ทั้ง 4 คนเดินมาหยุดกันอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านร้าง ซึ่งมีเป็นลักษณะบ้านปูนสีขาวสองชั้นที่สภาพดูเหมือนว่าจะร้างมาหลายปีแล้ว อีกทั้งประตูทางเข้ายังหลุดลงมากองอยู่กับพื้นและมีวัชพืชสีเขียวขึ้นรายล้อมรอบบ้านเต็มไปหมด
โจหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เขาเดินสำรวจไปทั่วบ้านอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนเพื่อนอีกสามคนก็เดินตามเขามาติดๆ เช่นกัน
มือของโจเอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟบนผนังห้องทันทีที่เขาเห็นมัน และเป็นที่น่าตกใจสำหรับพวกเขาทั้ง 4 คน ที่ไฟในห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องนั่งเล่นได้เปิดสว่างขึ้น
“ไฟติดได้ไงวะ อย่างงี้ก็ไม่ได้ร้างอะดิ” โจว่า
“ประตูพังซะขนาดนั้นคงจะมีคนอยู่หรอก” เป็นเสียงของแนน
วินที่เดินอยู่ข้างๆ โจนั้นเมื่อได้ย่างกรายเข้ามายังบ้านร้างหลังนี้ เขากลับพบว่ามันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เขาคิดไว้สักเท่าไหร่ เท่าที่วินสังเกตในบ้านยังคงมีเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งหลงเหลืออยู่บ้าง และในความคิดเขามันช่างดูโบราณ ไม่เข้ากับรูปทรงของบ้านหลังนี้เลยสักนิด
โจกับวินพากันเดินขึ้นไปสำรวจยังชั้นสองของบ้าน ส่วนบอมกับแนนเดินอยู่บริเวณชั้นล่าง หยิบจับสิ่งของเพื่อสำรวจไปมา จนลืมความกลัวก่อนที่จะเข้ามาในบ้านหลังนี้ไปจนหมดสิ้น
“ในตู้นี้มีอะไรด้วย” แนนหยิบบางอย่างออกมาจากตู้ไม้ขนาดกลาง เมื่อนำมาวางบนโต๊ะกลางห้องก็พบว่าเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมบางอย่างที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้าอีกที เมื่อกางผ้าออกถึงได้รู้ว่ามันคือเกมส์กระดาน และมีลูกเต๋าห่อมาด้วยอยู่หนึ่งลูก
“เกมส์เศรษฐีเหรอ” บอมถาม
“เหมือนอยู่นะ แต่ไม่เห็นมีตัวเดินเลยล่ะ” แนนพูดพลางสำรวจตัวกระดานไปมา ก่อนจะไปสะดุดกับตัวอักษรที่ถูกเขียนไว้บนด้านหลังของกระดาน
‘ทอยลูกเต๋าเพื่อทำนายโชคชะตา’
“ก็แค่เกมส์เด็กเล่นน่า” เมื่อบอมพูดจบ แนนก็ทอยลูกเต๋าที่อยู่ในมือทันที บอมงงปนสงสัยเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าแนนจะเชื่ออะไรแบบนี้ด้วย
“เลขสี่สินะ” แนนใช้นิ้วลากจากจุดเริ่มต้นบนกระดานจนไปหยุดอยู่ที่ช่องที่สี่ มันเป็นรูปภาพที่มีลักษณะคล้ายเชือก ลายเส้นวาดด้วยหมึกสีดำที่ดูเหมือนจะคงทนกว่าสภาพของบ้านหลังนี้เสียอีก
“นี่ฉันทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย” ราวกับว่าแนนพึ่งได้สติกลับมา เธอส่ายหัวด้วยความฉงนเพราะเมื่อครู่ราวกับว่าเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทอยลูกเต๋า แต่ร่างกายของเธอมันขยับไปเอง
“ก็เธอพึ่งทอยลูกเต๋าไปไงยัยบื้อ” บอมว่าพร้อมกับหยิบลูกเต๋าขึ้นมาโชว์ให้แนนดู จากนั้นบอมก็เหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์บางอย่าง เขาทอยลูกเต๋าที่อยู่ในมือลงบนกระดาน จนแนนเองก็แปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของบอมเช่นกัน
‘นายเองก็งมงายเหมือนฉันนั่นแหละ’ เด็กสาวคิดในใจ
“เฮ้ย ทำไรกันวะ พวกมึงเล่นไรกันเนี่ย” โจที่พึ่งลงมาจากชั้นบนเอ่ยถาม
“เกมส์กระดานอะดิ ไอ้แนนมันเจอจากในตู้อ่ะ” บอมว่าก่อนจะมองไปยังลูกเต๋าที่ตัวเองทอย ปรากฎว่าเขาทอยได้เลข 2
“ได้รูปบ่อน้ำ… หมายความว่าอะไรวะ” เป็นแนนที่ดูผลลัพธ์ให้กับบอม
“เกมส์อะไรวะ” โจถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นท่าทีของบอมกับแนนที่ดูสนอกสนใจกับเกมส์กระดานที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า
“แล้วไอ้ลูกเต๋านี่มัน…” โจยังพูดไม่ทันจบประโยคตัวเขาก็ทอยลูกเต๋าที่อยู่ในมือทันที ตัวเขาไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น แต่บางอย่างมันสั่งให้ร่างกายของบอมขยับไปเอง
“สุดท้ายมึงก็ทอย” เป็นเสียงของบอม
“ได้เลขสามว่ะ… แล้วมันรูปอะไรวะเนี่ย” ด้วยน้ำเสียงที่ดูสงสัยของแนน ทำให้บอมชะโงกหน้าเพื่อดูรูปบนกระดานอีกคน
“เหมือนรูปคนนอนคว่ำ” บอมว่า
“มึงนี่ก็.. ช่างจินตนาการจริงๆ” โจว่าเข้าให้
“พวกมึง กลับกันเหอะ” วินที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยขึ้น “จะค่ำแล้ว เดี๋ยวแม่กูด่า”
“เออๆๆ ไอพวกนี้ชวนกูเล่นอะไรปัญญาอ่อนก็ไม่รู้”
“กูจับมือมึงเล่นหรือไงไอ้นี่” บอมว่าให้โจ
หลังจากบทสนทนาจบลง ทุกคนก็พากันเดินออกจากบ้านร้างไปยังรถที่จอดอยู่ข้างทาง โดยมีเป้าหมายเพื่อกลับบ้านกันนั่นเอง และแล้วโจก็ได้รูปโลเคชั่นสำหรับถ่ายทำหนังสมใจหวัง
แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาไม่รู้เลยก็คือ มีบางอย่างกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ในบ้านร้างตั้งแต่ที่พวกเขาย่างกรายเข้ามา… และในขณะที่พวกเขากำลังเดินจากไปพวกมันก็ยังคงจ้องมองพวกเขาอยู่เช่นกัน
