“ตอบ…….”เฟื่องถาม
“มึง…จะบอกดีไหม” จะว่าฉันกวนตีนก็ได้นะ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันพูดไม่ถูกจริงๆ
“สรุป มึงจะพูดไม่พูด” เฟื่องถาม
“เออ…ตอบมาดิ ลีลาอยู่นั้น” ฝนตอบ
“คือว่า…กูอะ”
“มึงก็พิมพ์มาที่เดียวให้มันจบเลยไม่ได้หรอ” เต๋าตอบ
“คือว่า…..กูชอบครูบุ้งกี๋ กูชอบมากแบบกูอยากได้เขาเป็นแฟน กูต้องไปแข่งทักษะวิชาการ แล้วไรรู้ไหม กูกับเขาได้นอนห้องเดียวกัน”
“อีเหี้ย…” เต๋าตอบ
“กูอึ้งแป๊บ” ฝนตอบ
“อีห่า….มึงไปชอบครูเขาได้ยังไง”เฟื่องตอบ
“กูไม่รู้ว่ะ..น่าจะช่วงที่กูติวกับครูแกมั้ง กูแพ้คนที่ยิ้มหวานอะ รู้ตัวอีกทีกูก็ชอบครูเขาไปแล้ว กูเก็บความรู้สึกนี้มาสักพักแล้ว แต่ตอนแรกยังไม่มั่นใจว่าชอบจริงๆหรือเปล่า แต่พอมาถามใจกูจริงๆ แล้วกูรักเขาเลยแหละมึง ช่วยกูด้วยกูอยากจะร้องไห้”
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ” เฟื่องถาม
“ไม่รู้ว่ะ….กูอยู่ใกล้เขาไม่ได้แล้ว หัวใจกูเต้นแรงแบบไม่เป็นจังหวะเลย แต่มึง กูรู้สึกว่าครูเขาก็ดูเหมือนมองกูเหมือนกัน”
“มึงคิดไปเองหรือเปล่า…เขาอาจจะมองแบบเอ็นดูลูกศิษย์ก็ได้นะ” เฟื่องถาม
“กูไม่รู้ แต่กูรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
“แต่กูว่า อายุมึงกับครูเขาก็ห่างกันไม่มากนะ ครูเขาเป็นพี่นักศึกษาฝึกสอน เขาก็เหมือนเป็นพี่เราเลยนะมึง” ฝนตอบ
“ก็จริงอย่างที่อีฝนพูดนะ” เต๋าตอบ
“งั้นพรุ่งนี้มึงจะไปแล้วใช่ไหม มึงทำตัวปกติเลยนะ เหมือนที่มึงทำอยู่ทุกวัน เก็บอาการไว้ ท่องไว้ ยุบหนอ พองหนอ หายใจเข้าลึกๆ เดี๋ยวครูเขาสงสัยเอา” เฟื่องตอบ
“เออ…กูจะพยายามก็แล้วกัน”
“มึงทำได้อยูแล้ว แค่ 2 วัน 1 คืน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป มึงเก่งทุกเรื่องแต่มึงจะมาแพ้ในเรื่องแค่นี้ไม่ได้นะ มีอะไรทักมาได้เสมอ พวกกูพร้อมอยู่ข้างๆมึง”
“เออ งั้นกูไปนอนละ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปแต่เช้า ฝันดีนะพวกมึง”
“บายจ้า ฝันดี” ทุกคนตอบ
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ไงเมื่อคืนน อนหลับสบายไหม” เสียงอันน่ารักของครูบุ้งกี๋ถาม
“สวัสดีค่ะครู เมื่อคืนหนูนอนหลับสบายดีมาค่ะ” ทั้งๆ ที่ในใจอยากตอบไปว่าหนูนอนไม่ค่อยหลับ เพราะคิดเรื่องของครูทั้งคืนเลย
“งั้น ไปขึ้นรถรอครูเลยนะ” รถเป็นรถตู้ ซึ่งครูกับนักเรียนต้องนั่งเป็นคู่ ที่เป็นพี่เลี้ยงคู่ใครคู่มัน เอาแล้วไงฉันต้องมานั่งข้างครูบุ้งกี๋คนที่ฉันชอบแบบนี้ได้ไง ฉันจะทำตัวยังไง ในหัวตอนนั้นคิดร้อยแปดเรื่องในหัวพันกัไปหมด เอาวะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
