ส่งบุญให้พ่อ เพื่อต่ออายุขัย : กอหญ้า

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

แล้วชายชราท่านนั้นก็เริ่มเล่าเท้าความไปว่าสมัยหนุ่มๆเขามีเพื่อนเกลออยู่หนึ่งคนชื่อว่า “คล้ำ” และบังเอิญเขาได้แอบชอบเมียของเกลอของเขาเองที่ชื่อว่า “อุ่น” และด้วยความที่ตามใจอารมณ์ของตัวเองปล่อยให้อารมณ์ฝ่ายต่ำอยู่เหนือความรับผิดชอบชั่วดี จนเกิดความอยากได้เมียเพื่อนให้สมใจอยาก และบวกกับเขาเองก็พอมีวิชาอยู่บ้างตั้งแต่หนุ่มๆจึงร่ายมนต์คาถาให้เมียของเพื่อนยินยอมพร้อมใจจนตกเป็นของเขาในที่สุด

และเหตุการณ์ที่เปรียบเสมือนเป็นแผลลึกที่กรีดใจเขาอยู่ทุกวันนี้ก็เกิดขึ้น นั่นก็คือเกลอของเขาได้กลับมาทันพอดี เกลอของเขาโกรธมากจึงคว้ามีดหมายจะฆ่าเขาให้ตายด้วยความโกรธเข้าตา แต่ด้วยกำลังที่เหนือกว่าของเขาทำให้เกลอของเขาเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำและถูกเขาผลักจนมีดได้แทงเข้าตรงหัวใจเกลอของเขาพอดิบพอดี จนเป็นเหตุให้เกลอของเขาขาดใจตายในทันที ส่วนอุ่นเมียของเกลอของเขาเมื่อคลายจากมนต์ก็เสียใจและรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ผัวต้องตาย จึงคว้ามีดมาฆ่าตัวตายตามไปอีกคน ส่วนตัวเขาเองเมื่อเห็นดังนั้นก็ตกใจและกลัวความผิดจึงรีบวิ่งไปหลบซ่อนตัวอยู่ในป่า และใช้ชีวิตอยู่ในป่าจนกระทั่งบัดนี้

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าตาที่ฉันคิดว่าเป็นคนถือศีลตั้งมั่นในความดีจะเคยทำเรื่องเลวร้ายมาก่อน”

วิรัชอึ้งไปกับการบอกเล่าของชายชรา

“คนเราล้วนมีความผิดบาปที่ซ่อนกันไว้ทุกคนแหละ ขึ้นอยู่แต่ว่าใครจะทำบาปมากหรือน้อย และใครจะกล้าจารความชั่วความผิดของตัวเองได้อย่างเปิดเผยให้คนอื่นได้รู้ถึงความผิดความชั่วของตัวเองเท่านั้นเอง”

ชายชราท่านนั้นพูดเชิงสอนชีวิตให้กับวิรัช

“แต่ยังมีที่เอ็งต้องรู้เกี่ยวกับพ่อแม่ที่เอ็งจำเป็นต้องรู้อีกเรื่องนั่นก็คือ หลังจากที่ข้าหนีเข้ามาอยู่ที่ในป่าเพื่อหนีความผิดจากทางกฎหมายและหนีความรู้สึกผิดของตัวเองแล้ว เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบปีลูกสาวคนเดียวของข้าที่เกิดจากเมียคนนึงที่ข้าได้ไปในอีกหมู่บ้านนึงแล้ว เกิดได้เสียเป็นเมียผัวกัน แล้วข้าก็จากมาโดยที่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นได้ตั้งท้อง ผ่านไปเป็นเวลาเกือบยี่สิบปีจนเด็กผู้หญิงคนนั้นโตเป็นสาวมีชื่อว่าวัน”

เขาตั้งใจเล่าและมาหยุดที่ชื่อของลูกสาวของเขา

“ชื่อวัน ชื่อคล้ายแม่ฉันเลย”

วิรัชพูดแทรกเข้ามาในขณะที่เห็นว่าชายชราท่านนั้นหยุดเว้นวรรคการเล่าพอดี

“ไม่คล้ายหรอก ใช่แม่ของเอ็งจริงๆ”

ชายชราบอกพร้อมกับจ้องหน้าวิรัชหลานชายของเขา

“อะไรนะ ถ้าแม่ของฉันเป็นลูกของตาจริงๆ ก็แสดงว่าตาเป็นตาของฉันจริงๆเหรอ”

วิรัชถามอย่างตกใจและไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะบังเอิญอะไรอย่างนี้

“ใช่ ข้าคือตาของเอ็งจริงๆ”

ชายชราพูดเสร็จก็เดินลุกขึ้นออกไป ปล่อยให้วิรัชนั่งทบทวนเรื่องราวที่เขาเล่าโดยลำพัง โดยชายชราท่านนั้นยังมีเรื่องบางอย่างที่ยังเล่าให้วิรัชฟังไม่หมด และเขาจะกล้าเล่าเรื่องสำคัญอีกเรื่องหรือเปล่าคงต้องใช้เวลาและดูจังหวะที่เหมาะสมเสียก่อน