และเมื่อมาถึงวันรุ่งขึ้น วันนี้ฉันรีบแต่งตัวเพื่อลงมารอเขาแต่เช้า แต่แปลกมากๆที่เขาไม่มาหาฉันตามเวลาที่เรานัดกันไว้ แถมเมื่อฉันโทรไปหาเขา เขาก็ยังปิดเครื่องอีกด้วย ตอนนั้นเองที่ฉันคิดว่าสงสัยครั้งนี้เขาก็อาจจะผิดคำสัญญากับฉันอีกรอบ ฉันจึงตัดสินใจที่จะออกไปเที่ยวต่อเองคนเดียว โดนฉันก็ได้ไปที่ที่ฉันนัดกับเขาเมื่อคืนว่าจะมาด้วยกัน
.
.
.
ฉันเที่ยวคนเดียวไปแบบหงอยๆ โดยไม่มีความสุขนัก และก็พยายามที่จะเช็คโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลาว่าเมื่อไหร่กัน ที่กล้าจะโทรกลับมาหาฉัน วันนั้นฉันมีเที่ยวบินกลับไทยตอนค่ำซะด้วย หลังจากที่ฉันเที่ยวไปแบบหงอยๆต่ออีกสักพัก ฉันก็ได้ยินคนเรียกชื่อฉันมาจากไกล
ฉันหันไปมอง และภาพที่ฉันเห็นก็คือ กล้าวิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้ม
“ทำไมแกเพิ่งมาเอาตอนนี้ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” ฉันถามเขาไปอย่างรวดเร็ว
“เมื่อเช้าฉันมีงานด่วนเข้ามาหนะแต่พอเคลียร์งานเสร็จ ฉันก็คิดว่าสงสัยแกคงเที่ยวอยู่ที่นี่คนเดียวแบบหงอยๆ แน่ๆ ฉันเลยรีบมา” เขาพูด
“แล้วทำไมตอนเช้าฉันโทรไปแกต้องปิดเครื่องใส่ฉันด้วย” ฉันถามเขาด้วยท่าทีหงุดหงิด
“ขอโทษทีเมื่อคืนฉันคุยกับแกจนแบตโทรศัพท์หมด พอฉันจะชาร์จโทรศัพท์ฉันก็ดันหาที่ชาร์จไม่เจอ ดีนะที่ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนเราคุยกันว่าจะมาเที่ยวที่นี่ด้วยกัน” เขาพูด
“ชั่งเถอะแค่แกมาที่นี่กับฉัน ฉันก็ดีใจจะแย่แล้ว” ฉันตอบเขาไป
“ฉันจะไม่มาได้ยังไง แกคือคนสำคัญในชีวิตฉันนะเว้ยเหมียว” เมื่อได้ฟังเขาพูดอย่างนั้นมา ใจฉันเต้นแรงมาก แต่ฉันก็คิดว่าสงสัยเขาคงจะคิดว่าฉันเป็นเพื่อนคนสำคัญหนะสิ คงไม่ได้คิดอะไรไปมากเหมือนที่ฉันคิด
ถึงวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันและเขาจะได้อยู่เที่ยวด้วยกันที่สิงคโปร์ แต่ฉันก็มีความสุขมากๆ เพราะฉันไม่คิดเลยว่า การที่ฉันตัดสินใจมาเที่ยวประเทศสิงคโปร์ จะทำให้ฉันได้มาเจอกับ กล้า รักครั้งแรกของฉันอีกครั้ง
