สมบัติคือทุกขลาภที่อาบยาพิษ ตอนที่ 2 : กอหญ้า

นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

               นางรู้สึกสาสารผู้เป็นสามีอย่างจับใจ และดีใจในขณะเดียวกันที่ไม้สำนึกได้ รู้จักผิดชอบชั่วดีในกิเลสครั้งอดีตของตน นางรู้สึกเหมือนได้สามีคนใหม่ถึงแม้ว่าจะแก่ลงกว่าเดิมมาก แต่นางก็ไม่คิดที่จะรังเกียจในความเปลี่ยนแปลงไปตามสังขารนั้นของผู้เป็นสามีของเธอ

               หลังจากที่นางกลับมาหลังจากที่หายไปเป็นเวลา10ปี แต่กลับสาวและสวยขึ้นอย่างกับสาวแรกรุ่นที่มีความงดงามน่ามองชวนหลงใหล ทำให้เป็นที่เลื่องลือไปไกลถึงต่างหมู่บ้าน จนมีหนุ่มๆมาเมียงมองและมาพิสูจน์ในความร่ำลือถึงความเป็นคนสวยของนางกันนับไม่ถ้วน บ้างถึงกับมีเศรษฐีจากถิ่นอื่นมาเสนอสินสอดให้นางอย่างมากโข แต่นางก็ไม่เคยให้ความสนใจต่อหนุ่มๆและสินสอดพวกนั้น กลับบอกไปว่าเธอมีสามีแล้วและเธอก็รักและซื่อสัตย์ต่อสามีของเธอมาก ด้วยเหตุนี้ทำให้ไม้รักและเทิดทูนเมียรักของเขาเพิ่มไปอีกจากแต่ก่อนมาก ไม่ใช่เป็นเพราะความสวยของนางแต่เป็นเพราะความดีที่มีอยู่ในตัวของนางต่างหากที่เอาชนะสิ่งทั้งปวงได้

               ตกดึกคืนนั้นไม้ได้หลับและฝันไปว่า ปู่เจ้าคนเดิมมายืนอยู่หน้าบ้านของตนพร้อมกับถือหีบสมบัติมาสองหีบ และได้เรียกให้ไม้ลงมา และเสนอว่าจะขอแลกสมบัติทั้งหมดนี้กับเมียของเอ็งจะยอมแลกไหม ไม้ตอบกลับไปว่า “ต่อให้ท่านยกสมบัติสิบหีบเขาก็ไม่ขอแลกกับเมียของเขา เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าสมบัติที่มีค่าที่สุดคือนางเมียของเขานี่เอง ขอให้ท่านนำสมบัติของท่านกลับไปเถอะมันไม่มีความหมายอะไรกับข้าอีกแล้ว”

               ปู่เจ้ายิ้มและหันหลังเดินถือหีบสมบัติกลับไป

               รุ่งเช้าไม้ตื่นขึ้นมาไม่พบนางเมียรักนอนอยู่ข้างๆก็ตกใจเพราะกลัวว่าปู่เจ้าจะมาเอาเมียของเขาไปซ่อนอีก ไม้จึงตะโกนเรียกและรีบวิ่งลงมาตามหานาง จนกระทั่งเห็นว่านางนั่งทำปลาอยู่ใต้ถุนบ้าน ไม้ก็คลายความตกใจลง

               “ไม่รู้ใครเอาปลามาฝากเราจ่ะพี่ไม้ตั้งสองตะกร้าใหญ่ๆแน่ะ สงสัยจะเป็นเพื่อนบ้านของเรานี่แหละ ฉันเลยทำตากแห้งไว้กินหน้าแล้งจ่ะ เดี๋ยวกะว่าพอทำเสร็จจะเอาไปให้เพื่อนบ้านของเราด้วยจ่ะ”

               “แล้วแต่เอ็งเถอะนาง”

               ไม้รู้ดีว่าใครเป็นคนเอาปลามาให้ แล้วนึกไปถึงปู่เจ้า……………