ครั้งแรก กับการที่หาว่าฉันเป็นลูกสาวแรดอ่อยพ่อแท้ๆของตัวเอง โดยที่ไม่ฟังอะไรจากฉันเลย ตอนนี้ฉันอยู่กับเรื่องนี้ได้แล้ว ขอไม่รื้อฟื้นเพื่อให้ฉันนึกถึงสิ่งนั้นอีกนะ
แต่ครั้งที่สอง แผลยังสด เลือดยังซึมอยู่เต็มรอยแผล ฉันจะเล่าให้ฟังแล้วกัน
เมื่อ3ปีก่อน ฉันยังเป็นเด็กนักเรียนชั้นม.4 ในตอนนั้นฉันก็ยังเป็นเด็กนักเรียนธรรมดาที่ใช้ชีวิตปกติแบบนักเรียนมัธยมทั่วไปกับเรื่องในวัย12ที่ฉันพยายามทำมันให้เลือนหายไปตามกาลเวลา มีเพื่อน มีความสุข มีความทุกข์ มีเพื่อนที่ดีและเพื่อนที่แย่ เพื่อนที่แย่กลุ่มนี้แหละที่เป็นกาลกิณีชีวิตฉัน จนฉันจะไปเผาผีถ้าเกิดพวกนั้นตายฉันยังทำไม่ลง
ช่วงนั้นฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเป็นที่นิยมของกลุ่มผู้ชาย หน้าตาของฉันในตอนนั้นก็ถือว่าดูดีพอไปวัดไปวาได้บ้าง แล้วเพื่อนไม่สิคนเคยรู้จักที่ฉันเคยรู้สึกสนิทด้วย เกิดความอิจฉาริษยาหมั่นไส้ฉันขึ้นมาเริ่มทำร้ายปล่อยข่าวลือที่โคตรจะบ้าบอที่ฉันคิดว่าแม้แต่เด็กอนุบาลยังรู้เลย
