สามวันถัดมา…
เวลาแปดโมงเช้า
“มีอะไรกินบ้างอะแม่” วินเดินไปที่ครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อหาของกิน
“กับข้าวอยู่บนโต๊ะนู่นน.. แม่ทำไว้ให้หมดแล้ว”
“หูว.. จะกินหมดมั้ยเนี่ย” เด็กหนุ่มพูดพลางสอดส่องกับข้าวแต่ละอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ
“หมดอยู่แล้ว แม่ทำกับข้าวอร่อย วาววาจะกินให้หมดเลย” เป็นเสียงน้องสาวของวินที่ยืนอยู่ข้างๆ แม่ของเขา
“เพลาๆ บ้างเถอะเรา กินจนจะเป็นหมูตอนแล้วนะ” วินแซวน้องสาวของตัวเองก่อนจะขยี้หัวด้วยความเอ็นดู
ในขณะที่วินกำลังเดินไปตักข้าวอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก็ได้ดังขึ้น บนหน้าจอโชว์ว่าเป็นแนนที่เป็นคนโทรมา ทำให้วินกดรับทันที
“เออว่าไง”
“ฮึกก… มึง ไอ้บอมมันตายแล้วนะ” แนนพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“ห้ะ มึงอำกูเล่นเปล่าเนี่ย เอาดีๆ”
“กูไม่ได้อำ มันตกบ่อน้ำหลังบ้านมันตาย ตอนนี้กูอยู่ที่บ้านมัน มึงมาหากูหน่อย”
“เออๆ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลังจากที่วินกดวางสายเด็กหนุ่มก็หน้าซีดลงทันที เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนของเขาจะไปเร็วขนาดนี้ ตกบ่อน้ำตาย… ตกได้อย่างไร? คำถามเกิดขึ้นในใจของเขาเต็มไปหมด
“แม่ผมยืมรถหน่อยนะ” วินพูดขณะที่รีบร้อนไปหยิบกุญแจรถ
“จะรีบไปไหนล่ะ ไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอ”
“ไอบอมมันตายแล้วแม่ ผมจะไปบ้านมัน”
“หา! ได้ยังไง?” ประภาผู้เป็นแม่ของวินก็ตกใจไม่แพ้กัน “งั้นแม่ไปด้วย ให้ตายสิยังเด็กอยู่แท้ๆ.. ไปๆ รีบไปหยิบกุญแจรถมา”
จากนั้นสองแม่ลูกก็ตรงดิ่งไปยังบ้านของบอมทันที โดยที่ประภาไม่ลืมที่จะฝากวาววา สาวน้อยวัย 8 ขวบไว้กับแม่บ้านของตน
