อาสามาสร้างรัก : Fahren

นิยายสั้นรักโรแมนติค (Romantic)

ค่ายวันที่ 7 ก่อนกลับ

หลังจากทานข้าวเช้ามื้อสุดท้ายในค่ายเสร็จ ผมแอบเตี้ยมกับเพื่อนนาราและเพื่อนผมให้เก็บของให้ แล้วเราก็ไปสถานที่นัดหมายครับ

“หลับตาก่อนนะ อย่าแอบเปิดละ ค่อยๆเดิม” ผมพูดพลางพานาราไปสถานที่นัดหมายครับ

“ถึงยัง มาไกลแล้วนะ” นาราเอ่ย

“ใกล้ๆ นี่แหละ จะถึงแล้ว” ผมตอบกลับ

“อะ ถึงแล้ว เปิดตาออกได้” ผมพูด

สิ่งที่อยู่ตรงหน้านารา เป็นรูปผู้หญิงที่สะพายกระเป๋าสติทซ์ กำลังเดินจูงมือไปกับสติทซ์ที่กำลังยิ้มแย้มแต่รูปหญิงสาวคนนั้นไม่มีใบหน้า

“ทำไมเธอคนนั้นไม่มีหน้าอะ” นาราถาม

“ที่มันไม่มีใบหน้า เพราะยังไม่รู้ว่าจะวาดหน้ายังไงนะสิ” ผมตอบ

“ยังไงอะ” นาราถาม

“เพราะว่ามันยังไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกยังไง ถ้าสติทซ์ตัวนี้ชอบเธอมาก แล้วอยากเป็นแฟนกับเธอเธอจะรู้สึกยังไง อะวาดดูสิ” ผมพูดจบแล้วยื่นพู่กันกับสีให้เธอ แล้วหันหลังเพื่อรอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นครับ

“เสร็จแล้ว หันมาได้” นาราตอบ

พอผมหันกลับไปผมเห็นภาพที่หญิงสาวคนในภาพกำลังยิ้มอย่างมีความสุข และที่สำคัญหญิงสาวคนนั้นกำลังสวมแว่นตาแบบพ่อมดในนิยาย ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากดีใจมากๆ และเผลอไปกอดเธอ

“ขอ ขอโทษค้าบๆๆๆ” ผมขอโทษพร้อมกับยกมือไหว้

“ไม่ได้ว่าอะไร กอดต่อสิ” นาราพูดจบ ผมก็โผเข้ากอดเธอ
.
.
.

แม้เวลาจะน้อยนิด แต่การมาค่ายแบบนี้มันทำให้เราใกล้ชิดกันมาก เราได้แยกกันแค่ตอนนอนเท่านั้น

เรามาค่ายเจ็ดวันแต่เหมือนเราอยู่กันเป็นเดือนเลยครับ ผมคุยกับเธอเยอะๆ มากจนทำให้ผมได้รู้จักเธอมากยิ่งขึ้นและรักเธอขึ้นทุกๆ วัน

เราคบกันต่อจนอายุ 27 ปี และตัดสินใจแต่งงาน ตอนนี้เรามีลูกแฝดด้วยกัน 1 คู่ครับ ผมมีความสุขมากกับชีวิตในตอนนี้ขอบคุณ ค่ายอาสาที่มาสร้างรัก ให้กับผมครับ