เวลาเดินมาถึงตอนที่ฉันจะต้องเดินทางไปสนามบินเพื่อกลับไทย โดยกล้าก็เป็นคนที่ขับรถมาส่งฉัน ระหว่างทางก่อนถึงสนามบิน มันไม่บทสนทนาระหว่างฉันและกล้าบนรถเลย ตอนนั้นทั้งฉันและกล้าเราเอาแต่ทำหน้าเศร้าและไม่ได้พูดอะไรกัน
.
.
.
เมื่อมาถึงสนามบิน ฉันก็ได้บอกลากับกล้า
“ฉันคงต้องไปแล้วหละกล้า ขอบคุณมากนะที่ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่กับแก แกดีกับฉันมาก” ฉันพูดพร้อมหน้าเศร้า
“ฉันสิที่ต้องขอบคุณแกที่แกมาเที่ยวที่นี่ จนทำให้ฉันได้เจอกับแกอีก” เขาพูดพลางส่งยิ้ม
ตอนนั้นเองที่ฉันเกิดความคิดขึ้นมาว่า ฉันอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเขาคือรักแรกในชีวิตของฉัน และดูเหมือนว่าจะเป็นมาจนถึงตอนนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปหรอกนะคะ เพราะฉันรู้ดีว่าสุดท้ายแล้วทั้งฉันและเขา เราก็ต้องแยกย้ายกันกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองอยู่ดี
“งั้นฉันไปก่อนนะกล้า” ฉันพูดพร้อมถือกระเป๋าและเดินออกมา ฉันหันหลังเดินออกมาจากเขาทั้งน้ำตา เมื่อฉันเดินมาได้ไม่ไกล กล้าก็วิ่งตามฉันมา และดึงมือฉันให้หันกลับไป
ตอนนั้นเองที่เขาดึงตัวฉันเข้าไปกอดและพูดว่า
“ฉันไม่อยากให้แกไปเลยเหมียว”
ทันใดนั้นจากที่ตอนแรกฉันน้ำตาไหลเล็กน้อยอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันร้องไห้หนักเลยละค่ะ เพราะฉันไม่อยากจากเขาไปเลยจริงๆ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่กับเขาที่นี้ ฉันมีความสุขมาก และฉันก็รู้ว่ากล้าก็รู้สึกแบบเดียวกับฉัน
“แกสัญญานะกล้า ว่าถ้าฉันกลับไปแกจะติดต่อฉันมา แกห้ามหายไปเหมือนเมื่อก่อนอีกนะเว้ย” ฉันพูดไปพร้อมน้ำตา
“ไหนๆ แกก็จะกลับแล้วนั้นฉันขอพูดอะไรกับแกหน่อยแล้วกันนะเหมียว แกรู้ไหมว่าทำไมตอนเด็กๆ ฉันถึงตัวติดกับแกตลอด ไม่ว่าแกจะไปไหนฉันก็ต้องไปด้วย ไม่ว่าแกจะทำอะไรก็มีฉันอยู่ข้างๆเสมอ” เขาพูดพลางมองหน้าฉัน
ฟังเขาพูดจบ ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่ส่ายหน้า