บริกรถอยเก้าอี้ให้กับหญิงสาวที่มาในชุดนอนเป็ดสีเหลือง ปะแป้งหน้าขาวเตรียมเข้านอน เขาไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกเสียหน้านอกจากรอยยิ้มที่เจือด้วยความขบขันกับความพิเรนของเธอ
“คุณเป็นคนเลือกฉัน?” เขาพยักหน้ารับ
“ทำไม?”
“บทความที่คุณเขียนกำลังได้รับความนิยมจากคนทั่วโลกมีผู้ติดตามเป็นจำนวนมาก”
“เชอะ! ตัวเองเป็นดาราอยู่แล้วไม่เห็นจะจำเป็นต้องมาจ้างฉันเลย แอบชอบฉันอะเด้” ฉัตรชบาพูดเสียงดังพอที่เขาจะได้ยินหากแต่เธอพูดเป็นภาษาไทยที่เธอมั่นใจว่าเขาฟังไม่ออกเพราะเขาทำหน้าแปลกใจทุกครั้งที่เธอรำพึง
“คุณอาจจะมองว่าแค่การโปรโมทของผมก็น่าจะเพียงพอแล้ว แต่ผมต้องการความน่าเชื่อถือที่เป็นสากล” เธอพยักหน้าเข้าใจ
“ค่ะ แต่เรื่องหนึ่งที่ฉันอยากให้คุณแก้ คือเรื่องบ่อน้ำนะค่ะ คุณควรจะแยกสัดส่วนให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นในส่วนนี้ฉันคงต้องเขียนเป็นบทวิจารณ์เสียมากกว่า”
“คุณไม่ชอบเหรอ?” เขาทำหน้ายียวนหากเธอค้อนวงใหญ่ไม่สบอารมณ์
“เรื่องบ่อน้ำเราแยกไว้ชัดเจน” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้
“แต่บ่อน้ำนั่น เป็นที่ส่วนตัวของผม ผมให้คุณเป็นกรณีพิเศษ” หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะจนเธอต้องรีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“ไอ้บ้า! คิดจะหลอกให้ฉันหลงเสน่ห์แล้วใช้งานฉันฟรีเหรอ ไม่มีทาง” ดวงหน้าของเขายังคงระบายด้วยรอยยิ้ม
“คุณกำลังตามหาใครอยู่หรือเปล่าคุณ ผมมักจะเห็นคุณสอดส่องเหมือนหาอะไรอยู่เสมอ ผมอาจจะช่วยคุณได้นะ” ฉัตรชบาตะลึงในความช่างสังเกตของเขาเพราะแม้แต่กานดาก็ไม่รู้วัตถุประสงค์ที่แท้จริงว่าเธอจีนเพราะอะไร
“ขอบคุณมากค่ะ ไม่เป็นไร”
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะ เป็นเมนูกุ้งอบวุ้นเส้นและหลนปูที่เธอชอบกิน เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ หากเขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากถอดเสื้อสูตรมาห่มให้
“ที่จีนไม่เหมือนเมืองไทย ใส่เสื้อผ้าบางๆ จะหนาวเอาได้” ลมหายใจของเขาผะผ่าวอยู่ข้างหู สายตาของเขาที่มองเหมือนดั่งรู้จักฉัตรชบาเป็นอย่างดี..
เขาพาเธอมาส่งถึงห้องในเวลาตีหนึ่งนิดๆ เธอจะปิดประตูหากเขาจับลูกบิดไว้..ดวงตาหญิงสาวเบิกกว้างเมื่อเขาพรมจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา
“กู๊ดไนท์ ฝันดีนะ…คนดีของผม” ประโยคแรกเป็นภาษาอังกฤษหากประโยคถัดไปเป็นภาษาไทยชัดปร๋อ เขาปิดประตูให้เสร็จสรรพ ส่วนเธอยืนค้างอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน ทำไมช่างเหมือนนัก
.
.
.
ฉัตรชบาถูกพามาให้สำรวจเกาะ ไม่ใช่เกาะร้างอย่างที่กลัวว่าเขาอาจจะแกล้ง หากเป็นเกาะที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันแต่ถูกจัดให้มีพื้นที่แบบส่วนตัว เธอถ่ายรูปเก็บบรรยากาศ ดอกชบาสะพรั่งไปทั้งแนว พาให้คิดถึงผู้ว่าจ้าง ตั้งแต่คืนนั้น เธอก็ไม่ได้พบกับเขาอีกเลย..
“ฉัตรชบา”เสียงเขาดังขึ้นพร้อมเสียงชัตเตอร์
เธอแสดงสีหน้าว่าโกรธหากเขาเดินตามด้วยสีหน้ายิ้มน้อยๆ แบบที่เขามักทำเสมอ
“คุณหลอกฉัน”
“อะไร”
“นี่ไง! คุณพูดไทยได้แต่คุณทำเป็นไม่เข้าใจ”
“ผมไม่ได้บอกนี่ ว่าผมพูดไทยไม่ได้ คุณคิดไปเอง” ฉัตรชบาถอนหายใจ
“เจ้าเล่ห์และเสียมารยาท”
“เสียมารยาทที่ผมปล่อยให้พูดเพ้อเจ้อ?.. ” เขากลั้นหัวเราะเพราะเห็นหน้าเธอแดงจัด
“ที่นี่สวยไหม?” เขาเปลี่ยนเรื่องคุยเสียดื้อๆ ดูเขาอิดโรยเล็กน้อย
“สวยมาก โดยเฉพาะดอกชบา มันให้ความรู้สึกอบอุ่น”
“ผมดีใจที่คุณชอบเพราะผมก็ชอบเหมือนกัน” ดวงตาของเขาโปรยหวานมายังเธอ พาให้หัวใจเต้นรัวอีกแล้ว
“แต่..ทำไมคุณถึงปลูกมากมายขนาดนี้ล่ะ”
“คุณลองเดาดูซิ”
“ฝูหลง แปลว่า ดอกชบา ใช่ไหม? กานดาเคยบอก” พูดแล้วก็ให้รู้สึกเขิน ที่เธอดึงเขาและเธอมาเกี่ยวโยงกัน เขายิ้มก่อนจะส่ายหน้า
“เพราะผม..คิดถึงต่างหาก” ดวงตาของเขาซึ้งปนเศร้าอีกแล้ว เขาคิดถึงใครหนอ