เมื่อสาวสวยเดินออกไปแล้วดีนเข้าไปเก็บกระเป๋าไว้ในห้องแล้วเดินออกมาด้านนอกเพื่อดื่มด่ำกับธรรมชาติที่ยังไม่อิ่มใจต่อ เขาหยุดอยู่ใต้ร่มเงาไม้สูงดอกสีเหลืองช่อใหญ่เต็มต้น สายตากวาดมองไปรอบๆ ด้านหน้าที่พักติดกับสวนสนและติดลำคลองขนาดใหญ่ ตัวรีสอร์ทถูกตกแต่งด้วยวัสดุที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมและเป็นส่วนตัวเหมาะสำหรับครอบครัวหรือคู่รักเพราะห้องพักแยกเป็นหลังๆ
“คุณคะ ข้าวกะเพราไข่ดาวเสร็จแล้วค่ะ” น้ำเสียงแหลมๆพูดแทรกมาจากด้านหลัง ดีนรีบหันกลับไปมอง เห็นสาวน้อยวัยประมาณ 15ปีหน้าตาละหม้ายกับผู้หญิงคนก่อนหน้านี้ยืนถือถาดจานข้าวอยู่
“อ้อ ครับ”
“ไม่ทราบว่าสะดวกนั่งรับประทานตรงไหนคะ”
“ที่ซุ้มตรงนั้นได้ไหมครับ” เขาชี้ไปยังเก้าอี้ ที่ตกแต่งเป็นซุ้มด้วยพันธุ์ไม้เลื่อยออกดอกบานส่งกลิ่นหอมไปไกลจากที่ยืนอยู่
“ได้ค่ะ”
“ต้องจ่ายเงินเลยไหมครับ”
“ค่ะ ที่นี่จะมีบริการกาแฟและข้าวต้มฟรีแค่ช่วงเช้านะคะ”
“ครับ เท่าไหร่ครับ”
“70บาทค่ะ” ราคาอาหารจานด่วนทำให้ดีนหยุดชะงักและถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“70บาทหรือครับ”
“ค่ะ ถูกไปใช่ไหมล่ะ บีบอกให้แม่กับพี่บิวขึ้นราคาแม่ก็บอกว่าราคานี้แหละเหมาะที่สุดแล้ว ผักที่ใช้ก็สะอาดปลอดสารพิษเพราะปลูกกันเอง…”
“แพงครับ!”
“ห๊ะ!”
“ปะเปล่า ผมล้อเล่นครับ” ใบหน้าที่เคยอมทุกข์ของดีนคลี่ยิ้ม
“หึ ล้อเล่นแบบนี้อีกจะให้ไปจับไก่ในคอกกินเอง” คำพูดทีเล่นทีจริงเรียกรอยยิ้มแห้งๆของดีนได้เป็นอย่างดี ก่อนจะล้วงกระเป๋าหนังสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋ากางเกง หยิบธนบัตรใบสีแดงออกมา
“70บาทนะครับ” ดีนย้ำแล้วยื่นให้ สาวน้อยยื่นมือรับ สบตาชายหนุ่มหน้าตาดีในสายตาเธอ ต่างคนต่างเงียบ
“เดี๋ยวบีเอาตังค์ทอนมาให้นะคะ” เธอดึงธนบัตรจากมือแล้วเดินจ้ำๆหายไปตามทางเดิน ดีนที่อดข้าวมาตั้งแต่เช้ารีบจัดการข้าวในจานตรงหน้าอย่างไว
“เอาแม่ ทอนด้วย30บาท” สีหน้าหงิกเอ่ยน้ำเสียงเง้างอดยื่นธบัตรใบแดงให้มารดา
“เห็นหรือยัง ก็แม่บอกแล้วให้เอาตังค์ทอนเผื่อไปด้วย”
“โอ้ย ใครจะคิดว่าผู้ชายหน้าตาดีอย่างกับดารา จะขี้งก!” บีชินกับการได้ทิปจากลูกค้าคนอื่นๆเอ่ยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่าฮ่า เขาถึงว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ” บิวนั่งปลอกมะม่วงน้ำปลาหวานเอ่ยเสริมขึ้น แต่กระนั้นเธอไม่เคยหวังเรื่องจะได้ทิปจากลูกค้า แค่ทุกคนมาครั้งแรกและตัดสินใจมาพักครั้งที่สองนี้ก็เป็นสิ่งที่เธอพอใจมากที่สุดแล้ว
“รู้งี้ ไม่แย่งงานพี่บิวก็ดี” น้องสาวยังงอนไม่เลิก
สามแม่ลูกหัวเราะเย้ากันอย่างเคยชิน เพราะสถานที่ที่ให้บริการมักเจอกับลูกค้าหลายประเภท และต้องทำใจรับมือให้เป็นกลางที่สุดเพื่อที่จะอยู่รอดในสายงานอาชีพนี้ เขาอยู่ได้เราก็อยู่ได้!
บิวและบีรีบออกไปต้อนรับแขกขาจรกลุ่มใหญ่เมื่อส่งแขกเข้าห้องหมดเรียบร้อยสองสาวก็เดินกลับ ระหว่างนั้นเสียงเพลงเศร้าๆ ที่เปิดดังอยู่ตลอดเวลายังคงส่งเสียงเล็ดลอดออกมาจากห้องหนุ่มหล่อขี้งกตามที่บีรู้สึก ดีที่ว่าวันนี้ห้องพักมีแขกแค่สามห้อง พวกเธอเลยไม่สนใจเรื่องแขกจะส่งเสียงดังรบกวนหลังอื่นๆ เท่าไหร่นัก
“สงสัยจะอกหัก” บีเอ่ยขึ้นเบาๆ พอให้พี่สาวได้ยินด้วย แล้วก็โดนฝ่ามือของพี่ตีลงบนแขน เสมือนเป็นการเตือนให้หยุดพูดก่อน
“ก็มันจริงนี่น่า”
“ต้องอบรมมารยาทใหม่ไหม”
“โอ้ย พี่บิวก็” บีเอ่ยด้วยสีหน้าเง้างอดแล้วเดินทิ้งห่างออกไป ปล่อยให้พี่สาวมองตามกึ่งขำกึ่งเอ็นดู
