อมกับจะดึงสายน้ำเกลือออกจากแขน แล้วจะลุกกลับบ้าน เพราะผมก็อาการดีขึ้นแล้ว อีกอย่างก็ไม่อยากคุยกับไอ้บ้านี่แล้ว คนอะไรนิสัยแย่ชะมัด เสียดายหน้าตาที่หล่อๆ ของมันจริงๆ
“บ้าหรอ จะไปไหน นอนลงเดี่ยวนี้นะ” ไอ้นักบอลนิสัยเสีย พูดห้ามผมพร้อมกับกดผมไว้กับเตียง
“อยากตายมากนักรึไง หมอยังไม่อนุญาตให้กลับเลย”
“ก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว และตอนนี้ก็หิวข้าวด้วย” ผมบ่นกับไอ้บ้านี่ มันนี่ทำผมอารมณ์เสียจริงๆ
“นอนอยู่นี่แหละ เดี๋ยวไปซื้อโจ๊กมาให้ อย่าพูดมาก” แล้วคนร่างสูงก็เดินออกจากห้องไป เอ้าทำไมไอ้หมอนี่อยู่ๆ ก็เป็นคนดีซะงั้น เมื่อกี้ยังด่าผมฉอดๆอยู่เลย คงรู้สึกผิดล่ะสิ
.
.
.
“มาแล้ว” คนร่างสูงเดินกลับเข้ามาพร้อมโจ๊ก หลังจากที่ออกไปซื้อได้สักพัก
“นึกว่าโจ๊กทับคนปากเสียอย่างนายตายไปแล้ว”
“ปากดีจริงๆ นี่มึงป่วยจริงป่ะเนี่ย”
“นี่เราสนิทจนเรียกกัน กูมึงแล้วหรอ”
“คนปากดีอย่างมึงไม่ต้องคุยดีด้วยหรอก” ดูไอ้บ้านี่มันด่าผมอีกแล้ว ใครกันแน่ที่ปากดี
“เออกูก็ไม่พูดเพราะกับมึงเหมือนกันล่ะวะ”
“ใครจะสน// พร้อมทำท่ายักไหล” ไอ้นี่มันกวนประสาทจริงๆ เหมือนจะดีแต่ก็ไม่ดี ผมอยากกลับบ้านจริงๆ อยู่กับมันแล้วดูท่าไม่น่าหาย ดูท่าได้โรคประสาทมาเพิ่ม ใครใช้มันมาเฝ้าผมเนี่ย
“ไหนโจ๊ก กูหิวแล้ว ขอกินหน่อย” ผมหิวมากเพราะตั้งแต่เรียนเสร็จก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
“พูดดีๆ ก่อนดิ” ไอ้บ้านี่กวนตีนผมอีกแล้ว
“นี่ มึงจะกวนประสาทกูไปถึงไหน”
“พูดดีๆก่อน”
“ให้พูดว่าไง” ผมถามมันให้มันบอก ผมจะได้พูดให้ถูกใจมันรอบเดียว ไส้ผมบิดไปหมดแล้ว
“จาร์ครับ ผมขอกินหน่อยนะ” ชื่อจาร์หรอ ชื่ออย่างกับเด็ก ถึงว่านิสัยถึงได้ดูเด็กขนาดนี้
“จาร์ค้าบ พล็อตขอกินโจ๊กหน่อยค้าบ//พร้อมยิ้มเห็นฟัน” ผมฝืนใจพูดไปให้มันจบๆ
