/ พี่ชายคนเดิม
ในช่วงหลังจากที่บริษัทได้รับงานชิ้นใหญ่ ทำให้ภูผาและเธอต้องทำงานใกล้ชิดกันมากขึ้นทุกวัน ทั้งต้องออกไปพบลูกค้าจนดึกดื่น เขาจึงได้ขับไปส่งเธอที่บ้านอยู่บ่อยๆ แต่แม่ของทั้งสองคนไม่รู้ว่าลูกทำงานที่เดียวกัน เพราะตัวภูผาเองเริ่มรู้สึกดีกับไพลิน หลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เขากลัวว่าเธอจะอึดอัดจึงไม่กล้าบอกแม่ เพราะกลัวโดนจับคู่
ด้านของไพลินเอง ก็รู้สึกดีกับภูผาเช่นกัน ทุกครั้งที่ได้ใช้เวลากับภูผา เขาดูแลเธอเป็นอย่างดี ทำให้เธอหวนคิดถึงในวัยเด็ก เพราะเขาคือคนที่เธอแอบชอบมาตลอด เย็นวันนี้ภูผาต้องทำงานดึก ไพลินจึงเดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟและอาหารเย็น
(ไพลิน) : ทานอะไรยังคะ นี่ฉันเอาอาหารมาให้
(ภูผา) : ยังเลยครับ ทำงานจนลืมเวลาเลย ภูผากล่าว
ไพลินอาสาช่วยงาน แต่เขากลับปฏิเสธเพราะเกรงใจ และกลัวเธอกลับบ้านดึก ไพลินไม่สนใจเธอเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับแกะกล่องอาหารออก และบอกให้ภูผากินอาหารก่อนค่อยทำงานต่อ
ไพลินนั่งเฝ้าภูผา เธอไม่ยอมกลับบ้านจนเผลอหลับไป เมื่อภูผาเห็นอย่างนั้นจึงหยุดทำงานและนำเสื้อมาห่มให้เธอ เขาไม่กล้าปลุกเธอ จึงได้แต่นั่งมองเธอด้วยความอ่อนโยน เขานั่งมองเธอจะครู่ เธอก็ได้ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ไพลินเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ทั้งคู่ได้สบตากัน บรรยากาศเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของทั้งเธอและเขาเต้นแรง และทันใดนั้นเอง ภูผาค่อยๆ โน้มหน้าลงไปสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอ ทั้งคู่จูบกันอยู่พักนึง จนเมื่อรู้สึกตัวจึงรีบโน้มตัวออกมา พวกเขารีบหันหน้าหนี ไม่กล้าที่จะมองหน้ากันอีก
(ภูผา) : เอ่อ… คือผมขอโทษ
( ไพลินรีบตอบกลับ) : ว่าไปเป็นไร ให้ลืมไปเถอะ
แล้วเธอจึงรีบหยิบกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน แต่ภูผาไม่ยอมให้เธอกลับคนเดียว จึงเสนอว่าจะขับตามเธอไปจนกว่าจะถึงบ้านอย่างปลอดภัย ทำให้เธอรู้สึกดีที่เขาคอยดูแลและเป็นห่วงเธอดังเดิม
/ เธอคือเด็กสาวคนนั้น
วันนี้นีรนาจให้ภูผานำของฝากมาให้ที่บ้านของไพลิน เขาจึงตัดสินใจบอกแม่ว่า ไพลินคือหุ้นส่วนที่บริษัทของเธอ นีรนาจดีใจเป็นอย่างมาก และคิดว่าการจับคู่จะง่ายขึ้น ภูผาจึงบอกว่าห้ามให้แม่จับคู่เด็ดขาด เขาอยากที่จะจีบเธอและทำให้เธอรักเขาด้วยตัวเอง
เมื่อถึงบ้านของไพลิน ภูผาได้นำของมาให้พ่อแม่ของไพลินตามที่นีรนาจสั่ง เขาเผลอไปเห็นรูปเด็กสาวคนหนึ่งจึงถามว่านั่นใคร
(แม่ของไพลิน) : นี่ไพลินตอนเด็กไงจ้ะ เอ้ะใช่เรียนที่เดียวกันกับภูตอนเด็กรึเปล่า
เมื่อรู้อย่างนั้น จึงทำให้ภูผานึกถึงเด็กสาวคนที่เขาชอบช่วยเหลือในวัยเด็ก ซึ่งเขาเองได้ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท ผิดกับไพลินที่จำเขาได้เสมอมา
ไพลินเดินลงมาจากข้างบน จึงตกใจที่เห็นภูผาอยู่ที่บ้านตนเอง
(ไพลิน) : คุณภูผา มาบ้านฉันมีอะไรรึเปล่า
(แม่ของไพลิน) : พี่เขาเอาของมาฝากนะจ้ะ พลางถามเธอว่าจะไปออกไหนในวันหยุด
(ไพลิน) : หนูว่าจะออกไปช้อปปิ้งหน่อยค่ะแม่ ไม่ได้ไปนานแล้ว
แม่เธอจึงบอกให้ชวนภูผาไปด้วย เด็กๆจะได้ไปเที่ยวผ่อนคลายในวันหยุด จึงทำให้ภูผามีโอกาสในการได้ไปกับเธอ เขาจึงอาสาขับรถให้
(ภูผา) : เดี๋ยวผมจะรีบเอาตัวมาคืนนะครับ
(แม่ของไพลิน) : ไม่ต้องรีบเลยจ้ะ นี่ไพลินอย่าดื้อกับพี่เขานะ
ไพลินทำหน้าเขินๆ แล้วเดินไปขึ้นรถทันที ทั้งคู่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน พวกเขามีความสุขกันมาก ภูผาได้เห็นอีกมุมของไพลินนอกจากเวลาทำงาน เธอมีความน่ารักและเป็นกันเอง เมื่อภูผาขับรถมาส่งเธอที่บ้าน ก่อนเธอลงรถ เขาได้พูดออกไปว่า
(ภูผา) : ไพลิน จำพี่ชายตอนเด็กได้ไหม… เขาพูดออกมาเพียงเท่านี้ ไพลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
(ไพลิน) : ไพลินไม่เคยลืม ไม่เคยลืมเลยสักครั้ง ทำไมพี่ใจร้าย จากไปไม่บอกสักคำ ชื่ออะไรก็ไม่บอก ไม่บอกอะไรลินเลย ฮืออออ อย่าจากลินไปอีกเลยนะ
.
.
.
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ภูผารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ที่ทำให้ไพลินต้องเสียใจ เขาถึงโอบกอดไพลินด้วยความรัก ความอบอุ่นที่มีต่อเธอ
