“ก็โอเคค่ะแม่ มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามด้วยความสงสัย
“คือลูกจำเดย์ไม่ได้หรอ” แม่ฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองตาฉันนิ่ง เดย์หรอ เดย์ไหนล่ะเนี่ย ดีนะเพื่อนฉันไม่มีเลย ฉันเลยพอจะนึกออกบ้าง ว่าแต่เดย์ไหน
“คนที่ลูกหนีไปอยู่กับเขาตอนอายุ12” แม่พูดทิ้งท้ายพร้อมกับนั่งลงอีกฝั่งมุมโต๊ะ
“เดย์…” น้ำเสียงฉันเปลี่ยนไปทันที ความทรงจำในวัยเด็กฉันก็โผล่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะเดย์เป็นเพียงเพื่อนคนเดียว ที่เขาอยู่ข้างฉัน และช่วยเล่นกับฉันมาตลอดในวัยเด็ก แต่ก็ห่างกันไปเพราะแม่เขาต้องทำงานที่ต่างประเทศ
ฉันแอบหวังสักนิดได้มั้ย ให้เดย์เป็นคนนั้น เป็นคนที่เข้าใจฉัน เป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุด เป็นคนที่ฉันสามารถอ่อนแอได้ เป็นคนที่ฉันสามารถเป็นตัวเองได้ เหมือนตอนที่ฉันอายุ12อีกครั้ง หลายคนอาจจะมองว่าก็แค่เด็กคนนึง แต่สำหรับฉัน นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันยิ้มได้จากข้างในจริงๆ