“อย่าทำอย่างนี้อีกนะลูก” เสียงคุ้นเคยจากบุคคลหนึ่งดังขึ้นมาในโสตประสาทอันเลือนราง เมื่อเปลือกตาอันหนักอึ้งของชายหนุ่มค่อยๆ เปิดก็พบว่าป่าอันมืดมิดได้ถูกแทนที่ด้วยแสงสว่าง และแสงสว่างนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเพดานห้องนอนของเขาเอง ซึ่งเมื่อชายหนุ่มกวาดสายตามองไป ก็พบกับแม่ของเขาที่นั่งลูบศีรษะเขาอยู่ด้านซ้าย และด้านขวาของเขาก็คือพ่อที่นั่งกุมมือของเขาซึ่งบริเวณข้อมือมีรอยแผลที่ถูกอาวุธมีคมกรีด ใบหน้าของบุคคลทั้งสองเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
“ผมกลับมาแล้วครับ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เหนื่อยล้า
“โลกแห่งนั้นไม่มีทางพรากลูกไปได้หรอก ยังมีพวกเราที่รักและจะอยู่ข้างๆ ลูกเสมอนะ ต่อไปเราจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไป”
“ต่อไปนี้ผมจะรักษาตัวเอง และไม่ให้โรคซึมเศร้ามีอำนาจเหนือเราได้อีกแล้วครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้อยากตายเลย แต่แค่รู้สึกน้อยใจที่ ตัวเองไม่เคยมีตัวตนสำหรับใครเลยก็เท่านั้น และหากจะต้องอยู่สร้างความไม่ชอบใจให้กับใคร ผมก็ขอไม่อยู่ให้เขาเห็น เขาน่าจะมีความสุขกันมากกว่า ทีแรกผมคิดอย่างนี้”
“เราไม่ได้ไปสร้างความไม่ชอบใจให้ใครเขาเลยนะลูก แท้จริงแล้วเป็นพวกเขาต่างหาก ที่ไม่ชอบใจตัวเองที่ไม่สามารถทำในสิ่งที่ลูกทำได้ จงอย่าประชดชีวิตตัวเองเพียง เพราะเห็นความรู้สึกของคนอื่นดีกว่าเรา”
“ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับ ผมไม่สนแล้วว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร วันนี้ผมได้ทำดีที่สุดแล้ว และจะทำดีอย่างที่ตัวเองเป็นต่อไป เราไม่ได้ทำผิดอะไร ขอแค่ผมมีตัวตนในชีวิต ของคนคนหนึ่งก็พอแล้วครับ”
“ไม่ใช่แค่คนคนหนึ่ง แต่เป็น ‘สองคน’ คือพ่อกับแม่อย่างไรเล่า และหากในอนาคต ลูกได้เจอคนที่เขามองเห็นค่าของเรา ก็จะมีคนเห็นในตัวตนเรามากขึ้น เชื่อพ่อกับแม่เถอะนะลูก”
“ขอบคุณนะครับ ที่ทำให้ผมได้หลุดพ้นออกจากโลกมืดมนของตัวเอง เพื่อตื่นขึ้นมารับวันอันแสนสดใสของโลกใบนี้อีกครั้ง”
