‘ต้องขอโทษแทนคุณหลี่ด้วย ท่านยุ่งอยู่กับเรื่องส่วนตัวเลยส่งผมมาเจรจาแทน ถ้าคุณหว่องไม่คิดติดใจกันตรงนี้เรื่องธุรกิจของเรามันจะว่าง่ายมากขึ้นกว่าเดิมนะครับ’
‘หึ เอาเถอะ ฉันไม่สนเรื่องไร้สาระนี่อยู่แล้ว’
‘นี่เป็นสัญญาและเงื่อนไขต่าง ๆ ของฝ่ายเรา หากคุณตกลงเราจะทำการส่งของให้ทันที’
‘หืม? อะไรกัน สัญญาตรงนี้มันจะไม่เอาเปรียบฉันไปหน่อยหรือไง’
‘ถ้าไม่พอใจก็ได้เชิญกลับก็ได้ แต่คุณก็น่าจะรู้ว่าเวลาสำหรับผมมันมีค่ามากแค่ไหน ทางฝ่ายเราไม่ได้อยากจะคิดค่าเสียเวลาให้เปลืองแรงเหมือนกันหรอกนะ’
‘แก…’
‘ว่ายังไง’
‘…’
แกร๊ก
‘เออ! ฉันตกลง…หึ จะถือว่าคราวนี้ฉันยอมอ่อนข้อให้ไปก่อนก็แล้วกัน’
‘แบบนี้ค่อยว่ากันง่ายหน่อย เป็นเกียรติมากที่ได้ร่วมงานกันนะครับ…คุณหว่อง’
เนื้อความทำสัญญาของพวกมันใช้เวลาพูดคุยกันเป็นเวลาสั้น ๆ เพียงเท่านั้น นอกจากนั้นก็เรื่องไร้สาระที่เขาไม่ค่อยอยากจะฟังเท่าไหร่
แต่จากที่ได้ยินมานี่มันเป็นการข่มขู่ให้ต้องตกลงเท่านั้นชัด ๆ ไอ้แก๊งบ้านี่มันป่าเถื่อนของแท้เลยนี่
[45วินาทีนับถอยหลัง]
[ระวังตัวด้วย]
[ขอบใจ]
เขาลุกขึ้นยืนเตรียมทำการแสดงละครครั้งใหญ่ พวกมันพากันทยอยตัวออกมาจากตึกกันเรื่อย ๆ เขาชั่งใจครู่นึงก่อนจะทำการสอดแนมไปพลาง
และในจังหวะนี้นั่นเอง
“เฮ้ย ใครวะ!”