“ฉันตายไม่ได้ ฉันต้องการที่จะเจอพ่อแม่ของฉัน เธอไม่อยากเจอพ่อกับแม่ของเธอเหรอ?” มยองแฮถาม
“พวกเขาตายไปหมดแล้ว” ยองกวาพูดขึ้นพร้อมน้ำเสียงที่สั่นคลอน
“เธอรู้ได้ยังไง พวกเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้” มยองแฮถาม
“พวกนั้นยิงพวกเขาตายไปแล้วที่ชายหาดและจับฉันมา” ยองกวาตอบกลับพร้อมร้องไห้ออกมา ฉันไม่พูดอะไรต่อจึงเขาเข้าไปสวมกอดเขา เพื่อให้กำลังใจ และเราก็เผลอหลับไปขณะที่กำลังกอดกันอยู่แบบนั้น
ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่อยู่ค่ายนรกแห่งนี้ ความสัมพันธ์ของมยองแฮและยองกวาก็เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งคู่เป็นกำลังใจให้กันตลอดไม่ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายมากมายขนาดไหน ความคิดของยองกวาในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว คือมีชีวิตอยู่เพื่อพามยองแฮได้ไปเจอพ่อกับแม่
.
.
.
เข้าสู่ฤดูหนาว
“ยองกวา ดูสิหิมะตกด้วย เราอยู่ด้วยกันในวันหิมะตกครั้งแรกด้วยนะ ถึงสถานที่มันจะเจ็บปวดแค่ไหนก็เถอะ” มยองแฮยิ้มพูดและอย่างมีความสุขจากการได้ดูหิมะแรกกับคนรัก
“ถึงสถานที่มันไม่ดียังไง แต่มันก็ทำให้เราได้เจอกันรู้ไหม” ยองกวาพูดพรางลูบหัวของมยองแฮ
“เราหนีกันไหม? ฉันไม่อยากทนอยู่ในนรกนี้อีกต่อไปแล้ว” มยองแฮถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เอาสิ ฉันพร้อมทุกอย่างเมื่อมีเธอไปด้วย” ยองกวาพูดและนำมือทั้งสองจับไปที่หน้าของมยองแฮ ก่อนที่จะโน้มตัวอย่างช้า ๆ ทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆ ประกบกัน ทั้งสองถือว่านี่เป็นจูบแรกของพวกเธอ โดยไม่นับการประกบปากอย่างบังคับจากเหล่าคนชั่วพวกนั้น
.
.
.
หลังจากที่ทั้งสองตัดสินใจจะหนีจากค่ายนรกนี้ไปด้วยกันที่ทางด้านหลังค่าย เพราะเวรยามไม่แน่นหนา
“รอตรงนี้นะ อีกสักหน่อยจะเป็นช่วงผลัดเวร เราค่อยรีบวิ่งไปตอนนั้น” ยองกวากล่าว
หลังจากนั้นไม่นานก็มีการเปลี่ยนเวรยาม เราเลยรีบวิ่งขึ้นไปบนเขา เราสองคนวิ่งกันอย่างมีความสุข ฉันวิ่งนำหน้าพร้อมจับมือยองกวาวิ่งไปด้วยกัน หลังจากวิ่งมาได้สักพัก เสียงปืนก็ดังขึ้นดังขึ้น
ปัง! ปัง!
