ระหว่างทางนั่งรถกลับหอ ฉันก็รู้สึกไม่คุ้นกับเส้นทางนี้เลย ใช่แล้ว นี่มันไม่ใช่ทางกลับหอฉันหนิ นี่เค้ากำลังพาฉันไปไหนกัน ฉันคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป จนมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง
“โมกข์นี่มันไม่ใช่หอเรานี่” ฉันถามด้วยความสงสัย
“ใช่ไง ก็นี่มันร้านขายข้าว” เค้าพูดพลางหัวเราะ
“ว่าแต่พาเรามาที่นี่ทำไม ไหนบอกจะไปส่งเราที่หอ” ฉันถามเค้าอีกรอบ
“เราหิวข้าว กินข้าวเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ” ต้นโมกข์พูดพร้อมทำหน้าอ้อน
ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร เค้าก็จูงมือฉันเข้าร้านอาหารพร้อมสั่งอาหารให้ฉัน โดยที่ฉันยังไม่ทันได้เลือกเมนูด้วยซ้ำ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟก็ได้เริ่มบทสนทนาที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
“ได้ข่าวว่ามีคนมาจีบ ทำไมไม่ลองเปิดใจให้เค้าดูหละ” ต้นโมกข์ถามฉัน
“เรายังไม่อยากมีแฟนหนะ” ฉันตอบพร้อมรินน้ำใส่แก้ว
“เพราะเราหรือป่าว” ต้นโมกข์ถามฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
“เอาจริงๆมันก็ใช่ เราไม่อยากผิดหวังอีก เลยยังไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใคร” ฉันตอบกลับไปด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน
“แล้วถ้าครั้งนี้มันจะไม่มีความผิดหวังอีกหละ” ต้นโมกข์พูด
ฉันเหงยหน้าขึ้นมองหน้าเค้าทันที
“เราขอโทษนะอ้อแอ้ ที่เคยปฏิเสธอ้อแอ้ไป ตอนนั้นเราขี้ขลาดเองที่ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองตั้งแต่แรก แต่พอเราเห็นว่ามีคนมาจีบเธอเรากลับรู้สึกหึงขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว เราจึงรู้เลยว่าครั้งนั้นเราได้ตัดสินใจผิดไป ขอโอกาสให้เราอีกรอบนะอ้อแอ้”
หลังจากฉันฟังเค้าพูดจนจบ ฉันก็นิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร จะว่าดีใจก็ดีใจ แต่ก็ไม่กล้าตอบตกลงไปเลยตอนนั้น
“อ้อแอยังไม่ต้องตอบเราตอนนี้ก็ได้นะ ต่อไปให้เป็นหน้าที่เราที่จะจีบอ้อแอ้บ้างนะ” ต้นโมกข์พูดพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน
หลังจากวันนั้นผ่านไป ต้นโมกข์ก็เดินหน้าจีบฉันอย่างเต็มรูปแบบ ทั้งมารับไปเรียน พาฉันไปกินข้าว ชวนฉันไปดูหนัง เค้าทำแบบนี้อยู่เป็นเดือน จนกระทั่ง…
วันที่ฉันไม่คิดว่าจะมีก็มาถึง หลังจากฉันและเค้าดูหนังจบ ระหว่างกำลังเดินกลับไปที่ลานจอดรถ
