ม่าน : Plaster

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

ตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กอยู่ ฉันยังคงเป็นเด็กที่สดใสทั้งภายในและภายนอก จนมาวันนึงทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนผันไปอย่างสิ้นเชิง บางคนอาจจะมองว่าฉันอ่อนแอ ไม่เคยจะสู้ ไม่เคยคิดจะพูดอะไรที่ฉันรู้สึกออกมา เพราะบางที ผู้ใหญ่ก็ไม่เคยฟังเด็ก ฉันพูดในสิ่งที่เป็นความจริง ความเจ็บปวดที่ฉันมี แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือการโดนหาว่าเป็น ลูกตอแหล แล้วโดนทำร้ายกลับมาจนฉันแทบจะทนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ แบบนี้ยังจะให้ฉันพูดอยู่อีกหรอ ปากบอกรัก เข้าใจลูก สุดท้ายความคิดตัวเองก็ใหญ่ที่สุดอยู่ดี

เฮอะ น่าสมเพช

หลังจากนั้นฉันก็พยายามที่จะช่างแม่งกับทุกเรื่องเพื่อให้ฉันได้ใช้ชีวิตที่เกิดมากับพ่อแม่ที่พูดนักพูดหนาว่าเป็นบุญคุณมากที่ฉันเกิดมา ถามกันสักคำมั้ย ว่าฉัน อยากเกิดมาหรือเปล่า ฉันไม่เข้าใจว่าฉันจะไปคิดมากหาพระแสงอะไรว่าคนอื่นจะมองฉันแบบไหน ฉันจะไปแคร์ทำไมทั้งทั้งที่ในโลกนี้ไม่มีคนมาแคร์ฉันด้วยซ้ำ ไม่เว้นแม้แต่คนที่ฉันเรียกว่า แม่ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำตั้งแต่จำความได้

แม่คนที่พูดอะไรลงไปไม่เคยนึกถึงฉันว่าฉันรู้สึกยังไง ไม่มีเลยแม้แต่เศษเสี้ยวแห่งความใส่ใจที่ฉันสัมผัสได้ ไม่เคยมี ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังที่สุด ให้แม่หันมาฟัง หันมาสนใจฉันบ้าง คนที่กล้าบอกว่าพ่อแม่ทุกคนไม่มีใครไม่รักลูกก็คงจะเป็นคนที่ไม่เคยสัมผัสชีวิตเละๆเหมือนที่ฉันกำลังจะเจออยู่แน่ๆ ใช่ ที่ฉันกำลังคิดอยู่มันอาจจะดูโลกแคบไปบ้าง แต่สำหรับคนที่โดนพ่อตัวเองข่มขืนแล้วแม่หาว่าเป็นตัวฉันเองที่เป็นคนแรดไปอ่อยพ่อแท้ๆของตัวเอง เพราะไปเชื่อคำพูดของผู้ชายคนนั้นที่ฉันเรียกว่าพ่อได้ลง